Η παράσταση έλαβε τέλος καιρός να ξαναπαίξουν μπάσκετ Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για την ιλαροτραγωδία των φετινών τελικών, που ευτυχώς όμως θα συνεχιστούν κανονικά.
Όπως έλεγε και ο μακαρίτης Φίλιππος Συρίγος “είναι να γελάει κανείς” με όσα τραγελαφικά συνέβησαν από την Κυριακή το βράδυ. Από την άλλη στο τέλος της ημέρας, υπάρχει και το nobody is bigger than the game που λένε και οι Αμερικανοί, άρα το ότι θα συνεχιστούν (και θα ολοκληρωθούν) οι τελικοί είναι το ελάχιστο κέρδος αυτής της ιλαροτραγωδίας. Να αφήσουμε κατά μέρος τη σφοδρή αντιπαράθεση, τις ανακοινώσεις, τις δηλώσεις, τις μηνύσεις και τα αυτόφωρα και να δώσουμε τον κεντρικό λόγο σε προπονητές, παίκτες και πορτοκαλί μπάλα. Ελπίζω όλοι να έχουν συνειδητοποιήσει πόσο… χαμηλά (ξε) πέσαμε.
Δεν ξέρω τι επιδίωκε η κυβέρνηση όλες αυτές τις μέρες. Η εμπλοκή της στην υπόθεση, μπορεί να είχε τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά ήταν σε μια εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση. Η υποτίθεται σκληρή γραμμή της για κοινή εμφάνιση των ιδιοκτητών των δυο ΚΑΕ, αλλιώς θα διέκοπτε -χωρίς να νομιμοποιείται για κάτι τέτοιο- το πρωτάθλημα πήγε περίπατο. Τσάμπα και οι διαρροές ότι υπάρχει αποφασιστικότητα για να μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Πέρασε και δεν ακούμπησε, παρεμπιπτόντως.
Η υποτιθέμενη κοινή παρουσία με τον υφυπουργό Αθλητισμού έγινε συνάντηση κατά μόνας. Και το κοινό κείμενο, που θα υπέγραφαν οι δυο διοικήσεις, έγινε μια ανακοίνωση με την οποία η κάθε μια ξεχωριστά εγγυάται την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων. Λες και θα μπορούσαν να βγάλουν ανακοίνωση για το… ακριβώς αντίθετο.
Εντάξει, όταν οι κυβερνήσεις (όχι μόνο η τωρινή, διαχρονικό είναι το θέμα) ανακατεύονται σε όλα αυτά, συνήθως στο τέλος πανηγυρίζουν για μια τρύπα στο νερό. Προφανώς και όταν φτάνουν τα πράγματα στα άκρα η Πολιτεία πρέπει να διασφαλίζει κατ’ αρχήν τη δημόσια ασφάλεια. Αλλά εδώ δεν είχαμε επεισόδια, που στο παρελθόν είχαν ξεπεράσει τα όρια. Οι φίλοι και των δυο ομάδων ήταν γενικώς συγκρατημένοι, εκτός βέβαια από την συνθηματολογία, που είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα έχει ξεφύγει – εδώ και χρόνια.
Η ατιμωρησία είναι το πρόβλημα
Ας μου επιτραπεί εδώ, μια παρένθεση.
Πριν από σχεδόν 40 χρόνια, σε ένα ντέρμπι ΠΑΟΚ – Άρη, ο Σταύρος Δουβής είχε απαιτήσει την εκκένωση της εξέδρας, γιατί οι οπαδοί του Δικεφάλου τον έβριζαν εν χορώ. Ο διεθνής διαιτητής τότε είχε θεωρηθεί σχεδόν γραφικός, αν και είχε καταφέρει να αδειάσει το γήπεδο. Αν αυτή η κίνηση του -εκείνο το απόγευμα στο Αλεξάνδρειο- είχε στηριχθεί απ’ όλους, ενδεχομένως να γλιτώναμε τα χειρότερα που ακολούθησαν σε ό,τι αφορά στην ατμόσφαιρα των γηπέδων και το πως εξελίχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια τα συνθήματα των οπαδών.
Ο Θέμης Καίσαρης λέει και πολύ σωστά ότι οι εξέδρες έχουν φτάσει στο σημείο να ασχολούνται μόνο με τους αντιπάλους και τους συγγενείς τους και ελάχιστα με τις ίδιες τις ομάδες. Κανένας δισταγμός, καμιά αναστολή. Έχουν υποφέρει στα στόματα των οπαδών μητέρες, πατεράδες, σύζυγοι, φυσικά οι αντίπαλοι που είναι ως γνωστόν οι μισητοί εχθροί. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση, αντί να εξεγείρει τις συνειδήσεις, όσο περνάνε τα χρόνια, παγιώθηκε, γίνεται η θλιβερή πραγματικότητα.
