Τουρκία, κράτος-τρομοκράτης, άποψη, άρθρο, ανάλυση

Τουρκία: Το κράτος-τρομοκράτης

Του Γιάννη Κ. Ηλιάδη

 

Κατά κράτος νίκη στην ανατολική Μεσόγειο πέτυχε ο Ταγίπ Ερντογάν. Με ανορθόδοξους μεν, τρόπους, αποδοτικούς δε, για τον στόχο τον οποίο ήθελε να επιτύχει. Γνωρίζοντας τη διστακτικότητα του ΝΑΤΟ και του Αμερικανικού παράγοντα, την ιστορική αδυναμία της Ιταλίας να καταστεί διεθνώς ένας ισχυρός “παίκτης”, αλλά και τη γραφειοκρατική δυσκινησία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα μόνο είχε να φροντίσει: Την ουδετερότητα του Ρωσικού και Κινεζικού παράγοντα.

 

Πριν από 1,5 χρόνο λοιπόν, “ψέλλισε” κάτι σαν “συγγνώμη” στον Πούτιν και όλα πήραν το δρόμο τους, για να καταλήξουν στο πρώτο σημερινό αποτέλεσμα και -ποιος ξέρει- που αλλού, “αύριο”. Η Τουρκία συμπεριφέρεται εδώ και αρκετές εβδομάδες ως κράτος-τρομοκράτης, όσο οξύμωρο κι αν είναι, ως έκφραση. Αλλά, δεν είναι: Διότι όλες οι κινήσεις της καταδεικνύουν ότι στο μόνο, στο οποίο διαφέρει από το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος, είναι πως η Τουρκία είναι μέλος του ΟΗΕ, αναγνωρισμένο από τα κράτη της υφηλίου, με (έστω και προσχηματικές) δομές και, πάνω απ’ όλα πλούσιο.

 

Όλα τα παραπάνω καθιστούν την Τουρκία έναν επικίνδυνο παίκτη στη διεθνή σκηνή και όχι απλώς “απρόβλεπτο”, όπως συνηθίζουν να την χαρακτηρίζουν διεθνείς αναλυτές. Είναι κρατική οντότητα, αλλά συμπεριφέρεται ως ταλιμπάν. Έχει διεθνή ταυτότητα, αλλά ακολουθεί τακτικές τρομοκράτη. Διαθέτει οργανωμένο στρατό, αλλά στρατηγικά αρέσκεται στο αντάρτικο. Όλ’ αυτά και πολλά άλλα μαζί, συνθέτουν την Τουρκία και την καθιστούν πολύ επικίνδυνη. Κι αν η Γερμανία, η Ολλανδία, η Αυστρία και οι άλλες χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης μπορεί να φοβούνται μόνο, μην πλημμυρίσουν με μετανάστες, η Ελλάδα έχει ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα: Έχει κοινά σύνορα με αυτό το κράτος-τρομοκράτη.

 

Κι η Ελλάδα τι κάνει για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση; Απάντηση: Ασχολείται με την υπόθεση Novartis. Αν επιχειρούσαμε μια αναγωγή της κατάστασης, παρομοιάζοντας την Ελλάδα και την Τουρκία, με δυο ανθρώπους, θα είχαμε την εξής εικόνα: Δυο γείτονες. Ο ένας επιθετικός, ψηλός, εύσωμος, θρασύς, νταής, ευερέθιστος που κουβαλάει πάντα, πάνω του κάνα-δυο πιστόλια, ένα δίκοπο μαχαίρι κι ένα γκλομπ. Ο άλλος, ένας ντελικάτος, πολιτισμένος, μορφωμένος, χαμηλών τόνων και λίγο ονειροπαρμένος, που συνηθίζει όταν δεν του αρέσει η πραγματικότητα να χάνεται στις σκέψεις του. Στον… δικό του κόσμο!

 

Αυτό κάνει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση: Επειδή δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει τον θρασύτατο νταή της διπλανής πόρτας, καμώνεται πως ασχολείται με το σοβαρό σκάνδαλο της υπόθεσης Novartis. Μόνο που αν αύριο η Ελλάδα βρεθεί ενώπιον μιας μεγάλης εθνικής τραγωδίας (ο, μη γένοιτο), οι δικαιολογίες δεν θα έχουν καμία σημασία…