Η τελευταία συνέντευξη του Πρωθυπουργού στο ΣΚΑΪ αποδεικνύει, ότι η ΝΔ εφαρμόζει ήδη τακτική εκλογών.

Η τακτική της συνοψίζεται στα εξής:

1.Περιχαράκωση του εκλογικού της ακροατηρίου για να περιορίσει τις διαρροές στα δεξιά της με «τραμπικής» εμπνεύσεως παρεμβάσεις (αντι-μεταναστευτική ρητορική, «δόγμα του σοκ» και «νόμος και τάξη», τρομοκράτηση των πολιτών για τις ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις, εμπέδωση αισθήματος γενικότερης ανασφάλειας).

2.Επιλογή «βολικού» αντιπάλου (πότε στρέφεται κατά του ΠΑΣΟΚ που είναι ανοιχτό σε υποθέσεις διαφθοράς π.χ. ΟΠΕΚΕΠΕ, πότε στρέφεται κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου αναδεικνύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αντιπολιτευτικής της τακτικής, πότε νομίζει ότι αναβιώνει το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» επιτιθέμενος στον πρώην Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα).

3.Διατήρηση ακροδεξιών εφεδρειών για περίπτωση ανάγκης σε ενδεχόμενο επαναληπτικών εκλογών (συμπόρευση με ανεξάρτητους βουλευτές των Σπαρτιατών σε νομοσχέδια και πρόταση παραπομπής Καραμανλή σε προανακριτική, ήπιοι τόνοι απέναντι σε «Φωνή Λογικής» κλπ.).

4.Στοχευεμένες παρεμβάσεις σε συγκεκριμένες «εκλογικές» κοινωνικές ομάδες στην ΔΕΘ (χορηγήθηκαν ήδη παροχές σε στρατιωτικούς-ένστολους και ακολουθούν παρεμβάσεις σε συνταξιούχους, ελάφρυνση φορολογικών συντελεστών σε μεσαία εισοδήματα όπως ΦΠΑ, φόρος εισοδήματος, ΦΜΥ κλπ.).

Από την άλλη η αντιπολίτευση παραμένει πολυδιασπασμένη και χωρίς συνεκτική, εναλλακτική, προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης. Είναι γεγονός, ότι με ευθύνη κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ηγεσίας του, η χώρα πορεύεται με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα τετραετία διακυβέρνησης της ΝΔ.

Όταν ικανοποιηθούν οι εκκρεμότητες με τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης, τα εξοπλιστικά και οι επιμέρους προεκλογικές διευθετήσεις η ΝΔ (που διατηρεί παραταξιακή συνείδηση) θα προχωρήσει σε εκλογές με επικεφαλής πριν από αυτές τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά όχι με τον ίδιο μπροστάρη απαραίτητα (μετά από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση). Τα πρόσωπα μπορεί να αλλάξουν, οι δεξιές πολιτικές όμως όχι.

Πώς πρέπει να απαντήσει σε όλα τα παραπάνω η προοδευτική αντιπολίτευση;

Η λογική λέει ότι η ευρύτερη Αριστερά θα πρέπει να απαντήσει σε μια σύγκρουση συμφερόντων εκπροσωπώντας τις δικές της κοινωνικές αναφορές.

Πως μπορεί όμως να γίνει πρακτικά αυτό;

Επειδή κανείς δεν διαβάζει αναλυτικά προγράμματα και επειδή πορευόμαστε σε κλίμα γενικευμένης αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος απαιτούνται 6 πολιτικές αιχμές που θα αναδείξουν ιδεολογικοπολιτικές διαφορές και θα αποτελέσουν ένα ευρύ πλαίσιό συνεργασίας και συμπόρευσης κάτω από μια κοινή «πολιτική ομπρέλα» για όσους κατατάσσουν εαυτούς στον προοδευτικό χώρο.

