Η πιο ξεκάθαρη τοποθέτηση της κυβέρνησης απέναντι στο δίκαιο αίτημα του Πάνου Ρούτσι, απέναντι στον συγκινητικό του αγώνα και απέναντι στην κοινωνική κινητοποίηση που αυτός προκάλεσε ήρθε μετά το τέλος της απεργίας πείνας 23 ημερών. Η προσπάθεια για ρεβάνς, μία πολιτικά μνησίκακη κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, έρχεται με τον περιορισμό της ορατότητας των διαδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα στο Σύνταγμα, ακριβώς μπροστά από τη Βουλή και την κυβερνητική προσπάθεια να μην προσεγγίζουν διαδηλωτές την πάνω πλευρά του Συντάγματος. Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι, φυσικά, απλά το πρόσχημα, το φύλλο συκής πίσω από το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει την απέχθειά της για τις κινητοποιήσεις των πολιτών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το ξαφνικό «ενδιαφέρον για το μνημείο» έρχεται μετά από μία νικηφόρα πολυήμερη διαμαρτυρία. Η προσπάθεια διαχείρισης αυτής της ήττας για την κυβέρνηση περιλαμβάνει χάιδεμα του ακροδεξιού ακροατηρίου εντός και εκτός ΝΔ, που γλείφει τις πληγές του μετά τη δικαίωση του κ.Ρούτσι, εσωκομματικά παιχνίδια και μπόλικο αντιδημοκρατικό αίσθημα.

Στο κυριακάτικό μήνυμά του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μετά από μία τυπική αναφορά στη δικαίωση του Πάνου Ρούτσι, αποφάσισε να μας ανακοινώσει την πρόθεση της κυβέρνησης να μην ξανασυμβεί μία τέτοια νικηφόρα κινητοποίηση. Δεν ασχολήθηκε με τα αίτια αυτής της διαμαρτυρίας, το πρόβλημα του Πρωθυπουργού μας είναι το αποτέλεσμα αυτής της αδικίας: Η διαδήλωση, η διαμαρτυρία μπροστά ακριβώς από τη Βουλή. Έτσι λοιπόν, αφού μίλησε για «αναστάτωση για μέρες στο κέντρο της Αθήνας», ανακοίνωσε ότι «αναθέτει την αποκλειστική ευθύνη για την προστασία και σωστή λειτουργία του Αγνώστου Στρατιώτη εκεί όπου ανήκει: στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας».

Χρειάστηκαν διευκρινίσεις μόλις δύο ώρες μετά το μήνυμα του Πρωθυπουργού για να εξηγήσει η κυβέρνηση πως ο Κ.Μητσοτάκης δεν εννοεί εμπλοκή του στρατού στον χώρο και τα «μέτρα τάξης» παραμένουν αρμοδιότητα της ΕΛ.ΑΣ. Το Υπουργείο Άμυνας θα αναλάβει την «προστασία, τη συντήρηση και την καθαριότητα» του μνημείου. Είναι όμως πολύ δύσκολο να πιστέψουμε πως το επιτελείο του Μητσοτάκη δεν σκέφτηκε να κάνει αυτήν τη διευκρίνιση εξαρχής. Ο στόχος φαίνεται να ήταν ένα διακριτικό υπονοούμενο, ώστε να προκληθούν ονειρώξεις στο ακροδεξιό ακροατήριο εντός και εκτός ΝΔ σχετικά με σενάριο επέμβασης του στρατού κατά διαδηλωτών έξω από τη Βουλή σε επόμενο χρόνο, στα πρότυπα των κινήσεων Τραμπ στις ΗΠΑ. Ένα ακροατήριο που κατά τη διάρκεια του αγώνα του Πάνου Ρούτσι, ούρλιαζε για «τσαντίρια» και «βεβήλωση του μνημείου». Κι αυτοί ήταν οι πιο μετριοπαθείς, αρκετοί χυδαιολογούσαν κατά του πατέρα θύματος του εγκλήματος των Τεμπών. Σε αυτούς λογοδοτεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που εξαρχής θεωρεί τις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών ως εχθρούς της.

