Η καραντίνα αυτή απαιτεί τεράστια ψυχική δύναμη.

Στην πρώτη, την παρθενική ο φόβος ήταν μεγαλύτερος, όπως σε κάθε τι
πρωτόγνωρο και απειλητικό για τη ζωή μας γεγονός .

Το ίδιο όμως και η υπομονή μας, γιατί ευελπιστούσαμε, ότι αν μέναμε
στα σπίτια μας για όσο καιρό χρειαζόταν, θα τελειώναμε με αυτή την
ιστορία…… ότι θα έμπαινε μια τελεία, όπως στο τέλος κάθε ιστορίας.

Όμως η τελεία δεν μπήκε. Κι εκεί που όλα νομίζαμε ότι είχαν πάρει το
δρόμο τους και η ζωή έμοιαζε κάπως φυσιολογική…αν και δίχως αφή,
αγκαλιές και φιλιά, φαντάζει μάλλον ελλειμματική… μας ΄΄έπεσε λίγο
βαριά ΄΄αυτή η δεύτερη καραντίνα.

Χρειάζεται δύναμη ψυχική για να δεχτείς, ότι η καθημερινότητά σου
αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Απαιτεί να στηρίζεσαι πολύ καλά
στα πόδια σου, να αντέχεις αυτούς με τους οποίους συμβιώνεις, να
αντέχεις τον χώρο στον οποίο ζεις, να έχεις τα απαραίτητα ώστε να
ζήσεις , μα πιο πολύ απ΄ όλα να αντέχεις τον εαυτό σου.

Γιατί όταν έχεις χρόνο ακούς περισσότερο το μέσα σου, τους φόβους
σου, τα άγχη σου, ακόμα και τα θέλω σου. Ακούς τον πραγματικό σου
εαυτό, απαλλαγμένο από τους ρόλους που του επιβάλλονται.

Πόσοι όμως γνωρίζουν τον πραγματικό τους εαυτό ;

Και πόσοι τον αποδέχονται όταν τον ανακαλύψουν;

Ας μην την φοβόμαστε τη μοναξιά .

Ας την δούμε ως ευκαιρία ενδοσκόπησης .

Σαν ευκαιρία να σταθούμε λίγο μακρύτερα και σαν παρατηρητές να
δούμε, την έως τώρα ζωή μας.

Να δούμε ποιος είναι ο δρόμος που διανύουμε, αν θα τον συνεχίσουμε
ή αν χρειαστεί να αλλάξουμε πορεία.

Δεν λέω ότι πρέπει να δούμε την καραντίνα ως ευλογία, ούτε όμως ως
κατάρα. Ας τη δούμε ως ένα διάλειμμα.

Ας την δούμε

ως εφαλτήριο για να θέσουμε τους νέους μας στόχους,
τα νέα μας όνειρα.

Ας χαρούμε μικρές απλές συνήθειες,

ας δημιουργήσουμε,

ας ταξιδέψουμε μέσα από βιβλία και μουσικές,

ας γευτούμε όλα αυτά που χάνουμε μέσα σε μια πολυάσχολη μέρα,
και ας θυμόμαστε……

ότι ένα ελεύθερο μυαλό καμιά καραντίνα δεν μπορεί να το φυλακίσει.