Από τον Μάιο του 2018 ο πήχης ανέβηκε ακόμα περισσότερο για την ΑΕΚ. Η ολοκλήρωση της πιο επιτυχημένης σεζόν, επί εποχής Αγγελόπουλου, ήταν γεγονός, με την Ένωση να κατακτά το Κύπελλο Ελλάδος και το Champions League. Οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις του κόσμου ήταν υψηλές και ο Μάκης Αγγελόπουλος, στο ίδιο μοτίβο με την περσινή σεζόν, θέλησε να φτιάξει μια ΑΕΚ δυνατή εντός παρκέ.
Η κατάκτηση του Intercontinental Cup τον Φεβρουάριο, στα παρκέ του Ρίο, έδειξε πως η φετινή ΑΕΚ είχε δυνατότητες για να πετύχει κάτι καλό και φέτος. Ο τρίτος τίτλος μέσα σε ένα χρόνο ήταν μια σπουδαία υπόθεση για τους «κιτρινόμαυρους», οι οποίοι πρόσθεσαν ένα ακόμα τρόπαιο στη συλλογή τους.
Στην πορεία τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου καλά στην Ένωση, με αποκορύφωμα τη σειρά κόντρα στον Προμηθέα, για τα ημιτελικά των πλέι οφ του πρωταθλήματος. Η Ένωση, αν και είχε το πλεονέκτημα έδρας, δεν κατάφερε να πάρει την πρόκριση στους τελικούς, γνωρίζοντας «πικρή» ήττα στην παράταση του Game 5.
Ήταν το... αποκορύφωμα μιας σεζόν η οποία είχε πολλά προβλήματα, τα οποία όσο προχωρούσε η σεζόν αντί να μειώνονται, σταδιακά αυξάνονταν, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο το έργο των «κιτρινόμαυρων».
Η στελέχωση του ρόστερ
Ο Λούκα Μπάνκι «έχτισε» μια ομάδα που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό τα αθλητικά προσόντα. Ήθελε μια ομάδα που θα παίζει σύγχρονο μπάσκετ και θα τρέχει στο γήπεδο. Σε καμία περίπτωση κατά τη διάρκεια της σεζόν δεν έπαιξε πλήρης, όμως και σε καμία περίπτωση οι μεταγραφές δεν βγήκαν, με την χημεία της ομάδας να αλλάζει σταθερά κατά τη διάρκεια της σεζόν.
Στο αρχικό πλάνο βρίσκονταν οι Εξέβιερ Ρατάν Μέις, Τάιλερ Ρόμπερσον, Μάλκομ Γκρίφιν. Και οι τρεις αποχώρησαν από την Ένωση πριν τελειώσει η σεζόν, χωρίς να αντεπεξέλθουν στις προσδοκίες που υπήρχαν προς το πρόσωπό τους. Ο Καναδός γκαρντ αποχώρησε από την ΑΕΚ τα Χριστούγεννα, ο Ρόμπερσον λίγο μετά την «είσοδο» του 2019, ενώ ο Γκρίφιν αποτέλεσε παρελθόν μετά τη σειρά με την Μπάμπεργκ.
Η διοίκηση Αγγελόπουλου δεν έμεινε άπραγη, καθώς και κατά τη διάρκεια προχώρησε σε κινήσεις υψηλού επιπέδου, με σκοπό να παρέχει στον Μπάνκι όλα τα απαραίτητα... εφόδια για να παρουσιάσει την εικόνα που ήθελαν άπαντες να δουν.
ΟΙ απώλειες των Πάντερ, Χάρις, Γκριν, Βασιλόπουλου και Μαυροειδή, που σε πολλές περιπτώσεις πέρυσι «κουβάλησαν» την ΑΕΚ στις πλάτες τους, δεν αντικαταστάθηκαν, με την ΑΕΚ να παρουσιάζει ένα ρόστερ που πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (Ματσιούλις, Σάκοτα, Λαρεντζάκης, Χάντερ), δεν βγήκε μπροστά στα κρίσιμα.
Η εικόνα της ομάδας
Μετά τις δύο κατακτήσεις της περσινής σεζόν η μεγάλη ανάγκη της ΑΕΚ ήταν μία: Να κάνει ένα βήμα μπροστά μπασκετικά. Τι σημαίνει αυτό; Απελευθερωμένη από το άγχος και την πίεση κατάκτησης ενός τίτλου, η ΑΕΚ έπρεπε να βελτιώσει την εικόνα της εντός παρκέ. Οι δύο τίτλοι της περσινής σεζόν έδιναν τη δυνατότητα να... χτίσει κάτι καλό αγωνιστικά, ώστε να κάνει step up από πλευράς εικόνας πάνω στο παρκέ.
Σε μια ομάδα όπως η ΑΕΚ είναι λογικό και επόμενο οι απαιτήσεις να είναι υψηλές, όμως ο μεγάλος στόχος, μετά την περσινή ονειρική σεζόν ήταν ο κόσμος να επιστρέψει και πάλι στο γήπεδο και να «αγκαλιάσει» την προσπάθεια της ομάδας, μέσα από την εικόνα της. Για το λόγο αυτό και η διοίκηση παρείχε παίκτες υψηλής ποιότητας, για τα δεδομένα τόσο του πρωταθλήματος, όσο και του Champions League (Θίοντορ, Γιορκ).
