Vassilis Tsabropoulos
Αναστάσιος, ο Μελωδός της Θεολογικής σκέψης.
Η κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου δημιουργεί ένα δυσαναπλήρωτο κενό, όχι μόνο στον χώρο της ορθοδόξου εκκλησίας, μα και στο ευρύτερο πεδίο της θεολογικής σκέψης.
Η μορφή του, το έργο του, ο ποιμαντικός του λόγος και η καρτερικότητα "εν Θεώ", που επέδειξε με ζηλευτή συνέπεια στη ζωή του, μαρτυρούν το σπάνιο ήθος και τη συνειδητή υπεράσπιση του όρου της "ιδεώδους" μορφής της ιερωσύνης, την οποία και υπερασπίστηκε με σθένος, έως το τέλος της ζωής του.
Είναι δύσκολο να υπάρξει στις μέρες μας γνήσιος θεολογικός λόγος χωρίς ύφος από καθέδρας, πνευματική διδασκαλία με απουσία στόμφου, εκδηλωμένο ανθρώπινο συναίσθημα, δίχως τον φόβο της έκθεσης και της απόρριψης και, πάνω απ' όλα, σπάνια συναντάται "ταπεινότητα" δίχως υποκρισία και περίσσεια ιδιοτέλεια.
Όσοι είχαν την τύχη να τον γνώρισουν έγιναν μάρτυρες μιας σπάνιας μορφής, η οποία εναρμονίσε με αφειδώλευτη χάρη ζηλευτές ανθρώπινες αρετές και προτερήματα.
Τον χαρακτήριζε μελωδικός και άμεσος πνευματικός λόγος, πίστη στον υπερβατικό Θεό που του έφερνε δάκρυα αγάπης στα μάτια και ανυπόκριτο ρίγος στην ψυχή του.Μα το σημαντικότερο όλων, είχε ευγένεια σκέψης, η οποία εκδηλωνόταν σε κάθε πτυχή της ζωής και του έργου του.
Ο Θεός δεν ήταν φόβος για τον μακαριστό Αναστάσιο. Ηχούσε σε κάθε μικρή λέξη, ήταν κάθε ήχος, ήταν το αποτύπωμα σε κάθε πράξη της ζωής του.
Ο Θεός κατοικούσε εν σπέρματι στον αγαπημένο "άνθρωπο" του Αναστασίου, στον "πλησίον" που διεκδικεί την χάρη και τη δωρεά του πνεύματος στη ζωή του. Η ζωή του ενσάρκωνε τον όρο που η Θεολογία μα και η Φιλοσοφία περιγράφουν με διαφορετικούς τρόπους. Τη διαρκή αναζήτηση του υψίστου Αγαθού.
Δεν χρειάζονται πομπώδεις λέξεις, επιβλητικοί χρυσοποίκιλτοι θρόνοι, δικανικά θέσπισματα και δογματικές επιβολές για να διαισθανθεί κάποιος την αλήθεια που αναγεννάται και αποκαλύπτεται σε μια τέτοια μορφή.
Δεν υπάρχουν λοιπόν άθεοι και θεϊστές, όταν αποκάλυπτεται η Αλήθεια μπροστά μας, παρά μόνον εκείνοι που επιθυμούν και είναι έτοιμοι απροϋπόθετα να τη δεχτούν. Μα αυτό δεν είναι εύκολο να συμβεί, γιατί σπάνια γίνεται αντιληπτό, γιατί αναμφίβολα πάσχουμε από πνευματική μυωπία.
Η αλήθεια του Λόγου δεν είναι πολύχρωμη ή εκτυφλωτική, δεν συνοδεύεται από βροντώδεις ήχους που μας ταράσσουν από τη ραστώνη και την επανάπαυση της ηδυπαθούς φύση μας. Η αλήθεια μοιάζει με μια μικρή πνοή που έχει τη δύναμη να συνταράξει την ψυχή μας και να ενδυμώσει το πνεύμα μας μέσα σε μια στιγμή.
Αυτή ήταν η μελωδία της ψυχής του μακαριστού Αναστασίου που φέρει την αλήθεια. Φύση γεμάτη ευγένεια, αγάπη και ζεστασιά. Μια τέτοια ψυχή φιλοξενεί και ζωντανεύει το "θείον" στις καρδιές των ανθρώπων, όπως και αν αυτό ορίζεται ή τελικά υπάρχει.
Δεν είμαι Θεολόγος. Η ζωή μου είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στην Φίλοσοφία και τη Μουσική. Όμως η διαρκής αμφισβήτηση της γνώσης και η αναζήτηση της ύψιστης μορφής της αλήθειας με προτρέπει να σκέφτομαι ελεύθερα και απροκατάληπτα.
Αισθάνομαι τυχερός που μπορώ να διακρίνω και να ομολογήσω την εικόνα της αλήθειας στο πρόσωπο αυτής της σεβάσμιας και χαρισματικής μορφής.
