ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ
Η Εθνική ξανάνοιξε την… αραχνιασμένη βιτρίνα της και ο Βασίλης Σκουντής αξιολογεί το αποτύπωμα που αφήνει αυτό το χάλκινο μετάλλιο..
Nα εκτραπώ ή να μείνω ψύχραιμος;
Ιδού τι αναρωτιόμουν μέχρι τη στιγμή που εδέησα να ρίξω τις πρώτες πενιές σε αυτό το κείμενο και ό,τι ήθελε προκύψει…
Νιώθω τυχερός, ευτυχισμένος και ευλογημένος, διότι ο Θεός και η αγαθή επαγγελματική τύχη με αξίωσαν να έχω δει την Εθνική ομάδα να κατακτά τα έξι από τα επτά μετάλλια που βρίσκονται πλέον στο θησαυροφυλάκιο της.
Τα έξι από τα επτά, μοναχά το πρώτο μού ξέφυγε, διότι τότε (το 1949) είχα μια ανειλημμένη υποχρέωση και δεν μπόρεσα να ταξιδέψω στο Κάιρο!
“Τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”
Έζησα και βίωσα σκληρά στο πετσί μου τα 16 χρόνια που –για να δανειστώ ένα δίστιχο από τον Εθνικό Ύμνο μας, “τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”!
Αυτά τα 16 χρόνια που μας κυρίευαν οι δαίμονες και απόψε επιτέλους καταφέραμε να τους ξορκίσουμε και συνάμα να …σκοτώσουμε τα φαντάσματα και να απολαύσουμε με όλες τις αισθήσεις μας, τη λύτρωση, έστω κι αν στα τελευταία δευτερόλεπτα νιώσαμε και κάτι άλλο που αρχίζει επίσης από λάμδα…
Τη λαχτάρα, τη μεγάλη λαχτάρα στο φόλοου του Γιάντουνεν μετά την άστοχη βολή του Βάλτονεν στη φάση που η ψυχή μας έφυγε από τη Ρίγα κι έφτασε (όχι στο Ελσίνκι που βρίσκεται σχετικά κοντά, αλλά) στα Σεπόλια!
Στο επόμενο κλικ, τέσσερα δευτερόλεπτα προτού ηχήσει λυτρωτικά και εντέλει πανηγυρικά η κόρνα, ο εκ Σεπολίων ορμώμενος Γιάννης Αντετοκούνμπο απαντούσε με 2/2 βολές για να αποτυπωθεί το 92-89 και να αποφευχθεί το… εγκεφαλικό επεισόδιο!
Το “εγκεφαλικό” του Παπανικολάου
Αυτό πάλι δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά το άκουσα από το στόμα του Κώστα Παπανικολάου, ο οποίος λίγα λεπτά αργότερα, σφιχταγκαλιάζοντας το ομολογουμένως μεγάλο και βαρύ μετάλλιο, παραδεχόταν με κυνισμό ότι “δεν ξέρω πώς είναι το εγκεφαλικό και ελπίζω να μη μάθω ποτέ, αλλά όταν οι διαιτητές σφύριξαν το φάουλ μου στο τρίποντο, ένιωσα κάτι που μάλλον θα μοιάζει με αυτό”!
Και ύστερα καλέ μου αρχηγέ;
“Ύστερα ήρθε η ανακούφιση. Ξεφύσησα, είπα “ουφ” και αυτό που ένιωσα στ’ αλήθεια δεν μπορώ να το περιγράψω. Κυνηγάς κάτι σε όλη σου τη ζωή, το κυνηγάς, το χάνεις, το ξανακυνηγάς, το ξαναχάνεις και κάποια στιγμή, απόψε, εδώ και τώρα, το πιάνεις”!
Οι κορούλες και το γέλιο του Σλούκα
Λίγο πιο πέρα ο Κώστας Σλούκας εμφανίζεται ως… συνοδός κυριών, μόνο που αυτό το… escort service (SIC) ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να του συμβεί: συνόδευε τις δυο κορούλες του, τις βάσταγε από το χέρι, τις έκανε βόλτα στην πασαρέλα του θριάμβου κι όταν τον ρώτησα εάν αυτό εντέλει ήταν το “κύκνειο άσμα” του, γέλασε πονηρά και απάντησε σιβυλλικά…
“Αφήνω ένα γέλιο εδώ”!
Οι σκηνές που διαδραματίσθηκαν θα μείνουν σφαλισμένες στην Κιβωτό της συλλογικής μνήμης του ελληνικού αθλητισμού, εις τους αιώνας των αιώνων.
