Πρώτος Σκόρερ με ένα χέρι στο παρκέ... και στη ζωή

Ο πολύπειρος µπασκετµπολίστας µιλά για το τροχαίο που του άλλαξε τη ζωή, τους ήρωές του που του συµπαραστάθηκαν και τονίζει «θέλω να µε βλέπουν ως έναν άνθρωπο που αγωνίζεται όπως όλοι».

 

 

Του Κώστα Ασημακόπουλου

 

 

Το ξημέρωμα της 15ης Ιουλίου 2002 έµελλε να σηµαδέψει τη ζωή του 27χρονου τότε Γιώργου Καραγιάννη. Ο δίµετρος µπασκετµπολίστας του Ιάλυσου, του Ιβίσκου και παλαιότερα του ∆ωριέα ξεκίνησε τα ξηµερώµατα µε τη µοτοσικλέτα του για να πάει από την Κρεµαστή στη Ρόδο, προκειµένου να ανοίξει την οικογενειακή επιχείρηση.

 

 

Η µοίρα όµως είχε άλλα σχέδια. Ξαφνικά ένιωσε να τον σηµαδεύουν δύο προβολείς από το αντίθετο ρεύµα. Παρά την προσπάθεια αποφυγής της σύγκρουσης, οι προβολείς µεγάλωναν. Με έναν 18χρονο µεθυσµένο στο τιµόνι τού απέναντι αυτοκινήτου, η µετωπική σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Και µετά σκοτάδι...

 

 

«ΣΚΟΤΩΣΕ ΜΕ...»

 

 

Ο Γιώργος, πεσµένος ανάσκελα, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει αν ζει ή αν πέθανε. Νιώθει έναν αλλόκοτο πόνο. ∆εν µπορεί να προσδιορίσει από πού προέρχεται. Είναι όµως ζωντανός. «Κάτι δεν πήγαινε καλά. Κουνούσα τα πόδια µου και ελάχιστα το κεφάλι µου. Με την άκρη του µατιού µου διαπίστωσα πως είχα χάσει το χέρι µου λίγο πιο κάτω από τον ώµο.

 

 

Ούρλιαζα. Ζητούσα από τον µεθυσµένο οδηγό να µου δώσει τη χαριστική βολή. Του φώναζα “σκότωσέ µε”, αλλά ήταν τόσο µεθυσµένος που δεν µπορούσε ούτε να κουνηθεί». Τα λόγια του συγκλονίζουν. Το θηρίο των δύο µέτρων που έστυβε τις πέτρες έπρεπε να γίνει ο ίδιος πέτρα για να επιβιώσει. Πού να βρει, όµως, τη δύναµη στη µέση της ασφάλτου;

 

 

ΧΑΘΗΚΕ ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

 

 

Οι ώρες που ακολούθησαν ήταν ακόµα πιο δύσκολες. Με καθυστέρηση 10 ωρών τον µετέφεραν µε ελικόπτερο από τη Ρόδο στο ΚΑΤ, στην Κηφισιά. Το χειρουργείο ήταν µία µεγάλη πρόκληση, ακόµα και για τους έµπειρους χειρουργούς. «Τις πρώτες ώρες το χέρι είχε ζωή, αλλά λόγω της καθυστέρησης, καθώς και του τρόπου που κόπηκαν οι τένοντες δεν ήταν δυνατή η επαναγγείωση και η συγκόλληση.

 

 

Οι γιατροί έκαναν ό,τι µπορούσαν να σώσουν τη ζωή µου, αλλά για το χέρι µου ήταν αργά». Το πρώτο διάστηµα ήταν εφιαλτικό και µέσα από τη συµφορά ο Γιώργος βρήκε τη σύντροφο της ζωής του, τον άνθρωπο που κυριολεκτικά του έσωσε τη ζωή. «Τις πρώτες ηµέρες έκανα σαν δαιµονισµένος. Γύρισα σπίτι και είχα φοβερές αντιδράσεις.

 

 

Με τη Μαρία Λάου ήµασταν τότε απλώς ζευγάρι. Είχα χάσει το δεξί µου χέρι. Το αριστερό ήταν όλο στον γύψο, επειδή είχα πάθει ζηµιά και στον καρπό. ∆εν µπορούσα να αυτοεξυπηρετηθώ. ∆εν µπορούσα να το διαχειριστώ. Εγώ ο γίγαντας που όλα τα µπορούσα, δεν µπορούσα να πάω µόνος µου τουαλέτα. Σκεφτόµουν άσχηµα πράγµατα. Η Μαρία έµεινε πλάι µου. Μου έδειξε τι σηµαίνει αγάπη και µαζί της και οι γονείς της, που µε είχαν σαν παιδί τους. Μαζί µε τους γονείς µου θα τους ευγνωµονώ πάντα».