Κάποτε οι ποιητές της εξέδρας έκαναν θραύση, τώρα ψάχνουμε να βρούμε ποιος βρίζει καλύτερα τη γυναίκα, κόρη, γιο του άλλου.
Αλλά για το πως “εκφράζεται” ο όχλος υπάρχουν οι κυρώσεις είτε από τους διαιτητές (με την απειλή της παρατήρησης), είτε από τα αρμόδια όργανα που επιλαμβάνονται του φύλλου αγώνα. Υπάρχουν η Αστυνομία, οι παρατηρητές, οι κομισάριοι, η ΔΕΑΒ, η ΜΕΑΒ κι άλλες υπηρεσίες με διάφορα αρχικά, που μπορούν να στείλουν και συμπληρωματικές εκθέσεις, αν ξέφυγε κάτι από την αντίληψη των ρέφερι. Κανονισμοί υπάρχουν και δεν είναι σαν τα… λεφτά που έλεγε κάποτε ο Γιώργος Παπανδρέου.
Όπως υπάρχουν κανονισμοί για τα όσα έκανε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στο ΣΕΦ. Όλοι γνωρίζουν ότι αν δεν αποφάσιζε να κατέβει στην έδρα του Ολυμπιακού, φορώντας το γνωστό μπλουζάκι, δεν θα συνέβαινε τίποτε απ’ όσα… καταπληκτικά είδαμε. Το σόου που έδωσε ο ιδιοκτήτης της “πράσινης” ΚΑΕ σίγουρα δεν έχει προηγούμενο, αλλά ακόμα και αυτή η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, τιμωρείται με βάση το αθλητικό δίκαιο.
Και οι ποινές μπορεί να είναι πολύ μεγάλες, σαν αυτές που του είχαν επιβληθεί στο παρελθόν. Τόσες πολλές μάλιστα, που σε κάποια στιγμή συγχωνεύτηκαν, μια όχι και τόσο καλή ιδέα -όπως αποδείχθηκε- του δικαιοδοτικού οργάνου.
Γιατί, λοιπόν, επενέβη η κυβέρνηση ενώ το μόνο που θα έπρεπε να απαιτήσει είναι η εφαρμογή των κανονισμών; Όλων των άρθρων, όλων των διατάξεων. Η ατιμωρησία είναι το πρόβλημα, αυτή γεννάει χυδαία συνθήματα, πολύ περισσότερο, χυδαίες συμπεριφορές. Η Πολιτεία φροντίζει για το κράτος δικαίου και αυτό χρειάζεται να διασφαλίζει, όχι να συγκαλεί έκτακτες συναντήσεις για τα αυτονόητα. Θα μπορούσαν δηλαδή να μιλήσουν με τον κ. Βρούτση οι αδερφοί Αγγελόπουλοι και ο Δ. Γιαννακόπουλος και να μην… υποσχεθούν την ομαλή και ειρηνική διεξαγωγή του υπολοίπου της σειράς των τελικών.
Η ώρα του… μπάσκετ
Αφού συσκεφθήκαμε, όπως έλεγε κάποτε και ο ναύαρχος Σοφράς στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ας παίξουμε και μπάσκετ. Το σκορ θυμίζουμε είναι 1-1, ο Παναθηναϊκός έχει το αβαντάζ έδρας και στο ΟΑΚΑ την Παρασκευή θα διεξαχθεί το Game 3. O τέταρτος τελικός (στο ΣΕΦ) προγραμματίστηκε για την Κυριακή κι αν χρειαστεί πέμπτο ματς αυτό θα γίνει την ερχόμενη Τετάρτη 11 του μηνός. Δεν θα κινδυνεύσει και η ομαλή διεξαγωγή του Ευρωμπάσκετ Γυναικών, που ξεκινάει στις 18 του μήνα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας!
Μένει να δούμε τις δυο ομάδες πόσο επηρεασμένες θα είναι οι ομάδες από τον θόρυβο των τελευταίων ημερών. Υπήρξε αρκετή ένταση στον δεύτερο αγώνα και ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Με τα όσα επακολούθησαν θα χρειαστεί να επιστρέψουν στις…εργοστασιακές τους ρυθμίσεις και να σκέφτονται με τα τεκταινόμενα εντός των τεσσάρων γραμμών. Οι τελικοί έχουν (μπασκετικό) ψωμί και πολλούς απροσδόκητους ήρωες οι οποίοι θα κρίνουν τη σειρά.
Στο ΟΑΚΑ ήταν ο Γκραντ και ο Όσμαν, στο ΣΕΦ η σειρά του Γουόκαπ και του Ντόρσεϊ. Όποιος βγάλει τους περισσότερους λαγούς, θα πλησιάσει και τον τίτλο.
Καιρός, λοιπόν, να ασχοληθούμε ξανά μόνο με τα του γηπέδου.
ΥΓ: Α, και να εφαρμοστούν στο έπακρο οι κανονισμοί που λέγαμε.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΕΡΗΣ
