«Μικρά Ασία 1922 - Το ανθολόγιο του ξεριζωμού». Μια ταινία μικρού μήκους, από τους μαθητές της ΣΤ' Δημοτικού του Αριστοτέλειου Κορινθιακού Εκπαιδευτηρίου για τον ξεριζωμό, την ταπείνωση, τη νοσταλγία της πατρίδας. Κι ο χρόνος σταματάει στο Σεπτέμβρη του '22...
Τα γυρίσματα για την ταινία, πραγματοποιήθηκαν στο Φενεό, στη Μονή Αγίου Γεωργίου και στο εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου, αλλά και στο Καλαμάκι και στον Άγιο Χαράλαμπο
Η ταινία μικρού μήκους του Αριστοτελείου, μεταξύ άλλων, διεκδικεί βραβείο από το Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους που θα πραγματοποιηθεί στη Δράμα σε λίγους μήνες.
Σκηνοθεσία: Γκούμας Σταμάτιος - Μαυραγάνη Ειρήνη
Σενάριο - Καταγραφή Ιστορικών Στοιχείων : Γκούμας Σταμάτιος
Ενδυματολογική Επιμέλεια - Make Up - Σκηνικά : Μαυραγάνη Ειρήνη
Επιμέλεια εικόνας και ήχου: Ευθυμίου Ιωάννης
Μουσική: Παπανικόλας Σπύρος
Μεταγλώττιση - Υπότιτλοι: Γκολφινοπούλου Γεωργία, Κοΐνη Αναστασία, Τόγια Ξανθή, Φωτή Μαίρη
Η ταινία, μας παρουσιάζει 5 ιστορίες, διαφορετικές μεταξύ τους, οι οποίες έχουν ως κοινό παρονομαστή τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Ο Ηλίας Βενέζης αναφέρεται με νοσταλγία στις παιδικές του αναμνήσεις στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) της Μ. Ασίας. Το πλήθος των φανταστικών προσώπων, των εμψυχισμένων φυσικών στοιχείων, των παιδιών και των μεγάλων που συνθέτουν τον κόσμο της Αιολικής γης είναι δοσμένα από το ώριμο ύφος του συγγραφέα με μορφή παραμυθένια, με πληρότητα μαγική. Η Αιολική γη είναι το βιβλίο του χαμένου παραδείσου των παιδικών χρόνων στα παράλια της Μικρασίας και του δραματικού ξεριζώματος από τη γενέθλια γη.
- Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, αφού παραδόθηκε από τον Νουρεντίν πασά, στον όχλο επέτρεψε να τον χτυπήσουν με ρόπαλα, να του ξεριζώνουν τη γενειάδα, να του βγάλουν τα μάτια κι αφού τον έσυραν σιδηροδέσμιο στους τουρκομαχαλάδες, του έκοψαν το κεφάλι. Απεβίωσε στις 10 Σεπτεμβρίου 1922 κι ενεγράφη στη χορεία των μαρτύρων. Τo 1992 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας ανακήρυξε τον Χρυσόστομο Άγιο και Εθνομάρτυρα και η σεπτή μνήμη του εορτάζεται την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
- Τα τάγματα εργασίας ή amele taburlari υπήρξαν μια από τις μεθόδους εξόντωσης, που χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους, αφού οι περισσότεροι άντρες – μη μουσουλμάνοι – που δούλευαν σε αυτά έχασαν τη ζωή τους, καθώς υπέφεραν σωματικά, ηθικά και ψυχολογικά. Ελλέιψει επίσημων καταγραφών δεν μπορεί να υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός Ελλήνων που έχασαν τη ζωή τους.
- Δόξα σοι ο Θεός, λέγαμε, σπίτι είναι! Σπίτι! Τη νύχτα θα κλειδώνουμε την πόρτα! Και στήσαμε πια τα εικονοστάσια μας στα ντουβάρια, σ' αληθινά ντουβάρια. Δεν το πιστεύαμε στην αρχή. Τη νύχτα ξυπνούσαμε: - Αλήθεια, σε σπίτι είμαστε; λέγαμε. (Μαρτυρία Καλλισθένης Καλλίδου από το χωριό Φερτέκι της Καππαδοκίας, κοντά στη Νίγδή) - Η Έξοδος (έκδοση του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών), τόμ. Β', σ. 261.
- Στους δρόμους και τα παζάρια άκουγε κανείς καθημερινά όλες τις γλώσσες της Ευρώπης και αρκετές της Μέσης Ανατολής. Ο πολυεθνικός, ωστόσο, χαρακτήρας μίας οθωμανικής πόλης των αρχών του 20ού αιώνα διέφερε κατά πολύ από εκείνων των σημερινών μεγαλουπόλεων. Κάθε κοινότητα ήταν σφιχτά οργανωμένη με πυρήνα τη θρησκεία της και τα μέλη της ζούσαν μαζί σε σαφώς οριοθετημένες και συνήθως ομοιογενείς συνοικίες.
