Είναι ο Τσίπρας, «Μεσσίας»; Ο «πολιτικός ήρωας» που θα σώσει την Αριστερά, εσένα, εμένα, την κοινωνία;
Είναι αναμενόμενο να χοροπηδάνε προκαταβολικά στη Δεξιά αλλά και στα σύγχρονα (παρα)ποτάμια και μόνο στην σκέψη πως υπάρχει ενδεχόμενο επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στα πολιτικά πράγματα.
Άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά, πως κάτι τέτοιο φαίνεται ότι μπορεί να αλλάξει ριζικά, τις ισορροπίες που διαμορφώθηκαν την τελευταία διετία σε ένα ιδιαιτέρως ρευστοποιημένο πολιτικό σκηνικό που παράγει μαζικά πια, περισσότερη αντι-πολιτική από αυτή που μπορεί ακόμη και η ίδια η κοινωνία να καταναλώσει.
Παραμένει όμως ο Τσίπρας το μεγαλύτερο, το πιο βαρύ πολιτικό “χαρτί” της Αριστεράς (κ του ευρύτερου προοδευτικού-δημοκρατικού χώρου);
Προφανώς παραμένει – τις μασημένες μπιγκ μπάμπολ περί “Κέντρου”, τις αφήνω για όσους λατρεύουν να σκάνε οι τσιχλόφουσκες στο πρόσωπό τους.
Παρεμπιπτόντως όμως, στο εξής καλό θα ήταν να τις αφήσουν και ο Τσίπρας και οι τριγύρω του – κι όχι γιατί χαλάνε τα δόντια. Δοκιμάστηκε άλλωστε στο πρόσφατο παρελθόν η συνταγή της σαγήνης του «κέντρου», αλλά ούτε καλά πήγε και την ίδια ώρα το «κέντρο» αποδείχτηκε πως… ακροκεντρώο ήταν. Άλλο πράγμα η διεύρυνση και η συμπεριληπτικότητα λοιπόν, αρκεί να έχουν έντονα ταυτοτικά-πολιτικά χαρακτηριστικά (ποιος είσαι) κι άλλο η χυλοποίηση (ποιος θέλουν – ‘η σου είπαν να γίνεις γιατί «πουλάει», με αποτέλεσμα στο τέλος να κινδυνεύεις να μην ξέρεις ακόμη κι εσύ ο ίδιος, τι… απέγινες).
Είναι ο Τσίπρας, «Μεσσίας»; Ο «πολιτικός ήρωας» που θα σώσει την Αριστερά, εσένα, εμένα, την κοινωνία, την Τζέην από τα θηρία στην ζούγκλα;
Ευτυχώς όχι. Είναι ένας ικανός πολιτικός κι αυτό αρκεί. Πρέπει να αντιμετωπιστεί ως «Μεσσίας»; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Σταρ άλλωστε, έχει ο κινηματογράφος. Όχι η πολιτική. Κι άσχετα εάν αυτά που ζούμε στην χώρα μοιάζουν βγαλμένα από τα πια ακραία σενάρια κινηματογραφικής επιστημονικής φαντασίας.
Παρόλα αυτά, ο δρόμος φαίνεται να είναι ακόμη μακρύς. Την ίδια ώρα όμως και τα προβλήματα που γεννούν οι πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη πληθαίνουν – και οι τελευταίες αποταμιεύσεις της κοινωνίας στο νόμισμα της… υπομονής και της αντοχής, τελειώνουν. Κι αυτές πριν τις 15 του μήνα.
Εκ των προτέρων λοιπόν ουδείς γνωρίζει, ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα πως θα δοθεί στον Τσίπρα από τον λαό μια «δεύτερη ευκαιρία». Πιο πιθανό όμως φαίνεται εν πρώτοις, πως θα την διεκδικήσει – κι όταν αυτό συμβεί φαίνεται πως θα το κάνει με αξιώσεις κι αυτό αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, εάν μπει βέβαια κάποιος στον κόπο να τις διαβάσει πιο προσεκτικά – κι όχι… βολικά.
Εντούτοις, για να γίνει κάτι τέτοιο – και – ο ίδιος θα πρέπει να ξεκινήσει από τα βασικά. Όσο οι πολιτικοί αντίπαλοί του θα πυκνώνουν γραμμές και θα τσαμπουνάνε ξανά-μανά, “μουκανετόχιναι”, «έκλειστε τα ΑΤΜ» και «στέλεχος του ΣΡΖ πέρασε με κόκκινο φανάρι», θα πρέπει να υπάρξει σε ταλιράκια σαφής αποτύπωση (και υπεράσπιση δίχως ενοχές) του κυβερνητικού έργου της περιόδου 2015-19 σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και μνημονίων. Κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ (και ο Τσίπρας) θα έπρεπε ήδη να έχουν κάνει οργανωμένα και συστηματικά από το 2019 – αλλά δεν το έκαναν.
Καλά τα rebranding λοιπόν, δεν λέω (και το εννοώ), αλλά καλύτερο είναι πρώτα απ’ όλα να μην ξεχάσεις – να μην απωλέσεις – τις ρίζες και τις μάχες που έδωσες. Κυρίως, τις μάχες που έχασες. Όπως και τα λάθη σου. Για να μην κάνεις τα ίδια. Ας κάνεις καινούρια. Άλλωστε, είπαμε. Αλάνθαστοι είναι μόνο οι Μεσσίες. Κι από τέτοιους… γκώσαμε.
