Οι δημοτικές εκλογές στη Νέα Υόρκη αν μη τι άλλο έθεσαν ένα ερώτημα που θα απαντηθεί σε έναν χρόνο από σήμερα, στις ενδιάμεσες εκλογές του 2026 όπου εκλέγονται τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων και το ένα τρίτο των μελών της Γερουσίας.

Το ερώτημα είναι αν η ριζοσπαστικοποίηση του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην προεκλογική ρητορική του Ζοχράν Μαμντάνι, προαναγγέλλει το στίγμα και το ύφος της μάχης των ενδιάμεσων εκλογών του 2026 και των προεδρικών του 2028. Με άλλα λόγια, αν το Δημοκρατικό Κόμμα θα κατανοήσει το αδιέξοδο της κεντρώας γραμμής πλεύσης που αποσυσπειρώνει την εκλογική του βάση, κρίσιμο μέρος της οποίας επιλέγει την αποχή.

Οι παρεμβάσεις που προτείνει ο Μαμντάνι, με στόχο την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής, οδήγησαν τον Τραμπ να απειλήσει με διακοπή της ομοσπονδιακής χρηματοδότησης στην περίπτωση στην οποία η Νέα Υόρκη εκλέξει κομμουνιστή δήμαρχο!

Η προσκόλληση των Δημοκρατικών στην άχρωμη κεντρώα γραμμή πλεύσης οδήγησε μεν στην εκλογή του προέδρου Κλίντον το 1992, αλλά από τις ενδιάμεσες εκλογές του 1994 και μετά οδήγησε στη ριζοσπαστικοποίηση των Ρεπουμπλικανών προς τα δεξιά.

Οι Νεοσυντηρητικοί με ηγέτη τον Νιουτ Γκίνγκριτς πήραν τον έλεγχο του Κογκρέσου το 1994, δύο μόλις χρόνια μετά την εκλογή του Κλίντον.

Στις ενδιάμεσες εκλογές του 2010, δύο χρόνια μετά την εκλογή του προέδρου Ομπάμα, οι Ρεπουμπλικανοί δεν είναι πλέον σκληρή Δεξιά αλλά Ακροδεξιά, καθώς ελέγχονται από την οργάνωση Tea Party.

Στη συνεχή ιδεολογική και προγραμματική τοποθέτηση των Ρεπουμπλικανών προς τα δεξιά οι Δημοκρατικοί κινήθηκαν μεταξύ πολιτικής αφωνίας και διάψευσης των προεκλογικών τους δεσμεύσεων.

Το 1948 όλα έμοιαζαν έτοιμα για την επιστροφή των Ρεπουμπλικανών στον Λευκό Οίκο ύστερα από 16 χρόνια πολιτικής κυριαρχίας των Δημοκρατικών.

Ολοι συμβούλευαν τον Δημοκρατικό πρόεδρο Χάρι Τρούμαν να μετακινηθεί προς το Κέντρο γιατί ο παρεμβατισμός του New Deal έπληττε τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες.

Ο Τρούμαν επέλεξε να επισημάνει την κοινωνική αναλγησία του καπιταλισμού της αυτορυθμιζόμενης αγοράς, δίνοντας ένα όραμα κοινωνικής συνοχής πολύ πιο ελκυστικό από τον ρεαλισμό της κυβερνητικής διαχείρισης και θριάμβευσε στις προεδρικές εκλογές του 1948.