Προφανώς και υπάρχουν αρκετοί άξονες πολιτικής πάνω στους οποίους μπορεί να συμπορευτούν οι προοδευτικές δυνάμεις (μεταναστευτικό, κλιματική κρίση, παραγωγική ανασυγκρότηση κλπ.). Η συμπόρευση όμως στο παρακάτω πλαίσιο πολιτικής ανοίγει δρόμους για ευρύτερες συναινέσεις και επαναπροσδιορίζει τους συμμετέχοντες στον άξονα Αριστερά-Δεξιά με ορούς πολιτικούς και όχι με όρους τεχνητής συγκόλλησης .

Κοινώς, αν τα βρούμε σε αυτά, δεν θα προκύψουν θεμελιώδεις διαφορες στα υπόλοιπα ζητήματα.

Μια προγραμματική συμφωνία περιλαμβάνει:

1.Χαμηλά και μεσαία αμειβόμενοι εργαζόμενοι

• Οριζόντια εφαρμογή 35ώρου χωρίς μείωση αποδοχών
• Επαναφορά Συλλογικών Συμβάσεων εργασίας και αποκατάσταση δικαιώματος απεργίας
• Μείωση της φορολογίας για μισθωτούς
• Θέσπιση ΑΤΑ

2.Ακρίβεια

• Χτύπημα της αισχροκέρδειας των καρτέλ ενέργειας, τραπεζών, εισαγωγών, μεγαλομπακάληδων κ.α. έλεγχος Airbnb, στέγης και ενοικίων μέσω δημόσιων παρεμβάσεων.
• Φορολόγηση υπερκερδών με συντελεστή 90%
• Μείωση η κατάργηση ΦΠΑ σε βασικά είδη κατανάλωσης
• Διενέργεια ελέγχων για αισχροκέρδεια από μεγάλες καταναλωτικές οργανώσεις

3.Μικρομεσαίά επιχειρηματικότητα

• Ρύθμιση οφειλών σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία
• Χορήγηση δανείων με ευνοϊκούς όρους μέσω αναπτυξιακής τράπεζας

4.Ενίσχυση κοινωνικού κράτους – πολιτισμός

• Υγεία, παιδεία, περιβάλλον και πολιτισμός. Άμεσα μέτρα, προσλήψεις προσωπικού, δικαιώματα και γενναία αύξηση επενδύσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό.

5. Δικαιοσύνη- αποκατάσταση δημοκρατικών θεσμών

• Εξυγίανση και αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Επανεξέταση ανεξάρτητων Αρχών. Αποκατάσταση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Δημοκρατική ανάδειξη των δικαστικών ηγεσιών και κάθαρση του σώματος. Κατάργηση άρθρου 86 του Συντάγματος.

6. Υπεράσπιση της Ειρήνης

• Παύση των εγκληματικών ανθρωποκτόνων στρατοκρατικών επιχειρήσεων στη μαρτυρική Παλαιστίνη και εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ (με δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους). Ειρήνη στην Ουκρανία και εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ.

Προφανώς και τα ανωτέρω δεν αποτελούν αναλυτικό κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά δημιουργούν σαφείς ιδεολογικοπολιτικές διαχωριστικές γραμμές και συγκροτούν – συσπειρώνουν κοινωνικοπολιτικά μπλοκ δυνάμεων που μπορούν να δώσουν μια κοινή εκλογική μάχη κόντρα στη Δεξιά, καταθέτοντας παράλληλα μια προοδευτική εναλλξτική πρόταση κεντρικών αξόνων.

Όσοι επιχειρήσουν να βαδίσουν σε αυτό το δρόμο της ανεξαρτησίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης μπορούν να παραμερίσουν το φαντασιακό τους και την κομματική τους περιχαράκωση και να αντιληφθούν την ιστορική ευθύνη. Οι υπόλοιποι απλά θα βουλιάξουν στην ανυπαρξία.

Ο χρόνος πιέζει.

Απαιτείται βούληση, αξιοπιστία και πολιτική(πρόγραμμα).

Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος