Σε μια συγκινητική τελετή που πραγματοποιήθηκε σήμερα στον Ισθμό της Κορίνθου, πραγματοποιήθηκε η κατάθεση Στεφάνων από το Δήμαρχο Λουτρακίου - Περαχώρας - Αγίων Θεοδώρων, Γιώργο Γκιώνη και τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Φιλίας Ουγγαρίας – Ελλάδος, κ. István Hiller, στο Ουγγρικό Μνημείο που βρίσκεται στον Ισθμό...
Η τελετή, ήταν αφιερωμένη στους πρωτομάστορες Ούγγρους μηχανικούς Istvan Turr και Bela Gerster, που ηγήθηκαν του μεγάλου τεχνικού έργου στην Κόρινθο στη δεκαετία του 1880, ενώ το παρών έδωσε και ο Δήμαρχος Κορινθίων, Νίκος Σταυρέλης.
Η Διώρυγα της Κορίνθου εγκαινιάστηκε το 1893, περίοδο κατά την οποία η Ουγγαρία ως τμήμα της Διπλής Μοναρχίας (Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία) διήγε περίοδο ακμής και η Βουδαπέστη ήταν από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες πόλεις της Ευρώπης. Και η Ελλάδα ζούσε τον τρικουπικό εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη των υποδομών. Στο σύγχρονο μνημείο στον Ισθμό, που είναι σεμνό με πολλά πληροφοριακά στοιχεία, μπορεί κανείς να αντιληφθεί το πόσο αρχαία είναι η ιδέα και η προσπάθεια της δημιουργίας της Διώρυγας. Εκεί κοντά, η αρχαία Δίολκος, όπου γινόταν η χερσαία διέλευση των πλοίων, δείχνει τη συγκινητική προϊστορία της επιτυχούς διάνοιξης τον 19ο αιώνα.
Οι παρευρισκόμενοι, είχαν τη δυνατότητα να αναλογισθούν τη δυναμική χρήση της ιστορικής μνήμης και να σταθούν στο γεγονός πώς μία συμφωνία του ελληνικού κράτους το 1881 με την εταιρεία του Istvan Turr, αναδεικνύεται σήμερα ως μοχλός διπλωματικής συνεργασίας αλλά και παρουσίας μιας φίλης, ευρωπαϊκής χώρας σε ένα από τα πλέον προβεβλημένα αξιοθέατα της Ελλάδας.
Το έργο, σε σχεδιασμό και μελέτη από τον Αρχιτέκτονα του Δήμου κ. Παπαδημητρόπουλο Μιλτιάδη, είναι ένα μνημείο από κόκκινο ουγγρικό γρανίτη, με σχήμα που παραπέμπει στα πρανή της διώρυγας. Στην νότια άκρη του, έχει τοποθετηθεί πλατφόρμα θέασης της διώρυγας ενώ στο δυτικό άκρο, τα δυο αειθαλή δένδρα συμβολίζουν την φιλία Ελλάδας – Ουγγαρίας.
Τα στεφάνια που απέθεσαν ο Δήμαρχος Λουτρακίου - Περαχώρας - Αγίων Θεοδώρων και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Φιλίας Ουγγαρίας – Ελλάδος στο μνημείο, κάτω από το λαμπρό ελληνικό φως, αποκτούσαν εκείνη τη στιγμή έναν έντονο συμβολισμό.
