Η Ασπασία Λέκκα-Δοσαρά, έτρεφε και αυτή την ίδια οικογενειακή αγάπη, διέθετε το ίδιο πάθος και είχε το ίδιο μεράκι για την ελληνική παράδοση και τον λαϊκό μας πολιτισμό με την αδερφή της Σωτηρία Λέκκα –  Νικολοπούλου. Μαζί της από νεαρή ηλικία ξεκίνησε τη μελέτη και την καταγραφή των παραδοσιακών φορεσιών του ελληνικού χώρου, επισκεπτόμενη λαογραφικά μουσεία της χώρας αλλά και χωριά της ελληνικής υπαίθρου, συγκεντρώνοντας, καταγράφοντας και διασώζοντας πολύτιμα στοιχεία – πληροφορίες γι’ αυτές  και ταυτόχρονα συλλέγοντας και συντηρώντας αυθεντικές παραδοσιακές ενδυμασίες.

Επικεντρώθηκε και επιδόθηκε στην τέχνη της κατασκευής της παραδοσιακής φορεσιάς, την οποία μελέτησε ενδελεχώς και στη συνέχεια αποπειράθηκε να την υπηρετήσει εμπράκτως με τη χειροποίητη δυσκολότατη εργασία της. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 δημιούργησε τα πρώτα της πιστά αντίγραφα ελληνικών παραδοσιακών ενδυμασιών, ξεκινώντας φυσικά από την Κορινθία με την ενδυμασία του Τσολιά, της Βλαχοπούλας και τη νυφική-γιορτινή φορεσιά της Μουντάφισσας της Περαχώρας με τα ξεχωριστά και ιδιαίτερα μεταξωτά κεντήματά της.

Για χρόνια, κατασκεύαζε και ενοικίαζε ενδυμασίες για όλες τις ηλικίες σε χορευτικά συγκροτήματα δήμων, πολιτιστικών συλλόγων, σχολείων, θεατρικών ομάδων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η αγάπη και ο σεβασμός της για την παράδοση, η άριστη γνώση της τέχνης της ραπτικής και του κεντήματος, το πάθος της για δημιουργία, την οδήγησαν να δημιουργήσει μία από τις μεγαλύτερες συλλογές από αυθεντικές παραδοσιακές ενδυμασίες του ελληνικού χώρου. Μοναδικές χειροποίητες φορεσιές της εκτίθενται στο Ιστορικό Λαογραφικό Μουσείο Κορίνθου καθώς και στο κτήριο του Δημαρχείου του Δήμου Λουτρακίου- Περαχώρας – Αγίων Θεοδώρων.

Με την μακρόχρονη προσφορά της στο χώρο της παράδοσης, είχε τη χαρά να γευτεί τους καρπούς των προσπαθειών και των  κόπων της ζωής της απολαμβάνοντας την εκτίμηση, τον σεβασμό και τους αμέτρητους επαίνους από τους ανθρώπους του πολιτισμού, τους χοροδιδασκάλους και τους ιδιώτες που συνεργάστηκαν μαζί της.

Συνέβαλε και αυτή με το δικό της τρόπο στη διάσωση πολύτιμων στοιχείων της πολιτιστικής κληρονομιάς του γενέθλιου τόπου μας και όλοι Λουτρακιώτες – Περαχωρίτες  θα τη θυμόμαστε πάντα με αγάπη, γιατί, αληθινά, της χρωστάμε πολλά!