Με αφορμή την πρόσφατη υπόθεση αυτοκτονίας του 14χρονου παιδιού, μετά από το φερόμενο bullying το οποίο λέγεται ότι είχε υποστεί, έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση στην ελληνική κοινωνία, απ’ άκρου σ’ άκρη, η οποία όμως -όπως τα περισσότερα θέματα στη χώρα μας- μάλλον, θα κρατήσει λίγο…
Του Γιάννη Κ. Ηλιάδη
Είναι λοιπόν, και η δική μου ευκαιρία, να καταθέσω το απαύγασμα της πολύχρονης εμπειρίας μου, μέσα από τα ρεπορτάζ -δικά μου, αλλά και συναδέλφων, αλλά τα οποία έζησα από “πρώτο χέρι”- για τα ζητήματα αυτά. Από τη δεκαετία του ’80 θυμάμαι τον μεγάλο δάσκαλο της Νομικής, τον Κωνσταντίνο Μπέη, να “φωνάζει” προς πάσα κατεύθυνση και να αρθρογραφεί περί της «εμμονής της Ελληνικής Δικαιοσύνης στη λύση του “όλα ή τίποτα”, στα οικογενειακά θέματα».
Πράγματι, στη διάρκεια των ετών της δημοσιογραφικής μου καριέρας διεπίστωσα ότι πλείστες όσες φορές, η Ελληνική Δικαιοσύνη, μέσω των αποφάσεων των λειτουργών της καταστρέφει σταθερά και καθημερινά την ελληνική κοινωνία. Όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα εν πολλοίς…
Προτού οι δικαστικοί σπεύσουν να ρίξουν το ανάθεμα στο πρόσωπό μου και στο παρόν κείμενο, καλό θα ήταν να προχωρήσουν σε μια ενδοσκόπηση και να συνεκτιμήσουν τις προ ολίγου καιρού υποθέσεις της Λέρου και της Ζακύνθου, με τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, τότε. Και εδώ δικαιώνεται και ο παραπάνω ισχυρισμός, για το διάστημα συζήτησης κάθε θέματος, στη χώρα μας.
Η Δικαιοσύνη, ως αυτόνομη, αυτοδιοίκητη και αυτοδιοργανωμένη ουδεμία δικαιολογία έχει για σειρά ελλείψεων… Η προ καιρού αυτοκριτική, κατά την παρουσία της στην Κρήτη, της κας Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, Ξένης Δημητρίου είναι -τολμώ να πω- κενή περιεχομένου, όσο ο ευθυνοφοβικός τρόπος αντιμετώπισης των οικογενειακών καταστάσεων από τους/τις αξιότιμους Εισαγγελείς Ανηλίκων, σε όλη τη χώρα παραμένει ίδιος (αν όχι επιδεινούμενος, καθημερινά).
Το τελευταίο διάστημα μάλιστα, έχουν περιέλθει σε γνώση μου πολλά νέα στοιχεία, με έγγραφα και αποδείξεις, τα οποία στο άμεσο μέλλον, μόλις ολοκληρωθεί ακόμη μια προσπάθειά μου, θα τα δημοσιοποιήσω. Διότι, όταν υπάρχει Εισαγγελέας Ανηλίκων, που δέχεται λεκτική επίθεση από γονέα, μέσα στο γραφείο και κουρνιάζει στην πολυθρόνα, σαν φοβισμένο παιδί, τι πιστεύει μέσα στο μυαλό του για τη σχέση αυτού του γονέα με τα ανήλικα παιδιά του, πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού τους; Ή ακόμη χειρότερα, όταν υπάρχουν δικαστικοί, οι οποίοι δεν κρίνουν με βάση τα στοιχεία, αλλά με βάση την "τυφλή" στερεοτυπία που έχουν στο μυαλό τους και αθωώνουν ενόχους γονείς, τι είδους παιδιά περιμένουν ότι θα μεγαλώσουν αυτοί οι γονείς;
Παράλληλα, μέγιστες είναι (και πάλι εν πολλοίς) και οι ευθύνες των εκπαιδευτικών λειτουργών, οι οποίοι είναι οι εκπρόσωποι του νόμου μέσα στο κάθε σχολείο. Και όταν, οι εκπαιδευτικοί αυτοί λειτουργοί παρανομούν, τα παιδιά μεγαλώνοντας, τι απαίτηση έχουμε να μάθουν, εκτός από το να παραβιάζουν το νόμο;
Και όταν τα υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Παιδείας λαμβάνουν γνώση για αυτή την παραβατικότητα, σε όλες τις τοπικές βαθμίδες οργάνωσης της εκπαίδευσης και αντιμετωπίζουν με αδιαφορία την υπόθεση ή ακόμη και συντεχνιακά, τους συναδέλφους τους, με ποιες αντιλήψεις περιμένουμε να αποφοιτήσουν οι αυριανοί πολίτες του ελληνικού κράτους;
Είναι καιρός λοιπόν, να σταματήσουμε να «κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα» και ο καθένας από εμάς (δικαστικός, εισαγγελέας, εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος, κοινωνικός λειτουργός, παιδοψυχίατρος, παιδοψυχολόγος κλπ.) να αναλάβει να βελτιώσει τον εαυτό του, να πάψει να αντιμετωπίζει με αδιαφορία και “ωχαδελφισμό” τις υποθέσεις που αναλαμβάνει να χειριστεί, όταν υπάρχουν ανήλικα, διότι η εικόνα της αυριανής ελληνικής κοινωνίας, δεν θα είναι ίδια με τη σημερινή, αλλά πολύ χειρότερη, σαν αντικατοπτρισμός μέσα από παραμορφωτικό καθρέπτη. Το σημερινό Δικαιοδοτικό και Προνοιακό σύστημα της χώρας παράγει εν πολλοίς τους αυριανούς εγκληματίες!
