Μια καθημερινή μάχη και μια κατάσταση που πια έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο
Οι κάτοικοι της Γάζας δεν χρειάζονταν την επίσημη ανακοίνωση των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ αυτή την εβδομάδα, για να συνειδητοποιήσουν ότι «το χειρότερο σενάριο λιμού» είναι πλέον πραγματικότητα. Εδώ και μήνες, βλέπουν τα παιδιά τους να λιώνουν.
«Όλα τα παιδιά μου έχουν χάσει σχεδόν το μισό τους βάρος», λέει ο Τζαμίλ Μουγκάρι, ένας 38χρονος από το Μαγκάζι της κεντρικής Γάζας. «Η πεντάχρονη κόρη μου ζυγίζει μόλις 11 κιλά. Ο γιος μου, ο Μοχάμαντ, έχει μείνει μόνο δέρμα και κόκαλα. Όλα τα παιδιά μου είναι έτσι».
«Εγώ ο ίδιος ζύγιζα 85 κιλά, και τώρα είμαι 55».
Μια καθημερινή μάχη και μια κατάσταση που πια έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο
Μιλάει για τη μάχη του να βρει φαγητό για την οικογένειά του, ενώ παλεύει με την εξάντληση. «Κάποιες φορές, περπατώντας στον δρόμο, νιώθω ζάλη και νομίζω ότι θα λιποθυμήσω, αλλά αναγκάζω τον εαυτό μου να σταθεί όρθιος. Έχω και ρίγη».
Μέσα σε μία μόλις εβδομάδα, η Γάζα ξεπέρασε δύο τραγικά ορόσημα. Ο επίσημος αριθμός των νεκρών Παλαιστίνιων ξεπέρασε τους 60.000, αν και ο πραγματικός αριθμός, συμπεριλαμβανομένων όσων έχουν καταπλακωθεί από τα ερείπια των ισραηλινών βομβαρδισμών, είναι πιθανόν πολύ μεγαλύτερος.
Το ανθρώπινο κόστος αναμένεται να αυξηθεί κατακόρυφα, καθώς η πείνα έχει πλέον μετατραπεί σε έναν αδυσώπητο δολοφόνο, εξίσου φονικό με τις βόμβες και τα πυρά. Την Τρίτη, η IPC (Ολοκληρωμένη Ταξινόμηση Φάσεων Επισιτιστικής Ασφάλειας), μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ και άλλων οργανώσεων, επιβεβαίωσε αυτό που προειδοποιούσε εδώ και καιρό: ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
«Το χειρότερο σενάριο λιμού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στη Λωρίδα της Γάζας», ανέφερε η IPC, ζητώντας άμεση κατάπαυση του πυρός για να αποτραπεί περαιτέρω «ανείπωτη ανθρώπινη δυστυχία».
Οι 2,2 εκατομμύρια κάτοικοι της Γάζας έχουν πια συνηθίσει και μάθει την πείνα και είναι αναγκασμένοι να ψάχνουν για τροφή καθημερινά, εξαιτίας των εσκεμμένων και αυστηρών περιορισμών του Ισραήλ στη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας.
«Πίνουμε νερό για να χορτάσουμε»
Ο Μουγκάρι δηλώνει στην Guardian πως το φαγητό είναι σχεδόν ανύπαρκτο: «Μπορεί να περάσουμε μία ή δύο εβδομάδες χωρίς καθόλου αλεύρι. Μερικές φορές τρώμε μόνο ένα γεύμα την ημέρα, φακές, ενώ άλλες φορές δεν βρίσκουμε τίποτα να φάμε -περνάμε την ημέρα πίνοντας νερό για να νιώσουμε χορτάτοι».
Η οικογένειά του έχει μετακινηθεί επτά φορές από την αρχή του πολέμου, προσπαθώντας να ξεφύγει από τις επαναλαμβανόμενες ισραηλινές επιθέσεις. Όμως, δεν υπάρχει διαφυγή από την πείνα που έχει τώρα εξαπλωθεί σε όλη την περιοχή.
«Μερικές φορές παίρνουμε φακές από δωρεές ή δανειζόμαστε χρήματα για να τις αγοράσουμε, αυτό είναι όλο», λέει. «Δεν παίρνουμε καθόλου βοήθεια από συσσίτια. Αυτά είναι μόνο για συγκεκριμένους καταυλισμούς και σε πολύ μικρές ποσότητες. Οι Ισραηλινοί διαδίδουν ότι έρχεται βοήθεια, αλλά οι δυνατοί και οι ένοπλοι αρπάζουν τα φορτηγά και πουλάνε τα τρόφιμα σε εξωφρενικές τιμές. Πώς μπορούν οι φτωχοί να τα αγοράσουν;»
Τα τέσσερα σημεία διανομής τροφίμων της Οργάνωσης Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Γάζας είναι ανοιχτά για λίγα μόνο λεπτά την ημέρα, δημιουργώντας τεράστια πλήθη απελπισμένων ανθρώπων, οι οποίοι μάλιστα δέχθηκαν ισραηλινά πυρά ενώ αναζητούσαν βοήθεια, με αποτέλεσμα μαζικές απώλειες.
«Πεθαίνουμε σιγά σιγά, σώστε μας»
Η Μανσούρα Φαντλ αλ-Χελού, μια 58χρονη χήρα, είναι πολύ αδύναμη για να πάει στα σημεία διανομής και αρνείται να αφήσει τον γιο της να πάει, φοβούμενη ότι δεν θα επιστρέψει ζωντανός.
«Η κατάσταση εκεί είναι φρικτή και πολύ επικίνδυνη. Το χειρότερο είναι το χάος που επικρατεί μεταξύ των ανδρών -σπρώχνονται και ρίχνουν ο ένας τον άλλον κάτω», λέει. «Μόνο ο ένας γιος μου είναι εδώ και δεν τον αφήνω να πλησιάσει τα φορτηγά βοήθειας λόγω του κινδύνου που υπάρχει από τον στρατό. Δεν θα άντεχα να τον δω να επιστρέφει ως μάρτυρας».
Ο Μουγκάρι έχει υποβληθεί σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και όλα του τα παιδιά είναι κάτω των 12. Ακόμα κι αν ήθελαν να ρισκάρουν τη ζωή τους για να βρουν φαγητό, δεν μπορούν.
«Προσπαθώ να παραμείνω δυνατός για να μπορώ να βρω κάτι να φάνε τα παιδιά μου», λέει. «Έχουμε στείλει τόσα μηνύματα στον κόσμο, αλλά κανείς δεν έκανε κάτι. Δεν ξέρουμε πλέον τι να πούμε. Το μόνο που μπορώ να πω στον κόσμο είναι ότι πεθαίνουμε σιγά-σιγά, σώστε μας από αυτή την τραγωδία».
Βλέπουν τα παιδιά τους να λιμοκτονούν και δεν μπορούν να τα σώσουν
Ανάμεσα στις φρικαλεότητες που έφερε ο πόλεμος Ισραήλ-Γάζας, ο βασανισμός των γονέων που βλέπουν τα παιδιά τους να λιμοκτονούν και είναι ανίκανοι να τα σώσουν, είναι σίγουρα ένα από τα χειρότερα.
«Η μικρότερη κόρη μου είναι 14 ετών, και τα πλευρά της φαίνονται καθαρά λόγω της υπερβολικής αδυναμίας και του υποσιτισμού», λέει ο Αμπού αλ-Αμπέντ, πατέρας από την Ντέιρ αλ-Μπάλαχ. «Έχω τέσσερις κόρες και τρεις γιους. Υποφέρουν από ζάλη και κόπωση λόγω της έλλειψης φαγητού. Αν εγώ, ο πατέρας τους, νιώθω έτσι, πόσο χειρότερα πρέπει να είναι για εκείνα;».
Είπε ότι δεν έχουν λάβει καμία βοήθεια και ότι οι τιμές στην αγορά τροφίμων είναι εξαιρετικά υψηλές και μπορούν να αγοράσουν μόνο λίγα πράγματα. «Οι τιμές έχουν φτάσει σε απίστευτα επίπεδα, τέτοια πληθωρισμός δεν υπάρχει ούτε σε ευρωπαϊκές χώρες. Και εδώ στη Γάζα, δεν υπάρχει κανένα εισόδημα».
«Παλιότερα υπήρχαν συσσίτια στην περιοχή, αλλά τώρα δεν υπάρχουν πια. Δεν υπάρχουν πλέον μέρη που να προσφέρουν δωρεάν φαγητό».
«Κανείς δεν μας θυμάται ούτε μας νιώθει»
Είπε ότι δεν πιστεύει πλέον ότι ο κόσμος έχει κάποια αίσθηση ευθύνης. «Για χρόνια, καυχιόντουσαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την προστασία της ζωής. Αυτό που βλέπω τώρα είναι ότι όλα αυτά ήταν ένα ψέμα, μας εξαπάτησαν. Αν τους είχαμε ζητήσει να προστατεύσουν τα δικαιώματα των ζώων στη Γάζα, θα είχαν ανταποκριθεί αμέσως και θα είχαν κάνει το αδύνατο. Αλλά όταν πρόκειται για τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, κανείς δεν μας θυμάται ούτε μας νιώθει -ούτε οι Άραβες, ούτε οι Μουσουλμάνοι, ούτε οι Χριστιανοί, κανείς».
Η αλ-Χελού λέει: «Υποφέρουμε από αυτόν τον λιμό για πολύ καιρό και κανείς δεν έχει κάνει τίποτα. Ελπίζω ότι μέσω αυτού του μηνύματος, ο κόσμος θα αποφασίσει επιτέλους να μας βοηθήσει και να μας σώσει από αυτόν τον αργό θάνατο».
Τα νέα για την υπόσχεση του Ηνωμένου Βασιλείου να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη τον Σεπτέμβριο, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει κατάπαυση του πυρός και θεμελιώδης αλλαγή στην πολιτική του Ισραήλ, την άφησαν εντελώς αδιάφορη.
«Δεν ξέρω τι θα αλλάξει αν η βρετανική κυβέρνηση αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Τι είδους κράτος είναι αυτό που δεν έχει κυριαρχία, δεν έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα;» ρωτά. «Είναι ένα καλό βήμα να μας αναγνωρίσουν και το κράτος της Παλαιστίνης, αλλά θα πρέπει να είναι μια πραγματική αναγνώριση -όχι συμβολική. Ένα κράτος με πραγματικά δικαιώματα, πραγματική κυριαρχία και έναν λαό με δικαιώματα όπως κάθε άλλο έθνος».
