Η χτεσινή γυναικοκτονία, δεν θα μπορούσε να είναι πιο συμβολική. Είναι η απόλυτη μικρογραφία της αντιμετώπισης των θυμάτων έμφυλης βίας στην Ελλάδα.
Η 28χρονη κοπέλα είχε κινηθεί νομικά ενάντια στο δολοφόνο της. Εδώ και χρόνια. Τα έκανε όλα σωστά. Και τη δολοφόνησε ακριβώς έξω από το αστυνομικό τμήμα. Στο οποίο κατέφυγε για να προστατευτεί, και για να το πουμε απλά, την έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Ζήτησε συνοδεία. Δεν της παρείχαν περιπολικό, που όπως φαίνεται διέθεταν, αλλά και να μην διέθεταν, δεν της χαλάλισαν ούτε τη συνοδεία ενός αστυνομικού με τα πόδια. Της είπαν να πάρει τηλέφωνο όσο περπατάει ολομόναχη, και την έδιωξαν.
“Σοκαριζόμαστε όλοι νομίζω”, ειπώθηκε κατ’ εξακολούθηση σε τηλεοπτικές εκπομπές. Όχι, δεν σοκαριζόμαστε όλοι. Για 100η φορά το επαναλαμβάνουμε. Είναι ένας αέναος κύκλος. Τα βήματα πάντα ίδια:
-
Γίνεται ένα φριχτό έγκλημα, με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά ξανά και ξανά.
-
Η κοινωνία, οι θεσμοί, η Αστυνομία, τα ΜΜΕ δηλώνουν σοκαρισμένοι.
-
Γυναικείες συλλογικότητες, φεμινιστικοί κύκλοι, νομικοί που ασχολούνται με υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας,η Ευρωπαϊκή ένωση, φωνάζουν ότι η αντιμετώπιση της έμφυλης βίας από την Αστυνομία είναι εγκληματικά αδιάφορη έως και σκέτα εγκληματική, όπως εδώ.
-
Τους αγνοούν επιδεικτικά και η πολιτεία βρίσκει την πιο νωθρή δυνατή λύση, όπως την κυκλοφορία διαφήμισης που λέει στα θύματα να μιλήσουν ή μια πρωτοβουλία που πάλι βάζει στο κέντρο της ευθύνης για την προστασία τους, τα ίδια τα θύματα, όπως το panic button. Τα αίτηματα των ειδικών του τομέα, παραμένουν ψιλά γράμματα.
-
Επίσημαίνουμε ξανά ότι όσα “κάνουν” δεν είναι αρκετά και ότι πρέπει να χρηματοδοτηυούν δομές, να γίνουν πρωτόκολλα στην πρωτοβάθμια αντιμετώπιση και τολμάμε να επιμένουμε στη σημασία της νομικής αναγνώρισης του όρου γυναικοκτονία.
-
Αντιμετωπιζόμαστε ως οι υστερικές φεμινίστριες που βλέπουμε φαντάσματα, το πάμε στο άλλο άκρο και ζητάμε να αναγνωριστεί ο όρος γιατί κατά βάθος επιδιώκουμε να θεωρείται η γυναικεία ζωή ανώτερη από την αντρική.
-
Γίνεται κάποιο φριχτό έγκλημα, τον επόμενο μήνα, με τα ακριβώς ίδια χαρακτηριστικά.
-
Βλ. 2.
Και ο κύκλος συνεχίζεται. Μόνο που αυτή τη φορά, τα όσα λέμε διαρκώς, έγιναν εικόνα. Η εικόνα μιας δολοφονημένης γυναίκας από τον πρώην σύντροφο της, ακριβώς δίπλα στο φυλάκιο του αστυνομικού. Αυτή τη φορά δεν μπορούμε να προσάψουμε στο θύμα ότι φταίει που δεν πήγε έγκαιρα στην αστυνομία, και το πόσο δεν τους νοιάζει να προστατέψουν μια γυναίκα που κινδυνεύει, αποκαλύφθηκε. Και είναι λογικό, γιατί η Αστυνομία, το Σώμα, αποτελείται από…σώματα. Από ανθρώπους. Από ανθρώπους που ζουν σε μια κοινωνία άνιση, στην οποία ούτε για 100 χρονια τώρα δεν υπάρχει ισότητα. Που ακόμα και τώρα, τα θύματα αντιμετωπίζονται καχύποπτα, μήπως λένε ψέματα, μήπως το καταγγέλει για να τον εκδικηθεί, μήπως ήταν ένας καυγάς και υπερβάλλει μήπως, μήπως, μήπως…
Δεν μπορούμε καν να καταλογίσουμε πρόθεση σε πάμπολλες υποθεσεις κάκιστου χειρισμού υποθέσεων και θυμάτων από την αστυνομία. Έχουν δεχτεί εκπαιδεύσεις για το τι εστί ψυχολογία του θύματος; Γνωρίζουν για ποιους λόγους τα θύματα διστάζουν να προχωρήσουν σε καταγγελία και πώς πρέπει να γίνεται ο χειρισμός τέτοιων περιπτώσεων; Υπάρχει πρωτοβουλία για να αλλάξει το “δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αν δεν έχει κάνει κάποια κίνηση” όταν γίνονται καταγγελίες για παρακολουθήσεις και stalking? Αντιλαμβάνονται την επικινδυνότητα των θυτών ή απλά τους αγνοούν ως “έλα μωρέ θόλωσε, δεν θα σου κάνει κάτι, ερωτευμένος είναι”; Ξέρουν να αναγνωρίζουν τα μοτίβα κλιμάκωσης που οδηγούν στον φόνο;
“Γιατί θα έπρεπε η κοπέλα να ζητήσει να την συνοδεύσει αστυνομικός και να μην είναι μέρος του πρωτοκόλλου”, ακούστηκε σε εκπομπές.
Γιατί πολύ απλά, η πραγματικότητα είναι ότι αποτελεί ένα παντελώς αδιάφορο ζήτημα για την ελληνική πολιτεία. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει πρωτόκολλο. Γιατί πολύ απλά η ασφάλεια των γυναικών και κάθε θύματος ενδοοικογενειακής βίας, εξαρτάται από το αν θα πετύχουν έναν/μια αστυναμικό με κάποια ευαισθησία, κάποια γνώση και κάποια λογική. Διαφορετικά, είσαι καταδικασμένη. Και σε έχει καταδικάσει η ίδια πολιτεία που σου κουνάει μόνιμα το δάχτυλο. Ήδη η ρητορική “μα κι αυτή γιατί έμπλεξε με τέτοιο άτομο” και “προκαλούσε στα social media επειδή έδειχνε ευτυχισμένη” ξεκίνησε.
Μετράμε ξανά, λοιπόν. Εμείς, μεταξύ μας, καθώς ούτε καν επίσημος φορέας καταγραφής δεν υπάρχει. Εμείς μετράμε νεκρές, και άλλοι μετράνε πρωτοβουλίες της φακής με κουμπιά, καμπάνιες επικοινωνίας και δακρύβρεχτες δηλώσεις, και αλληλοσυγχαίρονται για το πόσο υπέροχα τα πηγαίνουμε. Η εικόνα της επιτυχίας μας συνοψίζεται στο αίμα δίπλα στο φυλάκιο. Μπράβο!
Κρυσταλλένια Μανάβη
*Πολιτική Επιστήμονας
