Σε μερικές ημέρες θα γνωρίζουμε την εκδοχή του Αλέξη Τσίπρα (που, όμως, είναι η εκδοχή του πρωταγωνιστή) για πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν, όχι μόνο τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά την ίδια τη χώρα. Μέχρι τότε κάποιοι θα τσακώνονται για αποσπάσματα που διέρρευσαν και καλώς δημοσιεύτηκαν.

Ένα θέμα, λοιπόν, που θα κριθεί μόλις κυκλοφορήσει το βιβλίο (και όχι μόνο κάποια αποσπάσματα) είναι εάν ο Τσίπρας κάνει αυτοκριτική. Ο ίδιος έχει ήδη πει πώς κάνει, διατυπώνει, όμως, και κριτική, προεξοφλώντας ότι “θα φάει ξύλο”.

Εκ των πραγμάτων θα προκύψει ένα δημόσιο ντιμπέϊτ.

Ορισμένοι (κυρίως από την κυβέρνηση και το παλαιό αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο) θα υποστηρίξουν ότι η αυτοκριτική του δεν είναι επαρκής και σε κάθε περίπτωση δεν τον απαλλάσσει. Προτιμούν να τον δουν να σύρεται στα καυδιανά δίκρανα, ως αιωνίως ηττημένος και ουχί ειλικρινώς μεταμελημένος, με μοναδική θέση να του αξίζει, πλέον, αυτή του αναχωρητή προς τη λήθη της Ιστορίας.

Κάποιοι άλλοι, θα ισχυριστούν ότι παραδόθηκε στην ματαιοδοξία της επιστροφής (reload), και υποκλίνεται στις ομάδες συμφερόντων εναντίον των οποίων στράφηκε πριν, και μετά, το 2015. Οι πιό ακραίοι, και οπωσδήποτε τα συνήθη τρολ, ίσως τον αποκαλέσουν ακόμα και “προδότη” της αριστεράς.

Ο ίδιος ο Τσίπρας, ωστόσο, θα κάνει αυτό που νομίζει ότι πρέπει να κάνει. Γιατί το οφείλει στον εαυτό του, επειδή το οφείλει στην Ιστορία, ή διότι έτσι θα εξομολογηθεί κατά κάποιο τρόπο και την “δική του εκδοχή”, ως προς το γιατί δεν επέδειξε την απαραίτητη αποφασιστικότητα ώστε να μην γίνουν τα λάθη που έγιναν. Κι από τη στιγμή που έχει αποφασίσει ότι θα τον …δέρνουν, από την κυβέρνηση, μέχρι τον Πολάκη, τον Τσακαλώτο, και την Ζωή, καλό κουράγιο…

Όλα αυτά θα κριθούν, πρώτα στις δημοσκοπήσεις, και μετά στις κάλπες, μόλις καταθέσει το πολιτικό επιμύθιο του βιβλίου με την ιδρυτική διακήρυξη του νέου κόμματος.

Ας αφήσουμε, όμως, προσώρας, τον Τσίπρα και ας πάμε σε εκείνους που θέλουν να πάνε με τον Τσίπρα. Από τον επίσημο ΣΥΡΙΖΑ (που έχει κάνει και πρόταση συμπόρευσης), κάθε βουλευτή και στέλεχός του ξεχωριστά που περιμένει αγωνιωδώς εάν θα λάβει πρόσκληση, μέχρι τη Νέα Αριστερά του Χαρίτση και της Αχτσιόγλου (όχι την άλλη του Γαβριήλ).

Λογικό είναι όσοι επιθυμούν την προσχώρηση, ή έστω κάποιου είδους συνεργασία με τον νέο πολιτικό φορέα του Τσίπρα, να υιοθετήσουν και την αυτοκριτική-κριτική που θα κάνει ο πρώην πρωθυπουργός.

Εάν, δηλαδή, για παράδειγμα, ο ίδιος γράφει όσα λέγονται για τηλεοπτικές άδειες, Novartis, τον ρόλο κάποιων στελεχών, και άλλες “φλεγόμενες βάτους” της περιόδου 2015-19, και μετά το ’19, τι θα πουν εκείνοι;

Θα ήταν οξύμωρο να κάνει ο Τσίπρας αυτοκριτική και όσοι θέλουν να ενταχθούν στο νέο σχήμα να ασκούν κριτική στον πρώην πρωθυπουργό για την αυτοκριτική του. Έτσι δεν είναι; Οπότε, ας σκεφτούν, είναι έτοιμοι γι αυτό;