Η εικόνα της ΑΕΚ, όμως, σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτή που περίμενε ο κόσμος της. Προφανώς και δεν ήταν αυτοσκοπός η πρόκριση στους τελικούς του πρωταθλήματος, όμως οι συνθήκες στο ελληνικό μπάσκετ την ευνόησαν για να φτάσει ως εκεί. Και όχι μόνο δεν το κατάφερε, αλλά δεν πήρε και το μίνιμουμ, το οποίο ήταν να ανεβάσει το επίπεδο του παιχνιδιού της μπασκετικά. Η ΑΕΚ δεν έπαιζε... αυτοματοποιημένο μπάσκετ, όσο περνούσε ο καιρός. Το «καμπανάκι» μάλιστα είχε ηχήσει από νωρίς.
Κι αυτό γιατί από το πρώτο τουρνουά στην Κύπρο η Ένωση έπαιζε ζώνη, με σκοπό να το κατακτήσει και δεν το χρησιμοποίησε ώστε να κάνει καλύτερη την εικόνα της μελλοντικά, κάτι το οποίο δεν είδε κανείς εντός και εκτός οργανισμού της ΑΕΚ τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Και κάπως έτσι η εικόνα της ΑΕΚ, με το πέρας των μηνών έγινε ακόμα χειρότερη, Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε μετά τον αποκλεισμό από την Μπάμπεργκ να έρθει η πλήρης... κατάρρευση από πλευράς παρουσίας στο παρκέ.
Ο αποκλεισμός από την Μπάμπεργκ
Επί της ουσίας και όπως φάνηκε στην πορεία της σεζόν, αποτέλεσε την... αρχή του τέλους για την ΑΕΚ στην φετινή σεζόν. Η Ένωση είχε να αντιμετωπίσει μια ομάδα βατή και στα μέτρα της. Η ήττα στην Γερμανία με 4 πόντους διαφορά ήταν διαχειρίσιμη και με 18.000 κόσμου στο πλευρό της περίμενε κανείς πως τα πράγματα θα γινόταν η ανατροπή και θα ερχόταν η πρόκριση.
Ακόμα και μέσα στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ, όμως, η ΑΕΚ δεν μπόρεσε να διαχειριστεί καταστάσεις. Το +12 στα 6’36’’ για το τέλος (63-51) πήγε... περίπατο μέσα σε λίγες μόνο φάσεις για την ΑΕΚ. Και οι Γερμανοί πήραν την πρόκριση για το Final Four, εν τέλει, αφήνοντας την ΑΕΚ με μια τεράστια πικρία και απογοήτευση. Μια απογοήτευση που έγινε πιο έντονη εν καιρώ, καθώς οι Γερμανοί έδειξαν πολύ κακό πρόσωπο στο Final Four του Champions League, ενώ και απέναντι στη στην Ράστα Βέχτα οι Γερμανοί έχασαν –σχεδόν- με κάτω τα χέρια.
Η «ζημιά» για την ΑΕΚ είχε γίνει ήδη, όμως...
Η παρουσία στα ντέρμπι και τα κρίσιμα εκτός έδρας
Η φετινή ΑΕΚ δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων στα ντέρμπι. Στα τέσσερα παιχνίδια με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, για την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, μέτρησε τρεις 100άρες (2 από τους «πράσινους» και μία από τους Πειραιώτες). Αυτό που έκανε το πρόβλημα ακόμα πιο έντονο, όμως, ήταν η εικόνα της ΑΕΚ μακριά από το ΟΑΚΑ με αντιπάλους που ήταν ένα επίπεδο κάτω από τους «αιωνίους».
Στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος η ΑΕΚ ηττήθηκε στο Περιστέρι, από την ομώνυμη ομάδα, γνώρισε την ήττα στην Πάτρα από τον Προμηθέα, ενώ ηττήθηκε και από τον ΠΑΟΚ, στην Πυλαία. Και στα τρία παιχνίδια η ΑΕΚ κυνηγούσε στο σκορ στη μεγαλύτερη διάρκεια, βγάζοντας εικόνα πολύ διαφορετική μακριά από το ΟΑΚΑ.
Στα πλέι οφ δε, η ΑΕΚ δεν έκανε κανένα μπρέικ, καθώς ηττήθηκε στον Χολαργό, από την ομάδα του Άρη Λυκογιάννη, ενώ γνώρισε δύο ήττες στην Πάτρα, από την ομάδα του Μάκη Γιατρά.
Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται μια σεζόν γεμάτη προσδοκίες και βλέψεις, οι οποία όμως χαρακτηρίζεται αποτυχημένη, καθώς η Ένωση δεν κατάφερε να πιάσει ούτε τον αρχικό στόχο της (να παίξει καλύτερο μπάσκετ), αλλά ούτε και τον μεγάλο στόχο που της παρουσιάστηκε στα πλέι οφ (πρόκριση στους τελικούς μετά από 14 χρόνια)...
sdna.gr