Μετά τις (απαραίτητες, δυστυχώς) διευκρινίσεις, βγήκαν τα πρωτοπαλίκαρα του Μητσοτάκη, οι σούπερ ντούπερ φιλελεύθεροι Χατζηδάκης και Σκέρτσος, να εξηγήσουν την απόφαση. Και οι δυο τους ήταν ομολογούμενως πιο ξεκάθαροι από τον αρχηγό τους.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Κωστής Χατζηδάκης, αφού εξέφρασε την «έκπληξή του» για τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης αριστερά της ΝΔ, ζήτησε τα μπράβο οσων κάνουν κριτική στη ΝΔ από τα «δεξια» (Σαμαράς, Βελόπουλος, ΝΙΚΗ, Λατινοπούλου):

«Είμαι κατάπληκτος από τις αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και ορισμένων αναλυτών. Περίμενα να δείξουν περισσότερη αυτοσυγκράτηση και λιγότερο κομματικό φανατισμό. Περιμένουμε, όμως, αντίστοιχα να τοποθετηθούν ξεκάθαρα και όσοι δεν χάνουν κάθε ευκαιρία για να κάνουν επίδειξη των… πατριωτικών τους αισθημάτων. Ή μήπως γι’ αυτούς άραγε δεν είναι τίποτα πατριωτικό όταν το κάνει η κυβέρνηση; Θα το μάθουμε σύντομα!»

Ο υπουργός Επικρατείας, Άκης Σκέρτσος εξήγησε ότι η κυβερνητική απόφαση «ορίζει ως χώρο προστασίας το ίδιο το μνημείο καθώς και το χώρο των 4.500 τ.μ. μπροστά από αυτό». Αλλά μην ανησυχείτε, η κυβέρνηση αποφάσισε να σας αφήσει τον υπόλοιπο χώρο, κάτω από την Λεωφόρο Αμαλίας, πιο πέρα από τη Βουλή, που όπως είπε ο Σκέρτσος «είναι πενταπλάσιος». Το ζήτημα όμως δεν έχει να κάνει με το μέγεθος του χώρου, τον οποίον επίσης η κυβέρνηση δεν παραχωρεί στους πολίτες. Έχει να κάνει με την ορατότητα της διαμαρτυρίας.

Έχει να κάνει με τον χώρο στον οποίο οι πολίτες κινητοποιούνται ιστορικά για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να αντιδράσουν σε κυβερνητικές πρακτικές και αποφάσεις. Το κεντρικότερο σημείο αυτών των κινητοποιήσεων είναι ακριβώς έξω από τη Βουλή, μπροστά δηλαδή από το σύμβολο της Δημοκρατίας. Αυτό συνέβη και σε διαδηλώσεις τις οποίες υποστήριξε η Νέα Δημοκρατία, όπως το «Μένουμε Ευρώπη», την εβδομάδα του δημοψηφίσματος και το «Μακεδονικό». Φυσικά τότε κανένας σημερινός Υπουργός δεν έθεσε ζήτημα «προστασίας του Μνημείου», αντιθέτως οι περισσότεροι συμμετείχαν, όπως είχαν κάθε δικαίωμα να κάνουν.

Σήμερα, η κυβέρνηση χαρακτηρίζει τη νέα της αυταρχική διολίσθηση ως «προφανή» και «αυτονόητη», λες και υπήρχε καποιου είδους συναίνεση για να μη γίνονται διαδηλώσεις ακριβώς μπροστά από τη Βουλή και τώρα σπεύδει να ικανοποιήσει αυτό το πάνδημο αίτημα. Μιλάει γενικά και αόριστα, ως είθισται, για το «έθνος», τα «σύμβολα» και την «πατρίδα» ξεχνώντας τους πολίτες. Η πατριδοκαπηλία τα έχει αυτά.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επικαλέστηκε την περίφημη «σιωπηρή πλειοψηφία» για να αιτιολογήσει την απόφαση. Το να επικαλείται η κυβέρνηση την «πλειοψηφία» σε οτιδήποτε έχει να κάνει με το έγκλημα των Τεμπών είναι εξοργιστικό. Αν υπήρχε μια ισχυρή πλειοψηφία τις τελευταίες εβδομάδες, αυτή βρισκόταν στο πλευρό του Πάνου Ρούτσι, του ανθρώπου που, σύμφωνα με τα πάσης φύσεως κυβερνητικά τρολ, «βεβηλωνε τον χώρο» με το «τσαντίρι». Όπως εγράψε η Έλενα Όλγα Χρηστίδη, είναι χαρακτηριστικό της παγκόσμιας ακροδεξιάς πρώτα να κατασκευάζει ένα πρόβλημα και στη συνέχεια να προτείνει την αυταρχική του λύση, όπως κάνει με τη «woke ατζέντα», όπως η κυβέρνηση Τραμπ κάνει με τη δήθεν έξαρση της εγκληματικότητας σε Πολιτείες των ΗΠΑ με Δημοκρατικούς κυβερνητικές και με την «τρομοκρατική οργάνωση Antifa».

Έτσι, αφενός οι πολίτες εκπαιδευόνται στον αυταρχισμό, με τη βοήθεια και δήθεν φιλελεύθερων, ακροκεντρώων απολογητών του αυταρχισμού, αφετέρου η συζήτηση απομακρύνεται από τα πραγματικά κοινωνικά ζητήματα, όπως το γιατί ένας άνθρωπος που έχασε το παιδί του έπρεπε να κάνει απεργία πείνας 23 μέρες για να ικανοποιηθεί ένα στοιχειώδες αίτημά του.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό το πως το «ενδιαφέρον για το Μνημείο» έρχεται μετά από μία από τις ελάχιστες νικηφόρες διαμαρτυρίες των τελευταίων πολλών χρόνων. Πρόκειται για μια προσπάθεια εκδίκησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τόσο απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που στήριξε, είτε με φυσική παρουσία είτε νοερά, τον Π.Ρούτσι, όσο όμως και απέναντι στον Υπουργό Άμυνας, Νίκο Δένδια, που τοποθετήθηκε υπέρ της ικανοποίησης του αιτήματους του απεργού πείνας. Ο Πρωθυπουργός επιθυμεί να διασφαλίσει ότι η όποια επόμενη δικαίωση μέσω διαμαρτυρίας, θα είναι ακόμα πιο δύσκολη.

Μάλιστα, ο Μητσοτάκης ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την «ιερότητα» του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, που το κάνει εσωκομματικό παιχνιδάκι, καψόνι στον Υπουργό του. Έναν Υπουργό που θα έχει αρμοδιότητα για την «καθαριότητα» του χώρου, δηλαδή θα πρέπει να αποφασίσει για το μνημείο των 57 θυμάτων, που έχει στήσει η κοινωνία στο Σύνταγμα.

Γιατί στην πραγματικότητα, αυτό είναι το πρόβλημα του Πρωθυπουργού. Η κοινωνία που αντιδρά, επιμένει, αγωνίζεται, βγαίνει στον δρόμο και φωνάζει για τα πραγματικά ζητήματα, όπως το έγκλημα των Τεμπών. Είναι πολύ λογικό που ο Μητσοτάκης προσπαθεί να αλλάξει τη συζήτηση σε μια θολή κουβέντα για «σύμβολα», τα οποία φυσικά «προστατεύονται» μόνο όπως ακριβώς βολεύει την κυβέρνησή του.

Κι αν θέλετε να μιλήσουμε για σύμβολα, το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός θέλει να απομακρύνει τους πολίτες από το σημείο μπροστά από τον χώρο που στεγάζεται η Βουλή και να τους πάει πιο μακριά, να φαίνονται λιγότερο, είναι ένας αρκετά ισχυρός συμβολισμός από μόνος του.