Μέσα στον μήνα που τον έχει πονέσει περισσότερο από κάθε άλλο, ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος αποδεικνύει τι σημαίνει καρδιά, επιμονή, συνέπεια και πίστη. Τι σημαίνει μαχητική ψυχή… Αυτή, άλλωστε, τη γνώρισε από μικρό παιδί.
Ιανουάριος… Η Δευτέρα των μηνών. Όλα είναι δυνατά. Όλα είναι πιθανά. Όλα ξανοίγονται μπροστά σου με απεριόριστες δυνατότητες. Δεν έχεις παρά να το θελήσεις. Δεν έχεις παρά να το ονειρευτείς. Δεν έχεις παρά να το σημειώσεις. Δεν έχεις παρά να το προσπαθήσεις. Δεν έχεις παρά να περιμένεις να το ζήσεις. Έτσι δεν είναι;
Έτσι. Δεν. Είναι.
Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος είναι παιδί του Γενάρη. Ιδέα, ίσως, του Γενάρη. Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1964 και μεγάλωσε στην επαρχία. Εκεί, θα σου πει, είναι όλα πιο απλά. Οι άνθρωποι μαθαίνουν καλύτερα το αίσθημα της κοινότητας, την αμοιβαιότητα, όπως προτιμά να το αναφέρει. Λατρεύει τη συνεργασία και λατρεύει περισσότερο από όλα τα αθλήματα, το βόλεϊ. Το υπηρετεί, άλλωστε, και θα ήταν παράδοξο να δήλωνε ότι προτιμάει το μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο. Το βόλεϊ έχει μικρότερη επαφή – είναι πιο εκλεπτυσμένο. Ατομικό και ομαδικό την ίδια στιγμή. Μόνο που ήταν και λίγο πιο περίεργο να μεγαλώνεις παίζοντας βόλεϊ στη δεκαετία του ’70 και του ’80. Πολλώ μάλλον, στην επαρχία.
Ο πατέρας του είχε άγνοια. Ο γιος του έπαιζε και ποδόσφαιρο την ίδια εποχή και δεν σκότιζε τον πατέρα του για τέτοια πράγματα. Και γιατί να τον σκοτίσει; Εργάτης, άνθρωπος που μεροκάματου, ο οποίος είχε χάσει τη γυναίκα του και αφοσιώθηκε να μεγαλώσει όσο καλύτερα μπορούσε τα δύο του παιδιά. Τι να του έλεγε ο Δημήτρης; Ότι μαζί με το ποδόσφαιρο, παίζει και ένα άλλο άθλημα που πετάς τη μπάλα με τα χέρια πάνω από ένα σκοινί που απλώνουν τα ρούχα; Από τον Παλαίμονα Κορίνθου βρέθηκε στην προεθνική ομάδα, από εκεί στον Παναθηναϊκό και από εκεί στην τηλεόραση του καφενείου! Ένα ουζάκι δεν μπορούσε να πιει με ηρεμία ο μπαμπάς του...
«Δεν ήταν άνθρωπος του αθλητισμού, πήγαινε μόνο μία – δύο ώρες στο καφενείο το απόγευμα. Αυτό ήταν όλο. Όταν κλήθηκα στην Εθνική ανδρών και παίζαμε έναν σημαντικό αγώνα που τον μετέδιδε η κρατική τηλεόραση οι θείοι μου που γνώριζαν τον ρώτησαν εάν είναι «δικό μας παιδί» αυτός ο Ανδρεόπουλος που παίζει. Όπως αργότερα μου είπαν οι θείοι μου, για αρκετή ώρα κοίταζε την τηλεόραση. Μόλις αναγνώρισε τον υιό του έκλαιγε σα μικρό παιδί. Πριν πεθάνει μου είπε πως μου αφήνει μεγάλη κληρονομιά, ένα πολύ μεγάλο όνομα. Αυτό δεν το ξεχνάω ποτέ».
