Η Εθνική γυναικών δεν πέτυχε την υπέρβαση και ο Βασίλης Σκουντής μετράει τη στάθμη του νερού στο ποτήρι.

Άρτεμις χάσαμε! Απευθύνομαι στην Αρτέμιδα Σπανού για πολλούς και διαφόρους λόγους…

• Είναι η αρχηγός αυτής της αγέλης που εμφανίσθηκε ξαφνικά (για τον πολύ κόσμο που δεν την ήξερε, αλλά την έμαθε και την αγάπησε) στο προσκήνιο…

• Αν και δεν πρέπει να μαρτυρά κάποιος την ηλικία μιας γυναίκας, η λεγάμενη είναι 32 ετών και δεν ξέρει ούτε ή ίδια πόσα κουράγια θα έχει ακόμα να στέκεται στις επάλξεις…

• Είναι αυτή η οποία έβγαλε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και ξεσκόνισε τη ρουτίνα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα και του Χριστοδούλου που έστεκαν επί 40 συναπτά λεπτά στο παρκέ και δεν έπαιρναν χαμπάρι.

• Είναι αυτή που εν κατακλείδι –όσο μακάβριο κι αν ακούγεται- άφησε τα κόκκαλα της πάνω στο παρκέ!

​

Οι Θερμοπύλες και το χαμένο όνειρο

Αυτό κατάφερε χθες (21/6) η εκ Λέρου ορμώμενη φόργουορντ: έμεινε να φυλάει τις Θερμοπύλες και να πασχίζει για την πρόκριση κόντρα στην Τουρκία από την αρχή ως το τέλος, χωρίς να κάνει εκπτώσεις ούτε στον χρόνο συμμετοχής, ούτε στην τιτάνια προσπάθεια της, ούτε στο μεγάλο όνειρο που το μοιράσθηκε και το κυνήγησε μαζί με τις υπόλοιπες συντρόφισσες της…

Κρίμα, όμως: κρίμα όχι επειδή η Εθνική ήταν τάχα υπέρτερη από την Τουρκία, αλλά διότι χάθηκε η ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσει έτι περαιτέρω αυτό που ήδη άφησε ως παρακαταθήκη τις προηγούμενες ημέρες στο Νέο Φάληρο…

Η στάθμη του νερού στο ποτήρι

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται: το είδωλο αυτής της ομάδας βγαίνει μέσα από το ρημαδοποτήρι που άλλοι το βλέπουν μισοάδειο και άλλοι μισογεμάτο…

Άδειασε με την καταδικαστική και μοιραία ήττα, με τον αποκλεισμό από την οκτάδα του τρέχοντος EuroBasket Γυναικών, με τον εξοβελισμό από το Παγκόσμιο Κύπελλο της επόμενης χρονιάς και με την αίσθηση πως η Εθνική ίσως δεν τρύπησε το ταβάνι της, αν και-για να είμαι ειλικρινής-δεν ξέρουμε μέχρι πού φτάνει αυτό…

Μα την ίδια στιγμή γέμισε από την προσπάθεια της, από την αγωνιστικότητα, από τη γενναιότητα, από την άρνηση της να παραδοθεί ακόμη κι όταν όλα είχαν κριθεί με τρανή απόδειξη τις βουτιές για να σωθεί μια κατοχή στα τελευταία δευτερόλεπτα κι ενώ οι Τουρκάλες προηγούνταν με διαφορά 13 πόντων.

Παραγέμισε αυτό το ποτήρι και μάλιστα στην κυριολεξία από το μέγα πλήθος που με μέγα πάθος συνέρρευσε τρία βράδια στο ΣΕΦ: πάνω από 25.000 νοματαίοι μαζεύτηκαν στα ματς με την Ελβετία, τη Γαλλία και την Τουρκία, αίφνης έκαναν trend αυτή την ομάδα, την γνώρισαν, την αγκάλισαν, της παραστάθηκαν με όλη τη δύναμη της φωνής τους, την αγάπησαν και λαχταρούσαν να τη δουν στην πρώτη οκτάδα, αλλά τζίφος…

Οι συστάσεις και η δικαιοσύνη

Μας συστήθηκε πάντως για τα καλά αυτή η αγέλη: φατσούλες που μπήκαν ξαφνικά στη ζωή μας δια ζώσης ή από της τηλοψίας, συνήγειραν τον κόσμο, κατέθεσαν κάθε ικμάδα των δυνάμεων τους, αλλά δεν κατάφεραν να πετύχουν τον στόχο τους και να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο πέρα από τη συμπάθεια, την παρηγοριά και τα συμπαρομαρτούντα…

Το μπάσκετ, ως γνωστόν, αποτελεί ένα κατ’ εξοχήν δίκαιο άθλημα, στο οποίο νικά η καλύτερη ομάδα κι αυτή ήταν η Τουρκία, ένα το κρατούμενο…

