Η επιστροφή του Γιώργου Λάνθιμου στα weird κινηματογραφικά λημέρια

Ιστορίες Καλοσύνης (Kinds of Kindness) (***). Δραματική διεθνούς συμπαραγωγής 2024 

Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος Πρωταγωνιστούν: Έμα Στόουν, Τζέσι Πλέμονς, Γουίλεμ Νταφόε, Χονγκ Τσάου, Τζο Αλγουιν, Χάντερ Σέιφερ

Τρεις ιστορίες με πρωταγωνιστές έναν άβουλο άντρα που γίνεται μαριονέτα στα χέρια του αφεντικού του, έναν αστυνομικό που προβληματίζεται για το αν η εξαφανισμένη γυναίκα του που επέστρεψε σπίτι είναι το «ίδιο πρόσωπο» και μια γυναίκα που μοιάζει αποφασισμένη να εντοπίσει έναν άνθρωπο με σπάνιες πνευματικές ικανότητες.

Είναι περίεργο αλλά όχι και αναπάντεχο το γεγονός ότι ο Γιώργος Λάνθιμος μετά από τις τελευταίες εισπρακτικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες του («Ευνοούμενη» και «Poor things») επιστρέφει στα λημέρια του αυστηρά εγκεφαλικού, πολυεπίπεδου και δύσκολα προσβάσιμου σύμπαντος που σχεδίασε με τον συνσεναριογράφο του Ευθύμη Φιλίππου στις πρώτες ταινίες του.

Οι «Ιστορίες καλοσύνης» δεν σηματοδοτούν μόνο την εκ νέου συνεργασία του με τον Ευθύμη Φιλίππου επτά χρόνια μετά από τη «Θυσία του ιερού ελαφιού» αλλά και την προβολή ενός κόσμου χωρισμένου σε δύο κατηγορίες ανθρώπων (εκείνοι που εξουσιάζουν κι εκείνοι που στέκονται άβουλοι και παθητικοί στις παρανοϊκές εντολές των πρώτων) ο οποίος χαρακτηρίζεται από κυνισμό και έλλειψη… καλοσύνης παρά την προφανή ειρωνεία του τίτλου.

Οι τρεις σπονδυλωτές ιστορίες με διαφορετικούς ήρωες, έχουν κάποια κοινά σημεία επαφής που σχετίζονται με βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Όχι μόνο βιολογικές (το φαγητό και το σεξ έχουν σταθερή παρουσία και στα τρία σκετς) αλλά πρωτίστως νοητικές, ψυχολογικές και συναισθηματικές. Η κυρίαρχη ιδέα στρέφεται γύρω από το ζήτημα του ελέγχου και της χειραγώγησης, με το σενάριο να αναπτύσσεται σε διάφορα παρακλάδια γύρω από αυτά. Η λαχτάρα για αποδοχή και αγάπη, συναντά τη σημασία του να ορίζει κάποιος την τύχη του χωρίς δανεικά δεκανίκια, είναι στοιχεία που ο Λάνθιμος ενσωματώνει επιδέξια στις ιδιοσυγκρασιακά κωμικές ιστορίες τους χωρίς να γίνεται ποτέ διδακτικός ή απόλυτος.

Η αποστασιοποιημένη αφήγηση και ο τρόπος που το μεταφυσικό στοιχείο μπολιάζει τις συμβολικές πράξεις των ηρώων άλλοτε παγώνει το αίμα (σκηνές όπως αυτή με το κομμένο δάχτυλο θα δοκιμάσουν τις αντοχές των θεατών) κι άλλοτε βγάζουν πολύ γέλιο. Ακόμη κι αν η τρίτη ιστορία είναι κάπως μπερδεμένη ή χωρίς την δραματουργική εμβάθυνση των εξαιρετικών άλλων δύο, έχει τον τρόπο να μοιραστεί τη σοφία της με εκείνο το αλησμόνητο ειρωνικό φινάλε. Στις «Ιστορίες καλοσύνης» η ερμηνεία του Τζέσι Πλέμονς ξεχωρίζει αποσπώντας το αντίστοιχο βραβείο στο πρόσφατο φεστιβάλ των Κανών.