Η Εθνική ξόρκισε τους δαίμονες της και ο Βασίλης Σκουντής σχολιάζει τα όσα συνέβησαν στο μεγαλύτερο ματς της τελευταίας δεκαπενταετίας μέχρι το επόμενο…
Μόνο του σπανού, τα γένια, λέει, δεν γίνονται…
Του σπανού μπορεί να μην γίνονται, αλλά του Σπανούλη (που τα ΄χει κιόλας πλούσια) γίνονται και παραγίνονται.
Έγιναν στη Ρίγα, όπου η Εθνική ξόρκισε τους δαίμονες, τα φαντάσματα και όσα στοιχειά της φύσης την κατέτρυχαν και το διέπραξε, γραπώνοντας την πρόκριση την οποία εμμονικά αναζητούσε επί ματαίω και πάντως την καρτέραγε χρόνια και ζαμάνια.
Για την ακρίβεια, την πρόσμενε από τις 18 Σεπτεμβρίου του 2009 στο Κατοβίτσε, όπου είχε επιζήσει του θρίλερ με την Τουρκία στην παράταση με 76-74 για να προκριθεί στην τετράδα και (μετά την ήττα από την Ισπανία και τη δια χειρός Σοφοκλή Σχορτσανίτη νίκη επί της Σλοβενίας) να ανέβει στο τρίτο σκαλί του βάθρου.
Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος!
Τότε κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο και από εκεί και πέρα τριγύρναγε σαν τη γοργόνα που αναρωτιόταν αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος!
Ζει, λοιπόν, ιδού η απάντηση: ζει και βασιλεύει, το εάν κυριεύσει κιόλας τον κόσμο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αυτό είναι κάτι που θα το μάθουμε σε δυο δόσεις, πρώτα την Παρασκευή και εν συνεχεία την Κυριακή.
Επέστρεψε λοιπόν η Εθνική στην ελίτ, ξαναγίνεται η αγαπημένη του ελληνικού λαού κι αφού (όπως έχω ξαναγράψει) πήγε λάου λάου και στα μουλωχτά περνώντας κάτω από τα ραντάρ, τώρα αναδύθηκε και στέκεται όρθια και αγέρωχη, έτοιμη, ικανή και αποφασισμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της και να πάρει ό,τι της αναλογεί και πάντως ό,τι της αξίζει σε αυτή τη… Σταυροφορία!
Συγχωρέθηκαν τα πεθαμένα μας!
Όχι τίποτε άλλο, αλλά να, συγχωρέθηκαν κιόλας τα… πεθαμένα μας και εννοώ τους παίκτες, τους προπονητές και όλους τους υπόλοιπους που ζούσαμε κατατρεγμένοι από τις απανωτές αστοχίες και συνάμα φυλακισμένοι στις αναμνήσεις μας.
Νισάφι πια, σπάσαμε τα δεσμά, αποδράσαμε, βγήκαμε από το σκοτεινό τούνελ στη φωτολουσιά της ζώνης των μεταλλίων και επιφυλασσόμεθα δια τα περαιτέρω, όποια κι αν είναι αυτά, όπως κι αν προκύψουν…
Τα καλύτερα έρχονται, έτσι δεν λένε;
Εδώ είμαστε και τα περιμένουμε με ανυπομονησία, ανακατεύοντας τα απωθημένα, την αποτίναξη του συνδρόμου, τους καημούς και τους πόθους.
Δεν ξέρω εάν ξέφυγα κομματάκι σε γλαφυρές, πατριωτικές και λυρικές κορώνες, αλλά ακόμη κι αν συμβαίνει αυτό, δικαιολογείται, συγχωρείται, μπορεί να επιβάλλεται κιόλας…
Η μπασκετική πυξίδα της Εθνικής
Πώς φτάσαμε στη νίκη και στην επική πρόκριση;
Όχι βεβαίως με την παλικαριά, τον ηρωισμό και τις… φουστανέλες, αλλά με σωστή μπασκετική πυξίδα, με ψυχραιμία, με σωστό διάβασμα και με ένα ολοκληρωτικό μπάσκετ που καθήλωσε τους Λιθουανούς και κάποια στιγμή τους έκανε να κουτουλάνε και να μην ξέρουν από πού τους ερχόταν κάθε φορά…
• Από τον συνήθη ύποπτο Γιάννη Αντετοκούνμπο που μας έχει τάξει εδώ και χρόνια μια χαρά και τώρα φαίνεται πως θα δει την υπόσχεση του να παίρνει σάρκα και οστά;
Τον ουρανό σφοντύλι!
• Η μήπως από τον Κώστα Αντετοκούνμπο που αναδείχθηκε σε μάστορα των hustle plays κι ανάγκασε τους αντιπάλους του να δουν τον ουρανό σφοντύλι ρίχνοντας τους τέσσερα καπάκια, χώρια το τρία ριμπάουντ, οι δυο ασίστ, το ένα κλέψιμο και το… μακροβούτι για να σώσει την μπάλα με το σκορ στο 51-41;
• Η μήπως από τον Βασίλη Τολιόπουλο που μπούκαρε στο γήπεδο, «έσταξε» τρία τρίποντα, σκόραρε χαλαρά 17 πόντους, βγήκε μπροστά και έγινε ο αστάθμητος (για τους Λιθουανούς) παράγων του προημιτελικού;
• Η μήπως από τον από μόνο του εμπνευσμένο και εμπνευστικό προς τους συμπαίκτες του, αρχηγό Κώστα Παπανικολάου που δίνει … πόνο και στις δυο άκρες του γηπέδου;
Το coast to coast του Σλούκα
• Η μήπως από τον εξ απαλών ονύχων σύντροφο του, Κώστα Σλούκα που κατέθεσε επί του παρκέ την εμπειρία, την τεχνογνωσία, την μπασκετική σοφία του, ή ακόμη και την αντοχή του να πάρει αμυντικό ριμπάουντ και να σκοράρει με coast to coast;
• Η μήπως από τον debutant, αλλά όχι και ψαρωμένο Αλέξανδρο Σαμοντούροβ;
• Η μήπως από τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη που δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω;
Διαβασμένη, αποφασισμένη, οπλισμένη με θάρρος, επιθυμία, αλλά και σωστή κατεύθυνση στο γήπεδο, η Εθνική δεν επηρεάσθηκε από το 0-7 των πρώτων λεπτών και έφερε πολύ γρήγορα το ματς σε λογαριασμό.
Ο Γιάννης και οι χίμαιρες
Δεν επηρεάσθηκε ούτε από το come back των Λιθουανών, που επέστρεψαν από το -11 και με ένα σερί 14-4 έφεραν το ματς στον πόντο (39-38), αλλά τζίφος για την πάρτη τους: η Εθνική ανασηκώθηκε, ξαναστάθηκε όρθια, επέβαλε τους κανόνες της και παρά το γεγονός ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο περιορίσθηκε σε ρόλο θεατή από τον πάγκο στα πρώτα πέντε λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου, ούτε γάτα, ούτε ζημιά!
Σε αυτό το διάστημα η ελληνική ομάδα αποκατέστησε την τάξη, μετέτρεψε το +1 σε +16 (66-52, 71-55, 76-60) και υποχρέωσε από εκεί και πέρα τη «Λιέτουβα» να κυνηγάει χίμαιρες, που, ως γνωστόν, είναι άπιαστες.
Βεβαίως στο μπάσκετ ενίοτε οι χίμαιρες συλλαμβάνονται, αλλά η Εθνική δεν έδωσε κανένα δικαίωμα και ακόμη κι όταν η διαφορά έπεσε στους οκτώ πόντους (78-70) έκοψε τον βήχα των Λιθουανών και όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης ρούφηξε το νέκταρ της λύτρωσης.
Το αμυντικό μέταλλο
Περισσότερο από κάθε τι άλλο, στο ζύγι του ματς βάρυνε το αμυντικό μέταλλο της Εθνικής: εμείς αναρωτιόμαστε συνήθως εάν οι αντίπαλοι αφήσουν τον Αντετοκούνμπο να οργιάζει και εστιάσουν στο μαρκάρισμα των υπολοίπων παικτών, αλλά αυτή τη φορά μπήκαμε εμείς σε αυτό το τριπάκι.
Δεν εννοώ ότι αφήσαμε επίτηδες τον ηρωικώς μαχόμενο και καθ’ όλα συναρπαστικό Γιόνας Βαλαντσιούνας να αλωνίζει (από τη στιγμή που ο Ντίνος Μήτογλου δεν μπόρεσε να τον συγκρατήσει), αλλά δεν μας βγήκε σε κακό αυτή η «φάση»…
Τι εννοώ;
Ο διπλός στραγγαλισμός
Ο σέντερ των Νάγκετς παρήγαγε 24 πόντους και 15 ριμπάουντ, αλλά την ίδια στιγμή έβλεπε την ελληνική άμυνα να στραγγαλίζει τον Αζουόλας Τουμπέλις και τον Μάρεκ Μπλάζεβιτς που μπήκαν στο γήπεδο με συνολικό μέσο όρο 19.5 πόντους και 13.8 ριμπάουντ και βγήκαν με σύνολο πέντε πόντους και ένα ριμπάουντ!
Τα καταφέραμε, λοιπόν, απολαμβάνουμε αυτό που λαχταράγαμε και προσδοκούσαμε από το 2009 και πάμε γι’ άλλα: πάμε για τον ημιτελικό με την Τουρκία (του Εργκίν Αταμάν) στον οποίο θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι!
Ο Γιάννης, ο Σλούκας και το σουξέ του Παπαλουκά
Η στοιχειωμένη τετράδα είναι μια χειροπιαστή πραγματικότητα, αλλά το ρεζουμέ της βραδιάς δεν είναι άλλο από την ατάκα την οποία άρθρωσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τη στιγμή που όλοι οι παίκτες μαζεύτηκαν για το τελευταίο “ζντο”…
“Δεν κερδίσαμε κάτι. Άλλο ένα παιχνίδι, εντάξει;”
Τότε πετάχτηκε και ο Κώστας Σλούκας και είπε “μην κοιμάστε, ξυπνήστε”!
Δεκτά και τα δυο: μπροστά μας βρίσκεται ο ημιτελικός με την Τουρκία και σε τελική ανάλυση η Εθνική έχει δυο ευκαιρίες για να ανέβει στο βάθρο, ένα το κρατούμενο…
Όσο για την ατάκα του Σλούκα, που μάλλον περιλαμβάνεται στους κώδικες και στη συνθηματολογία της ομάδας, μπορεί να παραπέμπει στο τραγούδι του Μιχάλη Χατζηγιάννη το οποίο είχε βγει εκείνη την εποχή και με… εισήγηση του Θοδωρή Παπαλουκά, έγινε κιόλας ο ύμνος της Εθνικής το 2005 στο Βελιγράδι…
“Όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε τώρα”!
Βασίλης Σκουντής