Από εκεί και πέρα, τίθενται τα λεγόμενα «what if» που δεν βγάζουν νόημα, όταν ένα γεγονός είναι τετελεσμένο…

• Τι θα συνέβαινε εάν δεν απουσίαζαν η Άννα-Νίκη Σταμολάμπρου και η Έλενα Τσινέκε;

• Τι θα συνέβαινε εάν η πλάστιγγα στα τρίποντα δεν έκλινε τόσο εμφατικά υπέρ της Τουρκίας που είχε 12/20, έναντι των 6/25 της Ελλάδας;

• Τι θα συνέβαινε εάν η Εθνική εκμεταλλευόταν περισσότερο τα 21 λάθη στα οποία υπέπεσαν οι γειτόνισσες μας;

Το momentum, η ζώνη και το rotation

• Τι θα συνέβαινε εάν η ελληνική ομάδα δεν ενεργούσε διαλειμματικά και αποσπασματικά, αλλά διατηρούσε για περισσότερο χρόνο το momentum που γέννησε ένα επί μέρους σκορ 23-7 και την έφερε από το -11 στο +5;

• Τι θα συνέβαινε εάν αντιδρούσε καλύτερα απέναντι στην άμυνα ζώνης της Τουρκίας που χάρη σε αυτή την τακτική επιλογή «έτρεξε» ένα σερί 12-0, μετέτρεψε το 55-50 σε 55-62 και «κλείδωσε» την πρόκριση;

• Τι θα συνέβαινε εάν ο Πέτρος Πρέκας άνοιγε περισσότερο το rotation και έδινε παραπάνω ανάσες στην Αρτέμιδα Σπανού (40:00), στην Ρόμπιν Παρκς (37:58), στη Μαριέλλα Φασούλα (37:55) και στην Πηνελόπη Παυλοπούλου (37:40);

• Τι θα συνέβαινε, εάν όπως έγραφα αστειευόμενος χθες εδώ αφήναμε την Τιάιρα ΜακΚάουαν να οργιάζει και πιάναμε τις υπόλοιπες;

Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής τα κακάρωσε!

Θα καταπιαστώ λίγο περισσότερο με το τελευταίο ζήτημα…

Χάρη στη λυσσασμένη άμυνα (από μπροστά, από πίσω, από τα πλάγια, από παντού) της Μαριέλλας Φασούλα, η σέντερ των Ντάλας Γουίνγκς δεν «σκότωσε» την Εθνική, αλλά δυστυχώς συνέβη αυτό που λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις…

Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής τα κακάρωσε!

Η Εθνική μετερχόμενη πολλούς τρόπους περιόρισε τη δράση της λεγάμενης, αλλά το ασφυκτικό μαρκάρισμα και οι βοήθειες προβόκαραν τις υπόλοιπες Τουρκάλες που βρήκαν από την πρώτη στιγμή ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια, ζεστάθηκαν και μας κοπάνησαν!

Η Εθνική είναι το «μαζί»

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα επήλθε το μοιραίο και το όνειρο κράτησε για λίγο: στο χέρι μας βεβαίως είναι το αναζωπυρώσουμε, όταν αυτή η ομάδα θα ξαναγυρίσει στο παλκοσένικο, για τα «παράθυρα» της επόμενης διοργάνωσης…

Η καπετάνισσα αυτής της ομάδας είπε μια μεγάλη κουβέντα, όταν έπεσαν τα φώτα της ράμπας…

«Η Εθνική είναι το μαζί»!

Ισχύει αυτό: όντως η Εθνική είναι το «μαζί» που σημαίνει «όλοι και όλες μαζί»!

Αυτή η ομάδα μπήκε ξαφνικά στη ζωή μας και μπορεί να μην πέτυχε την υπέρβαση (απέναντι σε δυο ισχυρότερους αντιπάλους), αλλά η προσπάθεια της δεν πήγε στον βρόντο και μένει να φανεί εάν, κατά πόσον και πώς θα αξιοποιηθεί στο επέκεινα…

Αγάπη τεσσάρων εποχών

Κρίμα που δεν προχώρησε, το δίχως άλλο…

Μα θα είναι πιο μεγάλο κρίμα εάν δεν επενδυθεί και δεν κεφαλαιοποιηθεί αυτό το ρεύμα που δημιουργήθηκε, ώστε να μη μείνει – όπως έγραφα εδώ τις προάλλες- μονάχα μια ανάμνηση και μια αγάπη για το καλοκαίρι, αλλά να γίνει καψούρα τεσσάρων εποχών!

Αυτό είναι το στοίχημα και το χρέος ώστε τα δάκρυα της χθεσινής λύπης να γίνουν τα δάκρυα της αυριανής χαράς!

Βασίλης Σκουντής