Κορονοϊός: Ασθενής στο ΑΧΕΠΑ περιγράφει τον εφιάλτη – «Ένιωθα πως δεν μου έφτανε το οξυγόνο»

Η μάχη που δίνουν οι ασθενείς με κορονοϊό συγκλονίζουν. Ακόμα και όσοι δεν διασωληνωθούν περνούν δύσκολες στιγμές, καθώς νιώθουν ότι μπορεί να μην κερδίσουν τη μάχη. Οι περιγραφές τους είναι βγαλμένες από σενάριο ταινίας. 

 

«Μέσα στο νοσοκομείο, δεν σου μένει περιθώριο να σκεφτείς την μοναξιά και να την νιώσεις. Είναι μία διαρκής πάλη. Με αυτά που ακούς από τους απέναντι θαλάμους, τα βογγητά και οι φωνές, το άγχος και η αγωνία των ασθενών να βρουν την αναπνοή τους, δεν νιώθεις καθόλου μόνος» περιγράφει στο Thesstoday, τη συγκλονιστική μάχη του για 18 ημέρες, μέσα στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, ο Αντώνης Στοΐτσας, διευθυντής του Κέντρου Υγείας Νέας Μαδύτου.

Ξεκινώντας με τα κλασικά συμπτώματα του κορονοϊού, ο κ. Στοΐτσας, βρέθηκε μία ανάσα πριν από την διασωλήνωση, με συνθήκες από πλευράς υγείας, πάρα πολύ δύσκολες και επιβαρυμένες, ο ίδιος, κατάφερε να νικήσει την δική του μάχη με τον αόρατο φονικό εχθρό.

 

«Έζησα μία οδυνηρή εμπειρία, κρίσιμες στιγμές. Είχα τρεις ημέρες πυρετό, και την τέταρτη έκανα το τεστ το οποίο αρχικά βγήκε αρνητικό. Παρόλα αυτά, σαν γιατρός, με καθοδήγησε η κλινική εικόνα. Έτσι, επανέλαβα το τεστ, και βγήκε θετικό. Έκανα αξονική και διαπιστώθηκε πολύ σοβαρό θέμα στα πνευμόνια μου, και έγινε η εισαγωγή αμέσως.

Σκεφτόμουν συνέχεια πως δεν θα έχω καλή εξέλιξη. Η περίπτωσή μου ήταν ήδη αρκετά επιβαρυμένη, καθώς είχα υποκείμενα νοσήματα».

 

Είναι πρωταρχικό σε αυτήν την κατάσταση να μειωθεί η προσέλευση στα νοσοκομεία, προσθέτει ο κ. Στοΐτσας, καθώς είναι η πρώτη φορά στα 40 χρόνια που βλέπει τόσο μεγάλο αριθμό ασθενών, να δίνουν μία διαρκή μάχη για την ζωή τους.

 

«Το συναίσθημα στην αρχή ήταν δύσκολο… με κατέβαλε. Πίστευα πως δεν θα τα καταφέρω, βλέποντας και την αξονική μου, είδα πως η κατάσταση των πνευμόνων μου είναι τραγική.

Έφτασα στο σημείο, να νιώθω, πως δεν μου έφτανε το οξυγόνο που μου έδιναν. Από τα φάρμακα, είχα παραισθήσεις, δεν ήξερα πλέον τί είναι αληθινό και τί δεν υπάρχει, έζησα τραγικές στιγμές. Όλο αυτό είναι μια τραυματική εμπειρία».

Ο ίδιος, ακόμη και σήμερα, δεν είναι σίγουρος από που, και πως κόλλησε. Ισχυρίζεται, πως αν και τηρούσε όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας αυστηρά, ενδέχεται να κόλλησε από κάποιον ασυμπτωματικό φορέα. «Αυτό κάνει βέβαια και όλη αυτή την ιστορία αρκετά πιο επικίνδυνη, καθώς πολλές φορές δεν ξέρουμε πως κολλάμε, άρα δεν ξέρουμε και πόσο παραπάνω να προστατευτούμε».

Ο χρόνος, αν και οι περισσότεροι πιστεύουν, πως «παγώνει» μέσα σε ένα νοσοκομείο, υπό αυτές τις συνθήκες, σύμφωνα με τον κ. Στοΐτσα, τελικά περνάει πάρα πολύ εύκολα, χωρίς να προλαβαίνεις να νιώσεις κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα.

«Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, όλα αυτά που ακούς και βλέπεις, δεν σε αφήνουν να νιώσεις μόνος. Ο χρόνος μέσα στο νοσοκομείο, παραδόξως, περνάει γρήγορα. Είναι μία εμπειρία ζωής, η οποία σου δίνει κι άλλα ερεθίσματα αργότερα».

Κατά την διάρκεια της νοσηλείας του, αυτό που του έλειπε περισσότερο, ήταν η οικογένειά του, αφού αρχικά δεν μπορούσε να έχει επαφή με τους δικούς του ανθρώπους.

 

 

«Σωτηρία» χαρακτηρίζει, την δυνατότητα που σου δίνει πλέον η τεχνολογία, να επικοινωνείς με τον έξω κόσμο, και να μπορείς να δεις ή να ακούσεις μέσα από μία οθόνη, τις φωνές των ανθρώπων που θα σου δώσουν δύναμη, και ένα δυνατό κίνητρο για τη ζωή.

«Μιλούσα με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου, όπως και δέχτηκα χιλιάδες ευχές από ανθρώπους που προσεύχονταν για εμένα.

Όλα αυτά μου δώσανε δύναμη ψυχής να αντισταθώ και να νικήσω τον κορονοϊό, όπως επίσης και η συγκλονιστική συμπαράσταση των ειδικευομένων, που στάθηκαν στο πλάι μου, και με βοήθησαν πάρα πολύ».

Στο σημείο πριν από την διασωλήνωση, η μαρτυρία του κ. Στοϊτσα «γονατίζει», καθώς αναφέρει πως έγινε το θαύμα, και άρχισε η επίδραση των φαρμάκων στον οργανισμό του. «Άλλαξε η ψυχολογία μου, πιστεύω πραγματικά ότι έγινε κάτι το συγκλονιστικό, και γύρισαν τα πάνω κάτω, και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το πολυπόθητο εξιτήριο».

Αυτό που του έμεινε περισσότερο μέσα από την εμπειρία του στο νοσοκομείο, είναι ο τιτάνιος αγώνας των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, οι οποίοι ξεπερνάνε τα όριά τους. Δίνουν μάχη, έχουν γίνει υπεράνθρωποι για να ανταπεξέλθουν.

«Ίσως εμείς οι γιατροί, σε τέτοιες περιπτώσεις, έχουμε αυτή την ευλογία. Καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας κατά πολύ, για να μπορέσουμε να σώσουμε ανθρώπους.

 

Βοηθάμε τους ασθενείς να επιβιώσουν, κυριολεκτικά. Χωρίς αυτή την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κάνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές, τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα, ώστε να σταθεί το σύστημα υγείας, παρόλο που πιέζεται καθημερινώς υπερβολικά».

Αυτή η πίεση όμως που βιώνει το σύστημα, στο τέλος, αν συνεχιστεί έτσι θα είναι επώδυνη.

Αναφορικά με το τί άλλαξε στον τρόπο σκέψης του, αφού τελείωσε η περιπέτειά του, και με το τί τελικά κερδίζει κάποιος από όλο αυτό, ο κ. Στοϊτσας, δήλωσε πως «εμένα προσωπικά, μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου σε αρκετά θέματα. Όλο αυτό με έκανε να φιλοσοφήσω διαφορετικά την ζωή. Αντιλαμβάνομαι διαφορετικά το πόσο μπορώ να βοηθήσω σαν γιατρός, ακόμη περισσότερο.

Αυτή η πίεση όμως που βιώνει το σύστημα, στο τέλος, αν συνεχιστεί έτσι θα είναι επώδυνη.

Θα πρέπει λοιπόν όλοι να τηρήσουμε τα μέτρα, περισσότερο από από που μας ζητείται, είτε πιστεύουμε στον φονικό ιό, είτε όχι, προς σεβασμό στην ζωή των μεγαλύτερων, αλλά και σε αυτούς που μάχονται στην πρώτη γραμμή.

Πλέον, δεν παίζει ρόλο η ηλικία για τον φονικό ιό. Θέλει τεράστια προσοχή και διαρκή τήρηση των μέτρων στο βαθμό που πραγματικά επιβάλλεται, αλλά και πολύ περισσότερο από αυτό» καταλήγει ο ίδιος.

 

 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΕΑ