Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για την Εθνική Ελλάδος, το ξεκίνημα της και το σε τι οι σούπερ ήρωες της από το σύμπαν της Μarvel του Γιοβάνοβιτς αρχίζουν να θυμίζουν τα κάποτε παιδιά του Ρεχάγκελ
Έγραφα πριν την πρεμιέρα της Εθνικής μας με αντίπαλο την Λευκορωσία για τα προκριματικά του μουντιάλ του 2026 ότι ο κόσμος που θα πάει στο Καραϊσκάκη μπορεί να χαρεί μια υπέροχη παράσταση ποδοσφαίρου αρκεί η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να μπει με πατημένο το γκάζι από την αρχή αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα κι εγώ αυτό που προέκυψε. Δεν πιστεύω στην αλήθεια των αριθμών στο ποδόσφαιρο – συνήθως χρησιμοποιούνται για να περιγράφονται με βερμπαλιστικούς τρόπους πραγματικότητες που δεν υπάρχει αλλά στο χθεσινό ματς ίσως μόνο οι αριθμοί μπορεί να κάνουν κατανοητό το υπερθέαμα – και δεν αναφέρομαι στο τελικό σκορ (5-1) γιατί αυτό είναι κολακευτικό για τους Λευκορώσους.
Η απόδειξη του τι θα ήταν οι ελληνικές ομάδες
Η Εθνική μας είχε τρία γκολ σε είκοσι λεπτά. Είχε τέσσερις ευκαιρίες στο πρώτο δεκάλεπτο. Είχε πάνω από είκοσι τελικές στο ονειρικό πρώτο ημίχρονο που τελείωσε 4-0. Είχε πέντε διαφορετικούς σκόρερ. Είχε τρεις παίκτες (Παυλίδης, Καρέτσα και Μπακασέτα) με γκολ και ασίστ. Είχε κυρίως μια διάθεση να παίξει ποδόσφαιρο και να ευχαριστήσει τον κόσμο που έσπευσε να την δει από κοντά και να την υποστηρίξει που σπανιότατα έχουμε δει σε αυτή τη χώρα στην οποία μεγαλώνουμε παιδιά πείθοντάς τα ό,τι μετράνε μόνο οι νίκες και ότι το αν παίζεις καλά και δεν κερδίζεις δεν ενδιαφέρει κανένα. Αυτή η Εθνική του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, δημιουργημένη από ποδοσφαιριστές που αποδεικνύουν την πολύ καλή δουλειά που κάνουν πλέον οι ελληνικοί σύλλογοι στις Ακαδημίες και οι γονείς με τα πιτσιρίκια τους, ανανεώνει την αγάπη για το ποδόσφαιρο – το πραγματικό ποδόσφαιρο που ο προπονητής της αγαπάει. Κυρίως όμως η ομάδα αυτή αρχίζει να λειτουργεί ως απόδειξη για το τι θα ήταν οι ελληνικές ομάδες αν άφηναν στην άκρη την τοξικότητα, αν το ποδόσφαιρο τις ενδιέφερε πιο πολύ από την επικοινωνία, αν το θέαμα ήταν αυτοσκοπός, αν οι προπονητές, απαλλαγμένοι από την παραγοντική και την χουλιγκάνικη πίεση έφτιαχναν ομάδες με σκοπό να διασκεδάσουν τον κόσμο δείχνοντας του πόσο όμορφο είναι το σπορ. Η Εθνική μας κόντρα στην Λευκορωσία ήταν μια ομάδα από ποδοσφαιριστές κανονικούς. Δηλαδή από επαγγελματίες που παίζουν και χαίρονται. Κι αυτή την χαρά του παιγνιδιού την χαρίζουν και στον κόσμο. Δεν πονάνε μόνο τα μάτια μας στην Ελλάδα. Στο πρώτο ημίχρονο ειδικά χθες πονέσανε τα χέρια του κόσμου από τα χειροκροτήματα.
Γκολ, ασίστ και μηνύματα
Τα πέντε γκολ είναι η επιτομή της βραδιάς. Μόλις στο 3΄ο Παυλίδης παίρνει αμπάριζα την άτυχη άμυνα των Λευκορώσων, αλλά δεν προσπαθεί να ολοκληρώσει το νταϊλίδικο μπάσιμό του επιχειρώντας να σουτάρει: βλέπει τον Καρέτσα και του χαρίζει το 1-0. Στο 17΄κι αφού έχουν χαθεί του κόσμου οι ευκαιρίες, ο Καρέτσας αφού κρύβει τη μπάλα με τον Βαγιαννίδη στα δεξιά, σηκώνει το κεφάλι και ανταποδίδει στον Παυλίδη την ασίστ για το 2-0. Μετά παίρνει το όπλο του ο αρχηγός Τάσος Μπακασέτας που ο Γιοβάνοβιτς προτίμησε στην αρχική ενδεκάδα αντί του Κωνσταντέλια που δεν ήταν 100% έτοιμος κι αγωνίστηκε μόνο στο δεύτερο ημίχρονο: ο παίκτης του ΠΑΟ, πρώτα σκοράρει με το αριστερό με μια οβίδα εκτός περιοχής γράφοντας το 3-0, έπειτα έχει δυο ανάλογα φαρμακερά σουτ σε δύο λεπτά που δεν βρίσκουν στόχο για ελάχιστο και μετά, με το έκτο του καλοχτυπημένο κόρνερ, δίνει στον Κουρμπέλη του γκολ του 4-0. Ο Μπακασέτας υπενθυμίζει ότι όταν ξέρεις να τον χρησιμοποιείς κι όταν ξέρεις να του φέρεσαι είναι μια χαρά ποδοσφαιριστής. Ο Κουρμπέλης έχει εμφανώς ηρεμήσει στην Σαουδική Αραβία, έχει ξαναβρεί την σοφία που τον χαρακτήριζε όταν είχε πρωτοεμφανιστεί στην Εθνική Νέων του Κώστα Τσάνα και είναι πολύ καλύτερος σήμερα από τον καιρό που έπαιζε στην Ελλάδα. Αλλά για να πω την αλήθεια αυτό που χάρηκα πιο πολύ ήταν το πέμπτο γκολ. Με το σκορ στο 5-0, την Εθνική μας λογικά να έχει κατεβάσει ταχύτητα στο δεύτερο ημίχρονο καθώς ακολουθούν οι Δανοί την Δευτέρα, υπάρχει πάντα όρεξη για πρέσινγκ και ανάκτηση της μπάλας σχεδόν εντός της περιοχής των αντιπάλων: ο Παυλίδης δίνει στον Τζόλη το δικαίωμα να γίνει σκόρερ – ο Τζόλης έχει δει την άμυνα των Λευκορώσων να του στερεί το γκολ 3-4 φορές και έχει σχεδόν θυμώσει: αν στο τέλος έδινε την μπάλα στον Κωνσταντέλια τα γκολ θα ήταν έξι και από τον αλτρουισμό του Παυλίδη οφείλει να πάρει μαθήματα. Το λέω γιατί σε αυτό το πάνθεον των μικρών υπερηρώων της Εθνικής Marvel του Γιοβάνοβιτς αυτός είναι ο αγαπημένος μου super hero.
Ένα από τα πολλά μυστικά
Η Εθνική αυτή δεν έχει απολύτως τίποτα που να θυμίζει καμία άλλη: στα τελευταία σαράντα χρόνια της θυμάμαι όλες. Εχει μια μικρή ομοιότητα με την Εθνική του Αλκέτα Παναγούλια στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μια ομάδα που είχε βάλει κάποτε οκτώ γκολ στην Φιλανδία και τέσσερα στην Ουγγαρία βασισμένη στην πληθώρα των ικανότατων κυνηγών και μεσοεπιθετικών της: και τότε κάποιος καλός Θεός θέλησε να βρεθούν να παίζουν μαζί ο Μαύρος, ο Γαλάκος, ο Δεληκάρης, ο Παπαϊωάννου, ο Αρδίζογλου, ο Κούης, ο Αναστόπουλος και ο Μητρόπουλος στα ξεκινήματα τους – δεν χωρούσαν όλοι κι ο πιο φαντεζί, ο Βάσια Χατζηπαναγής δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής. Αλλά εκείνη η ομάδα, που κράτησε σχετικά λίγο, δεν είχε την φινέτσα της τωρινής, και ίσως ούτε την διάθεση να διασκεδάσει παίζοντας και να διασκεδάσει και τον κόσμο που την παρακολουθεί. Αν μια ομοιότητα με τα παλιά μπορώ να βρω αυτή δεν είναι αγωνιστική (για τα ελληνικά δεδομένα παρακολουθούμε κάτι μάλλον πρωτόγνωρο), αλλά έχει να κάνει με την ίδια την νοοτροπία των παικτών που σε ένα πράγμα θυμίζουν τα κάποτε παιδιά του Ρεχάγκελ: νομίζω πως σιγά σιγά όλοι αρχίζουν να νιώθουν πως οι σύλλογοι στους οποίους δουλεύουν και αμείβονται είναι η δουλειά τους (και πρέπει να την κάνουν καλά), αλλά η ομάδα τους, αυτή στην οποία χαίρονται να βρίσκονται και χαίρονται να κερδίζουν είναι η Εθνική. Αυτό υπήρξε ένα από τα πολλά μικρά μεγάλα μυστικά της επιτυχίας της θρυλικής ομάδας του Γερμανού: ρωτήστε τον Κατσουράνη, τον Δέλλα, τον Καψή, τον Νικοπολίδη, τον Χαριστέα, τον Βρύζα, τον Μπασινά, τον Ζαγόρ, τον Καραγκούνη πρώτο από όλους. Και θα σας το εξηγήσουν καλύτερα.
Θα χρειαστεί το ΟΑΚΑ
Η Λευκορωσία θα πει κάποιος είναι χαμηλό εμπόδιο. Ναι είναι. Αλλά στα χαμηλά εμπόδια τράκαρε κι έπεφτε η Εθνική μας. Το Κόσσοβο, την Σλοβενία, την Εσθονία, την Γεωργία και τα Νησιά Φερόε δεν μπορούσε να κερδίσει στα πέτρινα τοξικά χρόνια της. Η Σλοβακία που η Εθνική μας διέλυσε τον Ιούνιο, πριν λίγες μέρες κέρδισε τους Γερμανούς: δεν σου χαρίζει κανείς τίποτα. Ακολουθεί η Δανία που έφερε στην δική της πρεμιέρα μια ιδανική για την Εθνική μας λευκή ισοπαλία με την Σκοτία. Πριν το ματς χρειάζεται προσγείωση για να υπάρξει πάλι απογείωση. Κι αν η Εθνική μας κερδίσει την Δανία, με την Σκοτία ίσως χρειαστεί το Ολυμπιακό Στάδιο. Και θα μείνει και κόσμος έξω…
Αντώνης Καρπετόπουλος