 

 

Πρώτος σκόρερ με ένα χέρι στο παρκέ... και στη ζωή

 

 

Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΡΑΚΑΣ

 

 

Μέσα σε ώρες έπρεπε να αλλάξει τη ζωή του, αλλά ήταν σε όλα αρνητικός. «Για έξι µήνες είχα αποµονωθεί στον εαυτό µου. Από 85 κιλά που ήµουν ως αθλητής έγινα 135 κιλά και χωρίς το χέρι, που ζυγίζει κοντά στα 8-10 κιλά. Κάποια µέρα χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν ο δεκαθλητής Νεκτάριος Γιαλουράκης. Δεν τον γνώριζα. Με παρακάλεσε να πάµε για καφέ. Ηµουν αρνητικός, αλλά επέµενε. Από ευγένεια δέχτηκα. Στο ραντεβού µας ήρθε µαζί µε τον Θανάση Μπαράκα, άλτη του µήκους, που είναι τυφλός. Με στήριξαν, µου έδωσαν δύναµη. Σιγά σιγά άρχισα να έχω κάποιες θετικές σκέψεις, αλλά ήµουν αρνητικός για προπονήσεις στον στίβο. Ενιωθα µπασκετµπολίστας».

 

 

ΚΟΡΝΑΡΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΓΕΙ...

 

 

Ο Γιαλουράκης βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο προκειµένου να πείσει τον Καραγιάννη να πάει για προπόνηση: «Ερχόταν έξω από το σπίτι µου και κόρναρε. Για να µην αναστατωθεί η γειτονιά, δέχτηκα. Ετσι άνοιξα παράθυρο και πάλι στη ζωή. Στο µεταξύ, η Μαρία πάντα µε ενθάρρυνε. Η σχέση µας προχώρησε, παντρευτήκαµε, κάναµε τα δύο παιδάκια µας. Αυτό ήταν. Από τότε όλα άλλαξαν. Εχω στόχο και προορισµό και φοβερή ενέργεια για την οικογένειά µου αλλά και την εργασία µου. Πλέον δεν σκέφτοµαι πως έχω ένα χέρι».

 

 

Μεγάλο ρόλο στη ζωή του Γιώργου Καραγιάννη έπαιξε ο πατέρας του Νίκος, η µητέρα του Αναστασία, οι δύο µικρότερες αδελφές του, ο θείος του Στέφανος και οι θείες του Βαρβάρα και Μαίρη. Μαζί µε τη Μαρία έγιναν όλοι µία γροθιά, όµως η δυνατή προσωπικότητα του πατέρα του ήταν καταλυτική. Υπήρξε σπουδαίος τερµατοφύλακας στα νιάτα του µε καριέρα στη Ρόδο και στον Ροδιακό, αλλά σε ηλικία 27 ετών η χούντα τον διέγραψε από όλα τα αθλητικά µητρώα, επειδή γρονθοκόπησε και έστειλε στο ΚΑΤ έναν αντίπαλό του, τον Φρατζόγλου, στο εκτός έδρας ντέρµπι µε τον Πανναυπλιακό.

 

 

Υστερα από χρόνια ο Φρατζόγλου αναζήτησε τον Νίκο Καραγιάννη στη Ρόδο και οι δύο άνδρες έχτισαν βαθιά φιλία... «Ναι, ο µπαµπάς ήταν και είναι πρωταθλητής στη νοοτροπία. Με στήριξε πολύ και µε τον τρόπο του. Πέρασε κι αυτός πολλά, αλλά χαίροµαι που τώρα τα έχουµε αφήσει όλα πίσω. Νιώθω καλά, δουλεύουµε µαζί στην επιχείρησή µας και νιώθω πολύ γεµάτος».

 

 

 

«ΜΠΑΜΠΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΧΕΡΙ;»

 

 

Και ενώ ο Γιώργος έβγαζε ανεξάντλητα αποθέµατα δύναµης για να επουλώσει τις πληγές του, δοκιµάστηκε από τον αθώο παιδικό αυθορµητισµό: «Κάποια µέρα ο γιος µου µε ρώτησε: “Μπαµπά, γιατί όλοι έχουν δύο χέρια και εσύ ένα;”. Αυτό ήταν. Με συγκίνησε πολύ, αλλά µου έδωσε και την ευκαιρία να του µιλήσω. Μου έδωσε δύναµη και εµένα να γίνω πιο δυνατός για να του δώσω να καταλάβει, µεγαλώνοντας, πως στη ζωή δεν το βάζουµε κάτω µε τίποτα και για τίποτα».