Ο Παναθηναϊκός μπήκε στη ζωή του το 1983. Απλά, λιτά κι απέριττα, όπως ακριβώς περίμενες ότι θα γίνονταν τα πράγματα τότε. Μπορείς σχεδόν να τα σκεφτείς κινηματογραφικά. Ασπρόμαυρα αν το θες, κι ας είμαστε στην εποχή της έγχρωμης φωτογραφίας και τηλεόρασης. Το πολυτελές αμάξι, η κούρσα, μπαίνει στις φτωχικές γειτονιές, ο σοφέρ κάνει νόημα στα παιδιά που τρέχουν δίπλα να σπάσουν, και ο πλούσιος κατεβαίνει κοιτάζοντας το σκορποχώρι δίπλα του και τινάζοντας τη σκόνη που έχει σηκωθεί στο χωματόδρομο. Πλησιάζει το σπίτι και φεύγει μετά από λίγη ώρα, έχοντας πάρει αυτό που ήθελε. Ή για να το θέσουμε και λίγο στην πραγματική του βάση…
«Το 1983 ήρθε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και με ζήτησε για μεταγραφή. Η Κόρινθος λόγω της Motor Oil είχε άριστες σχέσεις με την οικογένεια Βαρδινογιάννη κι έτσι εγώ ήρθα τρίτος πασαδόρος μαζί με τον Βαγγέλη Κοκκιναρά και Σπύρο Πρωτοψάλτη, τον μπαμπά του Θανάση που παίζει τώρα».
Τρεις φίλοι…
Ο Σπύρος Πρωτοψάλτης. Ο γιος του είναι ο Θανάσης. Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος. Ο γιος του είναι ο Χαράλαμπος. Κάπου στην πορεία ο Σωτήρης Πανταλέων. Μερικές εκατοντάδες ακόμα αθλητές να συνδέουν το παρελθόν και το παρόν, ένα τριφύλλι και τρεις φίλοι. Ή χιλιάδες φίλοι μόλις δουν τριφύλλι; Η ιστορία του βόλεϊ δε θα μπορούσε παρά να είναι πιο προσωπική. Πιο οικογενειακή. Αν τα αθλήματα ήταν πόλεις, τότε σίγουρα το ποδόσφαιρο θα ήταν η πρωτεύουσα, το μπάσκετ το δεύτερο μεγαλύτερο, αστικό κέντρο και το βόλεϊ; Μια μικρή κωμόπολη. Αρκετά γνωστή ώστε να προσελκύει συχνά το ενδιαφέρον του ουδέτερου, αλλά όχι αρκετά σημαντική ώστε να βρεθεί στο επίκεντρο.
Ο Ανδρεόπουλος έπαιξε 16 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Δε χωρίζουν οι καρδιές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο – Άλκηστις Πρωτοψάλτη, άσχετη με την οικογένεια ων αθλητών του τριφυλλιού. Έμεινε τόσα χρόνια στα ίδια μέρη, με την ίδια φανέλα που σχεδόν είχε ξεχάσει πόσα κατάφερε. «Άκουσα την πορεία μου και θυμήθηκα πως έχω γιορτάσει πέντε πρωταθλήματα, δυο Κύπελλα ως παίκτης και σημαντικές στιγμές 13 χρόνια με τη φανέλα της Εθνικής σε τέσσερα πανευρωπαϊκά, δυο παγκόσμια πρωταθλήματα και όχι μόνο…».
Πώς είναι δυνατόν να τα έχει ξεχάσει; Η μισή ζωή του ήταν… Ο 57χρονος ξενιτεύτηκε. Μεταφορικά, αφού συχνά ξενιτιά είναι απλά να βρίσκεσαι μακριά από την καρδιά σου. Έμεινε για δύο χρόνια ως βοηθός στον Παναθηναϊκό, διετέλεσε δύο χρόνια πρώτος προπονητής στην ομάδα γυναικών και μετά Λαμία. Μετά Σύρος. Και το 2014, ξανά ο Παναθηναϊκός. Για φαντάσου: Οκτώ χρόνια πριν. Οκτώ χρόνια συνεχόμενα προπονητής του Παναθηναϊκού. Στην επιστροφή του δεν υπήρχαν μεγάλοι τίτλοι, ούτε σπουδαία λόγια. Το βόλεϊ περνούσε μια παρακμή. Ο Παναθηναϊκός επίσης. Στην πρώτη του σεζόν, ο ΠΑΟ θα είναι τέταρτος. Στη δεύτερή του σεζόν, ο ΠΑΟ θα είναι πέμπτος. Στην τρίτη του σεζόν ο ΠΑΟ θα είναι τρίτος. Στην τέταρτη, ο ΠΑΟ σχεδόν δε θα υπήρχε.
Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος ήταν εκεί σε όλα.
«Η πιο δύσκολη σεζόν ήταν το 2017-2018, τότε που ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να κατέβει στο πρωτάθλημα τον Οκτώβριο εκείνης της περιόδου, για να μπορεί να συνεχιστεί η ιστορία του και να μην διαλυθεί, με μια ομάδα που ξέραμε από την αρχή ότι θα παλέψει για την σωτηρία. Είναι η «χρονιά του Αιγινίου» όπως την λέμε. Ήταν μακράν η πιο δύσκολη στιγμή για εμένα, αφού παλεύαμε από την αρχή μέχρι το τέλος. Το ότι σωθήκαμε οφείλεται στους φίλους της ομάδας που βοηθούσαν ποικιλοτρόπως. Ο κόσμος αλλά και η Θύρα 13, πλήρωναν τις μετακινήσεις και τα ξενοδοχεία. Στα μέσα της περιόδου, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μας έκανε ένα «δώρο» με δύο ξένους παίκτες και έτσι μπορέσαμε να κρατηθούμε στην κατηγορία».
