Η υποψηφιότητα του Κυριάκου Πιερρακάκη για την προεδρία του Eurogroup συνέπεσε (…) με την γνωστή από το παρελθόν αντιπαράθεση για όσα συνέβησαν το πρώτο εξάμηνο του 2015 που επανατροφοδοτήθηκε από το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα. Λογικό είναι η κυβέρνηση να αξιοποιεί το γεγονός ότι ο (δικός της) υπουργός Οικονομικών μπορεί να είναι ο πρώτος από τον ευρωπαϊκό Νότο που θα αναδειχθεί στην κεφαλή ενός οργάνου, το οποίο αποτέλεσε τον “εφιάλτη” των προκατόχων του από το 2010 μέχρι το 2018.
Είτε κερδίσει, είτε χάσει από τον συνυποψήφιό του από το Βέλγιο, ο Πιερρακάκης προβάλλει τρία πλεονεκτήματα στο πολιτικό βιογραφικό του: πρώτο, το “πρότζεκτ” της ψηφιοποίησης του κράτους, ως υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, δεύτερο, το νομικό πλαίσιο για τα μη κρατικά ΑΕΙ, ως υπουργός Παιδείας, και τρίτο, το θετικό προφίλ που έχει αποκτήσει η οικονομία. Το τελευταίο μπορεί να μην του ανήκει εξ΄ ολοκλήρου, ως “τσάρος” …οκταμήνου, η κληρονομιά του προκατόχου του Κ. Χατζηδάκη, ωστόσο, αντανακλά και στον ίδιο, και πιστώνεται από τις Βρυξέλλες και τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Με τις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες (Γερμανία, Γαλλία) να κλονίζονται, ένας υπουργός Οικονομικών από το Νότο θεωρείται από αρκετούς ξένους αναλυτές πώς μπορεί να συμβολίσει την αποκατάσταση σχετικής ισορροπίας στην ευρωζώνη, μετά την δεκαετή οικονομική κρίση. Από τους τέσσερις που προηγήθηκαν στην ηγεσία του Eurogroup (Γιουνκέρ, Ντάϊσελμπλουμ, Σεντένο, Ντόναχιου), οι πρώτοι δύο χειρίστηκαν στην ελληνική χρεοκοπία και τα μνημόνια που ακολούθησαν, κι αυτό ενισχύει τον συμβολισμό της ελληνικής υποψηφιότητας.
Από μόνη της η υποψηφιότητα, ακόμα περισσότερο η εκλογή Πιερρακάκη, θα εισαχθεί στα πολιτικά καθ΄ημάς. Για τον ίδιο θα αποτελέσει αναμφίβολα το “διαβατήριο” για το πολιτικό του μέλλον στο κυβερνών κόμμα, για τον πρωθυπουργό θα μετατραπεί σε επιχείρημα απέναντι στο πολιτικό εγχείρημα του Τσίπρα μετά την “Ιθάκη”.
Επικοινωνιακά θα προβάλλεται ως δίπολο Βαρουφάκη- Πιερρακάκη, και υποδορίως θα ενισχύει την αντιπαράθεση Μητσοτάκη-Τσίπρα μέσω των “συνεργατών” και των επιλογών τους σε πρόσωπα.
Βεβαίως, οι επόμενες εκλογές δεν θα κριθούν στην έμμεση επιβράβευση της θετικής εικόνας της ελληνικής οικονομίας διεθνώς με τυχόν εκλογή Πιερρακάκη στο Eurogroup. Οι επιβραβεύσεις δεν ρίχνουν τις τιμές στα σούπερ μάρκετ και τα ενοίκια, ούτε ρίχνουν φως στις συσκοτίσεις στο σκάνδαλο των παράνομων κοινοτικών επιδοτήσεων. Όμως, τα πρόσωπα, κι αυτή η παράμετρος της “καταλληλότητας για πρωθυπουργός” στις δημοσκοπήσεις, παίζουν ρόλο στο προεκλογικό κλίμα και στα διλήμματα που θα τεθούν.
Ο Μητσοτάκης θα μιλάει για το ρίσκο της πολιτικής και οικονομικής αστάθειας, οι αντίπαλοί του θα σηκώνουν τη σημαία της πολιτικής αλλαγής και θα προβάλλουν την ακρίβεια και τη διαφθορά. Για τον Ανδρουλάκη που ασθμαίνει δημοσκοπικά, το άγχος της “καταλληλότητας” είναι μεγάλο (το σχετικό ποσοστό του απέχει περίπου 20 μονάδες από αυτό του πρωθυπουργού), αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο, αφού τα αξιώματα που κατείχε στο παρελθόν περιορίζονται στη γραμματεία του κόμματος επί Βενιζέλου και στην έδρα στην Ευρωβουλή.
Για τον Τσίπρα, όμως, η επιλογή των προσώπων που θα πλαισιώσουν το νέο εγχείρημα θα παίξει μεγάλο ρόλο. Κανένα δεν πρέπει να θυμίζει τις λανθασμένες επιλογές και την αναποφασιστικότητα των στιγμών που περιγράφει στο βιβλίο του. Ο ίδιος διετέλεσε πρωθυπουργός, έχει θετικές και αρνητικές καταγραφές, εκ των πραγμάτων θα αντιπαρατεθεί ως προς την “καταλληλότητα” με τον Μητσοτάκη. Οφείλει, ωστόσο, να παρατάξει και μία ομάδα έμπειρων αλλά και “φρέσκων” προσώπων που να επιβεβαιώνει ότι η αυτοκριτική περνάει και στην πράξη.
