Σωτήρης Βαλάρης

Δύο γυναίκες, μία οικογένεια, ένα παιδί κι ένας νόμος που τις χωρίζει – στα χαρτιά. Η Δανάη και η Αλεξία δεν καταγγέλλουν· απλώς μιλούν για το τι σημαίνει να ζεις, να αγαπάς και να ελπίζεις σε μια χώρα που δεν σε αναγνωρίζει.

ΗΔανάη Δεληγιώργη και η Αλεξία Μπεζίκη είναι ζευγάρι. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν παιδί με εξωσωματική. Η Δανάη έδωσε το ωάριο, η Αλεξία κυοφόρησε. Για το ελληνικό κράτος, μόνο η Αλεξία θεωρείται μητέρα. Η Δανάη, παρότι βιολογική μητέρα, είναι νομικά απούσα. 

Όταν τις συναντάς, γνωρίζεις δυο γυναίκες με χιούμορ και καλή διάθεση, που σε κερδίζουν αμέσως. Με το που μπήκαν στο γραφείο νιώσαμε οικεία. Εδώ δεν ήρθαν για να καταγγείλουν, ήρθαν για να πουν πώς είναι η ζωή στην Ελλάδα για δύο ομοφυλόφιλες γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδί. Αλλά και να εξηγήσουν γιατί δεν φεύγουν. «Για μένα δεν έχει νομιμοποιηθεί τίποτα», λέει η Δανάη. «Εμείς είμαστε οι βιολογικοί γονείς του, για το κράτος όμως αυτό δεν ισχύει», συμπληρώνει η Αλεξία.

Η ιστορία τους ξεκινά πολύ πριν από το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, πολύ πριν από τις πρώτες συζητήσεις· από την αποδοχή του ποιος είσαι και πώς ζεις με αυτό. «Η αρχή είναι πάντα η ίδια: συνειδητοποιείς ποιος είσαι. Από εκεί και πέρα, το θέμα είναι πώς θα ζήσεις: θα το κρύψεις ή θα το αποδεχτείς;» Η Δανάη και η Αλεξία διάλεξαν το δεύτερο. Γι’ αυτές δεν είναι τόσο πολιτική πράξη όσο ένας τρόπος συνύπαρξης. Έκαναν την επιλογή γνωρίζοντας τι θα αντιμετωπίσουν. Δεν περίμεναν κανένα νομοσχέδιο για να νιώσουν οικογένεια. «Η αλλαγή πάντα φέρνει αντιδράσεις, και οι αντιδράσεις έχουν πολιτικό κόστος. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς», λέει η Δανάη.

Η ψήφιση του νόμου για την ισότητα στον γάμο, λένε, ήταν μια στιγμή σημαντική, αλλά έχουμε δρόμο ακόμα. «Πανηγυρίσαμε σαν να ήταν η απόλυτη αναγνώριση. Και μετά ήρθε η πραγματικότητα», λέει η Αλεξία. «Φυσικά και είναι νίκη, αλλά μικρή. Και το ότι είναι μικρή δεν σημαίνει πως είναι ασήμαντη», προσθέτει η Δανάη. Για εκείνες, στόχος δεν είναι να επιβληθούν ή να «πειστούν» οι άλλοι, αλλά κάτι πολύ πιο απλό και πιο βαθύ: να νιώσουν όλοι πως έχουν θέση, πως η κοινωνία δεν είναι μια κλειστή λέσχη. «Μπορείς να σκεφτείς “εγώ τι γονιός είμαι;”» λέει η Δανάη, «και να γίνεις καλύτερος. Όχι για να ξεπεράσεις τους άλλους αλλά για να φροντίσεις το δικό σου παιδί».

Δεν θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα. «Θέλουμε να βοηθήσουμε ώστε η Ελλάδα να γίνει συμπεριληπτική», λέει η Αλεξία. «Αισιοδοξούμε, παρότι ξέρουμε πού ζούμε».