Η συμφωνία της Βουλιαγμένης
Θα ήταν κρίμα να χαθεί αυτή η ευκαιρία, θα συνιστούσε εγκληματική αμέλεια να χαραμίσει η ομάδα όχι μοναχά τη διαφορά των 17 πόντων, αλλά κυρίως τον μόχθο, τον ιδρώτα, τα δάκρυα και το αίμα της , όπως είπε και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ανατρέχοντας σε όλη την πορεία προς το βάθρο…
Μια πορεία που σε ό,τι αφορά αυτόν και τον Σπανούλη άρχισε μια μέρα του Ιουνίου του 2024 στο σπίτι του προπονητή της Εθνικής, στη Βουλιαγμένη όπου του είπε “Αρχίζουμε μια επιχείρηση με πρώτο στόχο την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δεύτερο το μετάλλιο στο EuroBasket του 2025”.
Ο Γιάννης έγνεψε καταφατικά και 15 μήνες αργότερα, όλα είναι πλέον Ιστορία!
Η πορεία στα μουλωχτά και οι καλές πρακτικές
Ποιο είναι το αποτύπωμα που καταλείπει στο ελληνικό μπασκετικό έθνος και η κληρονομιά την οποία αφήνει στις επόμενες γενιές αυτή η ομάδα;
Καλή ερώτηση η οποία βεβαίως θα περάσει από τα φίλτρα και τη μελέτη του ιστορικού του μέλλοντος, αλλά θαρρώ πως ήδη υπάρχει μια πρώτη προσέγγιση…
Αυτή η ομάδα αποτελεί τη δικαίωση των καλών πρακτικών: δεν μου αρέσει αυτός ο νεολογισμός, αλλά τον… αγοράζω στην προκειμένη περίπτωση, διότι όντως ο τρόπος με τον οποίο έφτασε η Εθνική στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου επιβεβαιώνει τη σημασία, τη χρησιμότητα και την πολυτιμότητα τους…
Η Εθνική του 2025 πορεύθηκε λάου λάου και στα μουλωχτά, πέρασε κάτω από τα ραντάρ, δεν εξετράπη σε μεγαλοστομίες, ούτε αυτοσυστήθηκε ως μια “Dream Τeam”, που τάχα θα σάρωνε τους πάντες και τα πάντα στο διάβα της…
Δούλεψε σκληρά, “είχε πρόγραμμα”, όπως λένε και οι αριστούχοι μαθητές, όταν εισάγονται στο Πανεπιστήμιο: ακολούθησε με θρησκευτική ευλάβεια τη ρότα της, δεν παρέκκλινε από το πρόγραμμα της και πέρασε μέσα από κάμποσες Συμπληγάδες για να φτάσει στην Ιθάκη, έχοντας ανταποκριθεί σε όλες τις δοκιμασίες που δεν ήταν και λίγες…
Να τις με διευθύνσεις και ονόματα: η επιστολή των διεθνών παικτών του Παναθηναϊκού προς τον Πρωθυπουργό, οι δεδομένες απουσίες (Καλάθης, Γουόκαπ, Παπαγιάννης, Ρογκαβόπουλος), η out of the blue κλήση του Θανάση Αντετοκούνμπο (στη θέση του Αβδάλα), το σίριαλ με τη συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο στα πρώτα φιλικά ματς, η κουβέντα και οι παρελκόμενες επιφυλάξεις για την υποστελέχωση στη θέση του πόιντ γκαρντ, οι ήττες από τη Σερβία, το Ισραήλ και τη Γαλλία (στην προετοιμασία), η άγαρμπη σφαλιάρα του Γιάννη στον Λαρεντζάκη στο ματς με το Μαυροβούνιο, η αγωνιστική καρπαζιά από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη στη Λεμεσό, η αιχμαλωσία από την Τουρκία στον ημιτελικό, οι αυτοκτονικές τάσεις στον μικρό τελικό…
Αυτή η ομάδα έφτιαξε τον χαρακτήρα της, δυνάμωσε και ατσαλώθηκε μέσα από τα προβλήματα, τα ζόρια και τις αντιξοότητες και απόψε ανταμείφθηκε, επιβεβαιώνοντας κατ’ απόλυτο τρόπο την αποφθεγματική ρήση του Φρίντριχ Νίτσε…
“Ο,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό”!
ΥΓ: Η Πατρίς ευγνωμονούσα, λοιπόν, όπως γράφεται και στις επιτύμβιες στήλες: αυτή την ομάδα την ευχαριστούμε και την κάνουμε εικόνισμα αναγνωρίζοντας της ότι μας έβγαλε ξανά στους δρόμους, συνήγειρε όλο τον ελληνισμό και παρουσίασε ένα αξιομίμητο modus operandi και ένα ξεχωριστό μοντέλο.
