Τα ανέκφραστα πρόσωπα στην Press Conference, η μεθοδικότητα και η πίεση που γίνεται θυμός κι ο Ολυμπιακός που δεν κοιτάζει τίποτα λιγότερο από την κορυφή. Γράφει ο Χάρης Σταύρου.
Εννέα μήνες πέρασαν από την έναρξη της σεζόν. Εννέα μήνες και νιώθεις ότι ο περσινός Σεπτέμβριος ήταν πριν από… δύο χρόνια.
Μεγαλα ματς, θρίαμβοι και ήττες, σκαμπανεβάσματα και τρελές πορείες, τραυματισμοί, γκρίνια αλλά και πολλά sold out στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Μια σεζόν που τα είχε όλα, μια σεζόν που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Για την ακρίβεια, τώρα θα κριθεί, τώρα ξεκινάει.
Ο Ολυμπιακός έφτασε στο Άμπου Ντάμπι το βράδυ της Τρίτης (19/5) με χαμηλούς τόνους, αλλά με ξεκάθαρο στόχο το τρόπαιο. Για πρώτη φορά οι άνθρωποί του έβαλαν τον πήχη στο υψηλότερο σημείο και αυτή τη φορά αισθάνονται πιο έτοιμοι από ποτέ για να σπάσουν την κατάρα της πρώτης θέσης της κανονικής περιόδου.
Ο Ολυμπιακός των τελευταίων πέντε χρόνων, τα έχει σχεδόν όλα. Προπονητή ελίτ επιπέδου, σπουδαίους μπασκετμπολίστες, διοικητική σταθερότητα, γεμάτο γήπεδο. Οι τέσσερις σερί προκρίσεις σε Final Four επιβραβεύουν την συνέπεια, την μεθοδικότητα, την αποτελεσματικότητα και γενικώς όλη τη φιλοσοφία που διέπει τον οργανισμό, αυτή τη φορά όμως το νιώθεις ότι υπάρχει άλλο vibe.
Μετά από το τρίποντο του Μίτσιτς και το καλάθι του Γιουλ, μετά από τον περσινό αποκλεισμό από τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ολυμπιακός έχει ακόμα μία ευκαιρία. Και κατά τη διάρκεια της press conference στο Λούβρο, στην οποία υπήρχαν δύο κατηγορίες συνεντευξιαζόμενων, ήταν εύκολο να διακρίνεις πως ένιωθε κάθε προπονητής και κάθε παίκτης.
Γιώργος Μπαρτζώκας και Σάσα Βεζένκοβ δεν είχαν καμία όρεξη για χιούμορ και για χαβαλέ.
Τα πρόσωπά τους ήταν ανέκφραστα. Το κορμί τους βρισκόταν εκεί, το μυαλό τους ταξίδευε σίγουρα αλλού.
Την ώρα που ο Γιασικεβίτσιους κι ο Χέιζ πείραζαν ο ένας τον άλλο, την ώρα που ο Μάικ Τζέιμς έδινε κι αυτός χρώμα με τις ατάκες του, ο προπονητής κι ο MVP του Ολυμπιακού ήταν έτοιμοι για… πόλεμο.
Κι όταν ρωτήθηκαν μαζί με τους Αταμάν – Ναν αν οι επιτυχίες του αντιπάλου δίνουν έξτρα κίνητρο, απάντησαν “όχι“. Όπως είχαν κάνει προηγουμένως ο Τούρκος κι ο Αμερικανός του Παναθηναϊκού.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι η πίεση είναι ασφυκτική. Και δεν είναι δύσκολο να διακρίνει ότι όλη αυτή η πίεση έχει μετατραπεί έως και σε θυμό για έναν οργανισμό που εδώ φτάνει κοντά στην πηγή, αλλά νερό δεν πίνει.
Αυτή τη φορά, η μηχανή δείχνει πιο έτοιμη από ποτέ για να σηκώσει το φορτίο. Το δίδυμο Φουρνιέ – Βεζένκοβ δεν φόρεσε ερυθρόλευκα για να συμμετέχει απλώς σε Final Four, κάποιοι παίζουν και για το επόμενο συμβόλαιό τους, όλοι μαζί θέλουν να πάρουν αυτό που τους γλιστράει από τα χέρια τα τελευταία χρόνια.
Προβλήματα δεν υπάρχουν. Άπαντες (πλην Κίναν Έβανς φυσικά) είναι διαθέσιμοι και η στελέχωση της δωδεκάδας θα είναι από μόνη της μία πρώτη μάχη πριν από την πραγματική στο παρκέ.
Αντίπαλος στον ημιτελικό της Παρασκευής (23/5) η Μονακό του Βασίλη Σπανούλη. Που δεν είναι… ακριβώς του Βασίλη Σπανούλη, αλλά τον έχει στην άκρη του πάγκου της. Κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να αυξήσει τις πιθανότητες μίας καλής ομάδας που “πεινάει”.
Για τον κόσμο, για τον αριθμό των οπαδών του Ολυμπιακού που θα βρεθούν στην Etihad Arena, είναι ακόμη δύσκολο να γίνει ξεκάθαρη εκτίμηση. Το σίγουρο είναι ότι πολλές εκατοντάδες οπαδοί της ομάδας πίστεψαν από νωρίς στις δυνατότητές της και (θα) βρίσκονται στο Άμπου Ντάμπι.
ΧΑΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ
