Υπάρχει μια αρχαία παροιμία που λέει ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Αυτήν την εξήγηση δίνουν ορισμένοι για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στο Ισραήλ, παρά το γεγονός ότι ολόκληρος ο κόσμος ξεσηκώνεται για τη γενοκτονία στη Γάζα.

Είναι αλήθεια ότι η ελληνική κυβέρνηση υπολογίζει πολύ στο γεγονός ότι οι σχέσεις Ισραήλ - Τουρκίας είναι οριακές και δεν αποκλείεται να επιδεινωθούν περισσότερο, ακόμα και με την εκδήλωση θερμού επεισοδίου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τα ελληνικά συμφέροντα.

Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, που συνεργάζεται στενά με την Ατλαντική Συμμαχία, είναι ο χωροφύλακας των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή. Κατά συνέπεια τίποτα δεν μπορεί να γίνει που να διαταράσσει τη ΝΑΤΟϊκή ισορροπία στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τίποτα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τη θέληση των ΗΠΑ και ενάντια στα συμφέροντά τους στην περιοχή.

Η κυβέρνηση κάνει τεράστιο λάθος αν ποντάρει στο Ισραήλ ως παράγοντα που θα ευνοήσει τα ελληνικά συμφέροντα απέναντι στην Τουρκία. Αλλά έχουμε την αίσθηση πως δεν είναι αυτό που καθορίζει την ελληνική στάση στα τεκταινόμενα. Ομως τότε γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν συγχρονίζεται με τον υπόλοιπο κόσμο και την Ε.Ε., έστω και σε αυτές τις επιμέρους αντιδράσεις απέναντι στο κράτος-δολοφόνο του παλαιστινιακού λαού;

Στην πολιτική ανάλυση είναι πολύ σημαντικό να μην παραλείπεται κανένα από τα δεδομένα που διαμορφώνουν μια πολιτική στάση. Το κυρίαρχο δεδομένο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αφορά το γεγονός πως είμαστε σταθερός και προβλέψιμος σύμμαχος των ΗΠΑ - όπως έχει διακηρύξει πολλές φορές ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Η θέση αυτή δεν άλλαξε, παρά το γεγονός ότι ο νέος πρόεδρος είναι ένας πολύ αστάθμητος παράγοντας. Ακριβώς εδώ βρίσκεται το «κουμπί». Οπως σε όλα τα ζητήματα, έτσι και στη γενοκτονία των Παλαιστινίων η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψάχνει να βρει το σημείο που ικανοποιεί τις ΗΠΑ.

Προσπαθεί να διαγνώσει τι θα ήθελε η κυβέρνηση Τραμπ και όχι τι συμφέρει τον ελληνικό λαό, τι είναι σύμφωνο με το Διεθνές Δίκαιο και ποια είναι η ορθή θέση σε αυτό που γίνεται. Δηλαδή, την ώρα που ξεκληρίζεται ένας λαός και δολοφονούνται παιδιά και βρέφη, ο κ. Μητσοτάκης ψάχνει να βρει πώς θα είναι σταθερός και προβλέψιμος σύμμαχος των ΗΠΑ στην εποχή του Τραμπ.

Αίσχος.