Κυριακή του Ασώτου: Η σωτηρία μας χρειάζεται μετάνοια

Δεν ξέρω όμως αν έχουμε σκεφτεί, ότι το δραματικό πρόσωπο σ᾽ αυτή την παραβολή, δεν είναι ο άσωτος γιός, αλλά ο πρεσβύτερος.

 

Ο μικρός γιός της παραβολής, αφού σπατάλησε την πατρική περιουσία, «ζων ασώτως», έμεινε μεν φτωχός, αλλά και μόνος, εγκαταλειμμένος, χωρίς να περιμένει βοήθεια από κανέναν. Ζώντας, λοιπόν, αυτή την εγκατάλειψη και την απόρριψη από όλους, και μην βρίσκοντας πουθενά αλλού εσωτερική πληρότητα και ευτυχία, θυμήθηκε τον πατέρα του και γύρισε πίσω να τον βρεί.

 

Η πατρική αγάπη, όταν μάλιστα κάποιος την έχει ζήσει, όπως ο άσωτος, είναι κάτι το μοναδικό που δεν σβήνει. Αυτή η αγαπητική εικόνα, του πατέρα τον κράτησε ζωντανό και η αυτοεξορία του δεν τον οδήγησε στον πνευματικό θάνατο. Έτσι, λοιπόν, αφού απογοητεύτηκε από τις υποσχέσεις των υλικών και σαρκικών απολαύσεων και αφού γκρεμίστηκαν όλα του τα όνειρα, για μια ευτυχισμένη ζωή, ήταν πιο εύκολο για τον άσωτο να αφεθεί δίχως προϋποθέσεις στην Θεική αγάπη του ουράνιου Πατέρα.

 

Άλλωστε ο Χριστός το είχε τονίσει: «Οι πόρνες και οι τελώνες θα σας οδηγήσουν στην Βασιλεία των Ουρανών».

Και ποιοί είναι αυτοί; Είναι οι διάφοροι «άσωτοι υιοί» οι οποίοι νιώθοντας αποτυχημένοι και εξουθενωμένοι, αφήνουν πλέον την ζωή τους στα χέρια του Θεού για να τους αναμορφώσει και να δώσει αξία στην ύπαρξή τους.

Θα μπορούσε η παραβολή να τελειώσει εδώ, αλλά ο Χριστός συνεχίζει, κι αυτό όχι τυχαία.

 

Βάζει στο σκηνικό της παραβολής έναν ακόμη γιό, τον πρεσβύτερο. Αυτός ο μεγαλύτερος γυιός έμενε κοντά στον Πατέρα, ήταν υπάκουος και εργαζόταν πιστά στην περιουσία του. Δεν εγκατέλειψε το πατρικό σπίτι, όπως ο αδερφός του, αλλά όταν τον είδε να επιστρέφει, και τον Πατέρα να τον υποδέχεται με χαρά και να σφάζει για χάρη του «τον μόσχο τον σιτευτό», δεν χάρηκε καθόλου, ζήλεψε πολύ τον αδερφό του και εναντιώθηκε στον Πατέρα.

 

Γιατί όμως συνέβει αυτό;

Ο πρεσβύτερος γιός φαίνεται να είναι θρήσκος, άνθρωπος του καθήκοντος, που όμως, ποτέ δεν ένιωσε αυτήν την Θεική αγάπη μέσα στην ψυχή του, γι’ αυτό και παρεξηγεί τον αδερφό του και τα βάζει με τον πατέρα, όχι από κακία, αλλά διότι δεν γνωρίζει αυτό που βιώνει ο αδερφός του και την αγάπη που αισθάνεται ο πατέρας του. Υπηρετεί τον πατέρα ως πιστός δούλος, αλλά δεν τον αγαπά. Το βαθύτερο μέρος του εαυτού του, το μη συνειδητό, δεν συμφωνεί με τις προθέσεις του πατέρα, γιατί δεν μπορεί να νιώσει να καταλάβει τον Πατέρα.

Ο πρεσβύτερος γιός είχε απωθημένες επιθυμίες, είχε μέσα του ανεκπλήρωτους πόθους και καημούς, για τους οποίους δεν μίλησε ποτέ στον πατέρα του. Δεν τόλμησε να του ομολογήσει τα «θέλω» του. Αγαπούσε υπερβολικά μόνο τον εαυτό του για τον οποίο είχε σχηματίσει μεγάλη ιδέα. Έναν ψεύτικο ιδανικό εαυτό, που δεν ήθελε να αποκαλύψει στον πατέρα, αλλά ούτε και ο ίδιος να το παραδεχτεί. Η συμπεριφορά του είναι φαρισαική.

Στην σημερινή Ευαγγελική παραβολή, ουσιαστικά έχουμε δυό ασώτους. Η διαφορά τους είναι, πως ο ένας, έζησε μεν ανήθικη ζωή, αλλά συγκινείται και συγκλονίζεται από την αγάπη του πατέρα, γι᾽αυτό και εγκαταλείπει τον εαυτό του στα χερια του πατέρα. Ο άλλος, ο δήθεν ηθικός, αλλά δίχως καθαρή καρδιά και νού, δεν αντιλαμβάνεται, δεν εννοεί αυτή την Αγάπη. Η ιδανική εικόνα που έχει φτιάξει για τον εαυτό του ξαφνικά καταρρέει και βγαίνουν στην επιφάνεια όλα εκείνα τα αποθημένα πάθη, σαν ζήλεια και μίσος έναντι του αδερφού του και του Θεού Πατέρα.

 

Ο πρεσβύτερος γιός είναι το δραματικό πρόσωπο αυτής της παραβολής.

Δεν καταδικάζουμε βέβαια τον πρεσβύτερο γυιό, το αντίθετο, μέσα από αυτή την παραβολή φαίνεται η ευκαιρία που του δίνεται από τον πατέρα για να κάνει ένα ουσιαστικό βήμα προς τον εαυτό του και μια αυτοκριτική. Το ότι μένει πιστός τόσα χρόνια στον πατέρα είναι πολύ σημαντικό και γι᾽ αυτό η Θεία πρόνοια τον φέρνει απέναντι στο περιστατικό με τον αδερφό του, για να συνειδητοποιήσει διάφορα αδύνατα σημεία του εαυτού του και να τα αναμορφώσει, ζώντας έτσι, αυθεντικά και ουσιαστικά, την σχέση του με τον πατέρα. Είναι ανάγκη να επιστρέψει και αυτός στον πατέρα κι ας είναι «κοντά του». Να πενθήσει τον ψεύτικο, φαντασιόπληκτο εαυτό του, να θρηνήσει αυτό που δεν κατάφερε να γίνει και να έρθει σε μετάνοια. Ο δρόμος του μπορεί να είναι πιο δύσκολος από εκείνον του άσωτου αδελφού του..

 

Εμείς με ποιόν γιό είμαστε; Με τον νεώτερο ή με τον πρεσβύτερο;

Ας ελέγξουμε μόνοι μας, με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα τον εαυτό μας. Μην βιαστούμε να απαντήσουμε. Μην νομίζετε πως είναι εύκολη η απάντηση. Άλλοτε πάμε από την μια πλευρά και άλλοτε από την άλλη. Κάποτε αντιπροσωπεύουμε ή εκπροσωπούμε τον ένα ή τον άλλο. Γι᾽ αυτό χρειάζεται προσοχή και προσευχή. Να μας φωτίσει ο Θεός να διακρίνουμε την κατάστασή μας. Έχουμε ανάγκη φωτισμού για να δούμε ξεκάθαρα ποιοί ακριβώς είμαστε.

Ο σύγχρονος άνθρωπος αν δεν ασωτεύει εξωτερικά, ασωτεύει εσωτερικά με το να αυτοδικαιώνεται και να αυτοθεώνεται. Το τραγικό είναι να ζει κανείς μέσα στην Εκκλησία και να είναι εκτός, όπως ο πρεσβύτερος γιός, και να μην συμμετέχει στο εξαίσιο συμποσίο της πίστεως.

Ο Θεός Πατέρας υπομένει, ανέχεται, ελπίζει, αναμένει, δίνει ευκαιρίες πολλές και συχνές. Δεν μαλώνει τα παιδιά του, δεν τα ξεσυνερίζεται, δεν τα διώχνει, τους καλομιλά, τους κατανοεί, τους συμπεριφέρεται άψογα. Η στάση του μας συντρίβει. Η αγάπη του μας σκλαβώνει. Μ᾽ έναν τέτοιο Πατέρα δεν δικαιολογούμαστε να βρισκόμαστε μακριά κι έξω από το σπίτι. Καλούμαστε να επιστρέψουμε άμεσα στο σπίτι μας, στον εαυτό μας.

Ο φιλεύσπλαχνος Πατέρας, είναι έτοιμος να μας δεχθεί και να μας προσφέρει τα αγαθά του, την ουράνια βασιλεία του.

 

ekklisiaonline.gr

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΕΑ