Στο κοινό δελτίο Τύπου που εξέδωσαν για την οδό Βασιλίσσης Ολγας, τα τρία υπουργεία Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Πολιτισμού και Υποδομών και Μεταφορών, ξαφνικά νοιάζονται για την προστασία των αρχαιοτήτων, του κοινόχρηστου χώρου και την τήρηση του θεσμικού πλαισίου. Αλλά δεν τους έπιασε ο πόνος γενικά...
Μια συχνή κατηγορία που χρησιμοποιεί η υπουργός Λίνα Μενδώνη –και οι υποστηρικτές της– για να σπιλώσει οποιονδήποτε στέκεται εμπόδιο στην πολιτική καταστροφών που ακολουθεί στο υπουργείο Πολιτισμού είναι η «εργαλειοποίηση». Οτι τάχα δεν ενδιαφέρεται για τις αρχαιότητες, αλλά τις χρησιμοποιεί για άλλους σκοπούς. «Εργαλειοποίηση» βαφτίστηκε η κινητοποίηση αρχαιολόγων, πολιτών και επιστημονικών φορέων για να διασωθεί το μοναδικό εύρημα της βυζαντινής Θεσσαλονίκης στον σταθμό Βενιζέλου, η αντίδραση στις τσιμεντένιες διαστρώσεις στην Ακρόπολη, το αίτημα για κήρυξη αρχαιολογικού χώρου στο Ελληνικό –εκεί όπου τώρα διεξάγονται εκτεταμένες ανασκαφές– και πλείστα όσα.
Και όχι μόνο για τις αρχαιότητες. Οταν στα θέατρα και στα φεστιβάλ σηκώνονταν πανό με τη φράση «Βιαστής είναι» για τον Λιγνάδη, το υπουργείο μίλησε για «εργαλειοποίηση του πολιτισμού». Η λέξη έχασε εντελώς το νόημά της, βέβαια, όταν η κυβέρνηση της συγκάλυψης κατηγόρησε όσους και όσες κινητοποιούνται για τα Τέμπη ότι «εργαλειοποιούν» τον ανθρώπινο πόνο.
Οπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ο μόνος που θα μπορούσε να θεωρήσει ότι η προστασία των αρχαιοτήτων, η αποκάλυψη ενός παιδοβιαστή ή οι θάνατοι νέων παιδιών μπορούν να αποτελέσουν «εργαλείο» για αλλότριο σκοπό, είναι μόνο όποιος είναι τόσο ανάλγητος που θα χρησιμοποιούσε όλα τα παραπάνω ως «εφαλτήριο» για κάποιο δικό του σκοπό. Αυτός, δηλαδή, που κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια.
Η πλέον πρόσφατη απόδειξη είναι το κοινό δελτίο Τύπου των υπουργείων Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Πολιτισμού και Υποδομών και Μεταφορών για την οδό Βασιλίσσης Ολγας. Στο δελτίο Τύπου τα τρία υπουργεία ξαφνικά νοιάζονται για την προστασία των αρχαιοτήτων, του κοινόχρηστου χώρου και την τήρηση του θεσμικού πλαισίου. Δεν τους έπιασε ο πόνος γενικά. Δεν έπαψε το υπουργείο Πολιτισμού να επιμένει ότι η εγκατάσταση ραντάρ σε απόσταση τριάντα μέτρων από το μοναδικό και συγκλονιστικό μινωικό μνημείο της Παπούρας «διασφαλίζει την προστασία του».
Δεν άρχισε να αυτομαστιγώνεται το υπουργείο Μεταφορών όταν θυμήθηκε ότι η γραμμή του ΗΣΑΠ περνά πάνω από τον Βωμό των Δώδεκα Θεών, που ήταν τόσο σημαντικός ώστε να αποτελεί το σημείο από το οποίο οι αρχαίοι Αθηναίοι μετρούσαν τις αποστάσεις. Ούτε βέβαια το υπουργείο Περιβάλλοντος αποφάσισε να πάψει να αδειοδοτεί ξενοδοχεία σε προστατευόμενες περιοχές.
Οχι, δεν ήρθαν τα πάνω κάτω. Τα υπουργεία νοιάστηκαν μόνο για το αν η οδός Βασιλίσσης Ολγας θα αποτελεί δρόμο ήπιας κυκλοφορίας ή θα αποδοθεί στην κυκλοφορία σε όλους τους Αθηναίους. Τους έπιασε η έγνοια αν θα περνάνε αυτοκίνητα δίπλα από την (γνωστή από παλιά) έπαυλη του Ζαππείου, του 2ου αι. μ.Χ., της οποίας η συνέχεια ανασκάφηκε στην οδό Β. Ολγας. Για τόσο επιλεκτική ευαισθησία μιλάμε.
Τα ίδια υπουργεία δεν είχαν αντιδράσει όταν ο εκλεκτός της κυβέρνησης τέως δήμαρχος Αθηναίων έβαλε μπροστά το πλέον πολυδάπανο και άχρηστο έργο βιτρίνας, τον «Μεγάλο Περίπατο», χωρίς να λάβει άδεια από κανένα υπουργείο και μάλιστα επικαλούμενος τις διατάξεις του… κορονοϊού! Ούτε όταν το έργο κατέπεσε στο ΣτΕ, είχαν κάτι να πουν.
Δεν ακούσαμε αντίστοιχη ευαισθησία για την κυκλοφορία δίπλα στην Πύλη του Αδριανού, μνημείο που σώζεται ιστάμενο. Ούτε για την κυκλοφορία δίπλα στον κλασικό ναό της Αρτέμιδος Αγροτέρας στο Μετς, που κείται παρατημένος από δεκαετίες, βορά στα συμφέροντα που εποφθαλμιούν τα γύρω οικόπεδα. Ούτε για την κοίτη του Ιλισσού, όπου και πάλι με απόφαση του εκλεκτού δημάρχου της κυβέρνησης και τις ευλογίες των υπουργείων, το εκεί Κολυμβητήριο (και χώρος δεξιώσεων) ανακαινίζεται με χρήματα του Δημοσίου, ενώ θα έπρεπε να απομακρυνθεί για να αναδειχτεί ως κοινόχρηστος χώρος και πνεύμονας στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας η κοίτη του ποταμού, που ρέει ακόμη, με τα παριλίσια ιερά και τον κατάφυτο αρχαιολογικό χώρο της Βασιλικής του Ιλισού, ένα από τα πιο σημαντικά παλαιοχριστιανικά μνημεία της Αθήνας που παραμένει κλειστή για το κοινό και σχεδόν άγνωστη!
Γιατί δεν ενδιαφέρονται καν για τα μνημεία, το περιβάλλον ή τον κοινόχρηστο χώρο. Το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στις επιδιώξεις του Κ. Μπακογιάννη, που αποδοκιμάστηκαν ηχηρά στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές.
Αυτό, ναι, είναι πράγματι εργαλειοποίηση.