 

 

Πρώτος σκόρερ με ένα χέρι στο παρκέ... και στη ζωή

 

 

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΚΗ

 

 

Ο Γιώργος Καραγιάννης ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά από 15 ετών αγωνιζόταν στη θρυλική οµάδα µπάσκετ του ∆ωριέα. Ηταν η οµάδα των φτωχών στο Σαν Φραγκίσκο της Ρόδου. Πρώτος προπονητής ήταν ο Νίκος Καγκίδης από το Παγκράτι και παίκτες οι Μιχάλης Αγγελόπουλος, Νίκος Τσοσκούνογλου, Λευτέρης Καρτάλης, Σταύρος Στάλας, Μιχάλης Μπότσης. Από το 1998 µέχρι το 2001 πήγε στον Ιβίσκο, έχοντας συµπαίκτη τον Στράτο Περπέρογλου και την τελευταία χρονιά πριν από το ατύχηµα αγωνίστηκε στον Ιάλυσο στη Γ’ Εθνική. Εκείνη τη χρονιά πήρε την άνοδο ο Κολοσσός. Λίγες ηµέρες πριν από το ατύχηµα αποφάσισε να επιστρέψει στον Ιβίσκο.

 

 

Μάλιστα η συνήθειά του να αγωνίζεται και µε το αριστερό χέρι όταν ήταν αρτιµελής τον βοήθησε να µπορεί σήµερα να σουτάρει και να χειρίζεται την µπάλα µε το αριστερό. Η σύζυγός του Μαρία Λαού, που είναι µπασκετµπολίστρια και προπονήτρια στις ακαδηµίες του Ιάλυσου, αλλά και οι κουµπάροι του Αργυρώ ∆ράκου και Χρήστος Μπίλιας τον έπεισαν να επιστρέψει στο παρκέ. Σηµαντικό ρόλο έπαιξε και µια άγνωστη συµπολίτισσά του: «Με πήρε τηλέφωνο και µου συστήθηκε ως Κική. Μου ζήτησε να συναντηθούµε. Αρχικά νόµιζα πως ήταν φάρσα. Βγήκαµε για καφέ και µου είπε πως και η ίδια είχε χάσει το δεξί της χέρι σε µηχανή του κιµά. Μου χάρισε ένα στιλό και µου είπε πως όταν µπορέσω να γράψω µε το αριστερό, θα έχω κερδίσει πάλι τη ζωή µου. Ετσι και έγινε».

 

 

«∆ΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Ο ΗΡΩΑΣ»

 

 

Η δηµιουργία του εργασιακού πρωταθλήµατος το 2015 ήταν τελικά η αφορµή για να κατέβει και πάλι ο Γιώργος στο παρκέ, γνωρίζοντας την αποθέωση από θεατές, συµπαίκτες και αντιπάλους. «Ηταν µια µαγική στιγµή η επιστροφή µου. Στην αρχή ήταν δύσκολα, αλλά πλέον τα πηγαίνω πολύ καλά. Μπορώ να σουτάρω µε το αριστερό και να αγωνίζοµαι µαζί µε τους αρτιµελείς. Το 2018 πέρασα άλλη µία δύσκολη περίοδο. Σε µια προπόνηση έπεσα και τραυµατίστηκα στον καρπό. Εκανα εγχείρηση και για µεγάλο διάστηµα πάλι δεν µπορούσα να αυτοεξυπηρετούµαι. Πάλι δεν το έβαλα κάτω.

 

 

Δεν θέλω να µε βλέπουν εµένα σαν “ήρωα”, αλλά ως έναν άνθρωπο που αγωνίζεται όπως όλοι. Ο κάθε άνθρωπος µπορεί να δώσει ενέργεια και δύναµη στον συνάνθρωπο. Ο λόγος που µίλησα για πρώτη φορά για την περιπέτειά µου είναι επειδή ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστήσω όσους µε βοήθησαν και µε στήριξαν. Αυτοί είναι οι ήρωες, όπως και όλα τα παιδιά που έχω συναντήσει στα γήπεδα και ήταν πάντα στο πλευρό µου».

 

 

Πρώτος σκόρερ με ένα χέρι στο παρκέ... και στη ζωή

 

ethnos.gr

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΕΑ