Θέμα συζήτησης είναι από το πρωί στην πόλη του Λουτρακίου, ένα άρθρο του Δημήτρη Δανίκα στο Πρώτο Θέμα με τίτλο "Ε όχι και η Ελλάδα το Λουτράκι της Ευρώπης!"...
Του Αλέξανδρου Κανδρή
Είναι χαρακτηριστικό ότι το άρθρο του Δημήτρη Δανίκα, κάνει λόγο για τον Τουρισμό της Ελλάδας, που η αλήθεια είναι ότι δεν ζει και τις καλύτερες ημέρες του. Είναι όμως θέμα μόνο της Ελλάδας ή ολόκληρου του πλανήτη; Πρόσφατα άκουσα τον Υπουργό Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στο Νίκο Χατζηνικολάου, να αναφέρεται στο τελευταίο του ταξίδι στο Ισραήλ. "Επισκεφτήκαμε τον Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα. Η εικόνα που συνήθως αντικρίζει κάποιος είναι τεράστιες ουρές από πιστούς που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να προσκυνήσουν. Εμείς όταν μπήκαμε μέσα, ήμασταν σχεδόν μόνοι μας. Αυτό είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί παγκοσμίως", ανέφερε ο Άδωνις Γεωργιάδης στο Νίκο Χατζηνικολάου.
Σημασία όμως, δεν έχει πως βλέπει κανείς την υπόθεση "τουρισμός" σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Στα επιχειρήματα που αναπτύσσονται στο μακροσκελές κείμενο του Δημήτρη Δανίκα, μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Αυτό όμως που πραγματικά έχει κάνει τους ανθρώπους του τουρισμού του Λουτρακίου, να αναρωτιούνται, είναι η αναφορά που γίνεται στο Λουτράκι.
Στην τελευταία παράγραφο του άρθρου του, γράφει ο Δημήτρης Δανίκας: Αν μετά από τόσους αγώνες, τόσο αίμα, τόσους ήρωες, το όνειρό μας είναι να μετατρέψουμε την Ελλάδα σε Λουτράκι της Ευρωπαικής Ενωσης, ε τότε όλοι αυτοί θα με βρουν απέναντί τους. Γιατί μια τέτοια προοπτική θα είναι περίπου χειρότερη από την παράδοση του Καστελόριζου στους τουρκαλάδες Οθωμανούς!
Το λόγο που χρησιμοποίησε το Λουτράκι ο Δημήτρης Δανίκας και ειδικά με απαξιωτικό τρόπο, τον ξέρει μόνο ο ίδιος.
Ναι, το Λουτράκι στηρίζεται κυρίως στον Τουρισμό για την ανάπτυξη της οικονομίας του. Αυτό είναι σωστό. Όπως και άλλες πόλεις της Ελλάδας. Και ολόκληρα νησιά. Επίσης, είναι σωστό το γεγονός ότι η κάθε πόλη πρέπει να έχει και εναλλακτικό πλάνο, διότι όπως αποδείχτηκε, ο τομέας του τουρισμού είναι ο πλέον ευάλωτος και ευμετάβλητος. Οι αποδόσεις και οι ετήσιες επιδόσεις του ρυθμίζονται και καθορίζονται από δεκάδες ανεξέλεγκτους παράγοντες. Όπως, λόγου χάριν, φυσικά φαινόμενα, παγκόσμια οικονομική κρίση, ταραχές, ανταγωνιστικοί, γειτονικοί, προορισμοί. Και όπως το χειρότερο, μια πανδημία επιπέδου Covid 19.
Αυτό που έχει σημασία όμως - και είναι και ο λόγος που οι άνθρωποι του τουρισμού ενοχλήθηκαν από το συγκεκριμένο άρθρο - είναι το γιατί επιλέχθηκε από το συντάκτη συγκεκριμένα το Λουτράκι, ως παράδειγμα για να περιγράψει μια κατάσταση που όμοιά της συναντά κανείς σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Με λίγα λόγια, μια αχρειάστη ονομαστική αναφορά που απαξιώνει μια ολόκληρη πόλη. Και ειδικά σε μία περίοδο που και η παραμικρή αρνητική διαφήμιση, μπορεί να σταθεί ικανή να στερήσει θέσεις εργασίας. Και φυσικά, όταν το ίδιο άρθρο, μπορεί να γραφεί χωρίς την αναφορά σε καμία πόλη...
Υ.Γ.: Ας ελπίσουμε το Πρώτο Θέμα, να μην είναι ανάμεσα στα ΜΜΕ των Αθηνών που έχουν πάρει χρήματα για διαφήμιση της πόλης του Λουτρακίου...
Το άρθρο του Δημήτρη Δανίκα:
Κάποτε, προ Covid 19, το υπουργείο Πολιτισμού ήταν χαρά μεγάλη. Πρόνομιο και αυτόματος πιλότος. Ο (η) υπουργός στο πολυτελές γραφείο του, αγναντεύοντας το απέραντο κενό, ρωτούσε, έτσι με ασυγκράτητη ηδονή, κάποιον παρατρεχάμενο «για πες μου παιδί μου, πόσους επισκέπτες μετράμε μέχρι σήμερα;» Και το «παιδί» απαντούσε με ασυγκράτητη ευδαιμονία «τριάντα εκατομμύρια». Και ο (η) υπουργός ανταπαντούσε χαμογελώντας, έτσι για πλάκα, «μόνο;»
Σήμερα το υπουργείο τουρισμού τόπος μαστιγώματος, «βρομόξυλου», αγωνίας και δυστυχίας. Σήμερα ο Χάρης Θεοχάρης με λιγότερα κιλά, περισσότερα χρόνια και με τρόμο που τρέχει από τ αυτιά μέχρι τις άκρες των νυχιών των κάτω άκρων. Σήμερα ο υπουργός Τουρισμού κάνει την προσευχή του, κάνει το σταυρό του, ανάβει λαμπάδες, κάνει τρισάγιο και περιμένει με τα πόδια στο τσιγκέλι
Σήμερα ο υπουργός Τουρισμού μαδάει την μαργαρίτα. Μ αγαπάει η δεν μ αγαπάει; Και ενίοτε παίζει την κολοκυθιά. Αραγε θα μας έρθουν πέντε εκατομμύρια; Λες; Μόνο τόσοι λίγοι; Κι αν έρθουν οκτώ; Αν, λέω αν στο τέλος μετρήσουμε δέκα εκατομμύρια; Ε τότε θα στήσουμε γλέντι τρικούβερτο
Ο Χάρης Θεοχάρης, στο άκουσμα μιας είδησης περί διορθωτικών κινήσεων και περί επικείμενου ανασχηματισμού, «είδε» το όνομά του να φιγουράρει πρώτο-πρώτο. Στο παρελθόν αμετακίνητες τόσο η κυρία Ολγα Κεφαλογιάννη όσο και η Ελενα Κουντουρά. Είπαμε. Από τριάντα μύρια και άνω. Τώρα το όνομα του υπουργού Τουρισμού πρώτο στη λίστα «αποχώρησης», «αλλαγής», «εξάλειψης», «εκπαραθύρωσης»; Ποιος ξέρει
Εκείνο που γνωρίζω είναι πως είτε Θεοχάρης είτε ο οιοσδήποτε άλλος, όσο ικανός κι αν είναι, αποκλείεται το νούμερο των πέντε, των εφτά εκατομμυρίων επισκεπτών να καταφέρει να το μετατρέψει σε δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα. Ουδείς μάγος. Δηλαδή τι να κάνει; Να τρέχει, να διαφημίζει, να σπρώχνει και ξένους τουρίστες να φέρνει; Να σκοτώσει τον κορωνοιό;
Πάμε παρακάτω. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Διότι, όπως αποδείχτηκε, ο τομέας του τουρισμού είναι ο πλέον ευάλωτος και ευμετάβλητος. Οι αποδόσεις και οι ετήσιες επιδόσεις του ρυθμίζονται και καθορίζονται από δεκάδες ανεξέλεγκτους παράγοντες. Όπως, λόγου χάριν, φυσικά φαινόμενα, παγκόσμια οικονομική κρίση, ταραχές, ανταγωνιστικοί, γειτονικοί, προορισμοί. Και όπως το χειρότερο, μια πανδημία επιπέδου Covid 19. Και τώρα τι;
Επειδή λοιπόν διαφωνώ με τον χαρακτηρισμό «ο τουρισμός η βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας. Επειδή ο τουρισμός είναι ευμετάβλητος. Επειδή είναι πηγή ανεξάντλητης φοροδιαφυγής και φοροκλοπής. Επειδή είναι χώρος εκμαυλισμού. Επειδή η τουριστική περίοδος είναι συγκεκριμένη και σχετικά περιορισμένη. Επειδή η όλο και περισσότερη μεγέθυνση του τουρισμού θα μετατρέψει την πλειοψηφία των εργαζομένων σε γκαρσόνια και μαγείρους. Και επειδή η δουλοπρέπεια προς κάθε ξένο επισκέπτη, ακόμα και τον χειρότερο, ακόμα και τον πιο ανεκδιήγητο και πιο αμόρφωτο, θεωρείται από τους βασικούς όρους έλξης τουριστών
Επειδή πολλοί συμπολίτες μας ονειρεύονται, λόγω υποχρεώσεων και άλλων αναγκών, να ξεπουλήσουν κάθε σπιθαμή γης. Αλλά και επειδή ο τόσο μεγάλος και διαρκώς διευρυνόμενος τουριστικός παράγοντας είναι το ερωτικό ταίρι αλλοτρίωσης, εξάρτησης και υποταγής. Για όλους αυτούς τους λόγους. Και πολλούς άλλους είμαι κατηγορηματικά αντίθετος στην «βαριά τουριστική βιομηχανία». Θα προτιμούσα να φιλοξενώ λιγότερους, καλύτερους και πιο ποιοτικούς. Όμως δεν μπορώ να το κάνω
Επομένως η παθογένεια της τουριστικολαγνείας πρέπει να καταπολεμηθεί. Όμως το οικονομικό μοντέλο πρέπει ν αλλάξει. Και όμως πρέπει πάση θυσία, κάθε κυβέρνηση και όλοι μαζί να αναθεωρήσουν και άλλους κλάδους, πιο δημιουργικούς και πιο σταθερούς να επιλέξουν, να ενισχύσουν και να στηρίξουν
Αν μετά από τόσους αγώνες, τόσο αίμα, τόσους ήρωες, το όνειρό μας είναι να μετατρέψουμε την Ελλάδα σε Λουτράκι της Ευρωπαικής Ενωσης, ε τότε όλοι αυτοί θα με βρουν απέναντί τους. Γιατί μια τέτοια προοπτική θα είναι περίπου χειρότερη από την παράδοση του Καστελόριζου στους τουρκαλάδες Οθωμανούς!