Στις 26 Απριλίου του 2018, ο Παναθηναϊκός κέρδισε τη Νίκη Αιγινίου και έμεινε στην κατηγορία… «Από την πρώτη μέρα ξέραμε πως θα παίξουμε πλέι άουτ και πως θα φτάσει η ημέρα που θα δώσουμε τον αγώνα «χωρίς αύριο» για την επιβίωση όπως αυτόν που δώσαμε στο Αιγίνιο. Για αυτό τα παιδιά έτρωγαν σίδερα σήμερα στο Αιγίνιο. Ούτε εμείς, ούτε οι παράγοντες, ούτε οι χορηγοί μας, ούτε ο κόσμος θέλει τον Παναθηναϊκό να παίζει μπαράζ επιβίωσης, αλλά για να γίνεις μεγάλος πρέπει να τα ζήσεις όλα και να φτάσεις να παλεύεις για τα αυτονόητα. Αυτές είναι εμπειρίες ζωής για όλους μας που υπηρετούμε αυτόν τον σύλλογο και τώρα έχουμε έναν ακόμα λόγο να δουλέψουμε σκληρά για να τον δούμε να ανακάμπτει»
Στις 19 Απριλίου του 2020 ο Παναθηναϊκός κατακτά το League Cup.
Στις 12 Ιουλίου του 2020 ο Παναθηναϊκός κατακτά το πρωτάθλημα.
Στις 30 Νοεμβρίου του 2021 επιστρέφει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος ήταν εκεί σε όλα.
Ήταν εκεί για να βρεθεί από το «εύχομαι ο Παναθηναϊκός να βρει σύντομα το δρόμο του και να τον δούμε στις θέσεις που του αξίζει να βρίσκεται» στο χθεσινό «κάποτε είπαμε ότι θα κρατήσουμε τον Παναθηναϊκό ζωντανό και το καταφέραμε, ότι δε θα αφήσουμε τον Παναθηναϊκό να πέσει κατηγορία και το καταφέραμε. Είπαμε ότι θα κάνουμε και πάλι τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή, το καταφέραμε, είχαμε πει ότι θα βγάλουμε τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη. Μέχρι τώρα το κάνουμε. Έχουμε δρόμο μπροστά μας, έχουμε και πίστη έχουμε και όραμα. Γνωρίζετε ότι το όνειρό μου είναι να δω τον Παναθηναϊκό πρωταγωνιστή και στην Ευρώπη. Πιστεύω ότι μπορεί να τα καταφέρει».
Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος είναι παιδί του Ιανουαρίου. Πριν τέσσερα χρόνια, ο Παναθηναϊκός έχανε από τη Νίκη Αιγινίου και κατόπιν από τον Ηρακλή – εννέα ήττες συνεχόμενες. Πριν τρία χρόνια, Γενάρης ήταν και πάλι, όταν έχασε τη γυναίκα του. Ο Γενάρης είναι που του παίρνει, ο Γενάρης είναι που του δίνει.
«Ο Παναθηναϊκός για εμένα είναι ολόκληρη η ζωή μου. Είναι η ομάδα που με επέλεξε από την τοπική ομάδα της Κορίνθου στα 16 μου χρόνια, με έμαθε και με δίδαξε πολλά. Δεν συνδέομαι μόνο επαγγελματικά με τον Παναθηναϊκό, αλλά είμαι και οπαδός του, παρακολουθώντας τον σε όλα τα αθλήματα, και κυρίως το ποδόσφαιρο, γιατί μου αρέσει πολύ ως άθλημα».
Ο Γενάρης… Η Δευτέρα των μηνών. Όταν όλα είναι δυνατά. Όλα είναι πιθανά. Όλα ξανοίγονται μπροστά σου με απεριόριστες δυνατότητες. Δεν έχεις παρά να το θελήσεις. Δεν έχεις παρά να το ονειρευτείς. Δεν έχεις παρά να το σημειώσεις. Δεν έχεις παρά να το προσπαθήσεις. Δεν έχεις παρά να περιμένεις να το ζήσεις. Έτσι δεν είναι;
Έτσι. Μπορεί. Και. Να. Είναι.
