Πριν από 15 ημέρες, κατά τις εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Αριστεράς, παρατηρήθηκε το εξής, όχι ιδιαίτερα συχνό πολιτικό φαινόμενο. Με την εισήγηση του επικεφαλής του κόμματος Αλέξη Χαρίτση συντάχθηκε, όπως διαφάνηκε αργότερα στη σχετική ψηφοφορία, μία μειοψηφία του κόμματος. Ο πρόεδρος της ΚΟ εξήγησε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ότι η πολιτική συμμαχιών, ακόμα και με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό προϋποθέσεις, θα έπρεπε να αποτελέσει προτεραιότητα για τη Νέα Αριστερά διότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη με την πολιτική της οδηγεί σε απόγνωση τα λαϊκά στρώματα, την κοινωνική πλειοψηφία στην οποία απευθύνεται (και θέλει να εκφράσει πολιτικά) ο οργανισμός.
Η πλειοψηφία όμως συντάχθηκε με την εισήγηση του γραμματέα του κόμματος Γαβριήλ Σακελλαρίδη ο οποίος υποστήριξε ότι παρά το γεγονός ότι ανάγκη σχηματισμού λαϊκού μετώπου είναι αναντίρρητη, δεν θα πρέπει να γίνουν βιαστικές κινήσεις και ότι χρειάζεται να αναδειχθούν περισσότερο οι προγραμματικές θέσεις του κόμματος σε σειρά ζητημάτων έτσι ώστε να προκύψουν προγραμματικές συγκλήσεις. Η δε ιδέα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται ότι συγκινεί τον γραμματέα του κόμματος.
Από εκείνες τις κομβικές συνεδριάσεις και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, το οποίο έδειξε ότι τα σημαντικά περισσότερα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής δεν πετούν τη σκούφια τους για συνεργασία με την Κουμουνδούρου (από την οποία άλλωστε αποχώρησαν πριν 18 μήνες), το ρήγμα θα έλεγε κανείς ότι παραμένει ανοιχτό και βαθύ.
- Ουσιαστικά, αν το δει κανείς σχηματικά, η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Αριστεράς (που, ως γνωστόν, αποτελείται από βουλευτές που εκλέχθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ και αποχώρησαν μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στη θέση του προέδρου) εκπέμπει σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος από την Κεντρική Επιτροπή και την κομματική βάση.
Θα μπορούσε, δε, να δημιουργηθεί σε βάθος χρόνου το εξής παράδοξο. Είτε η Κοινοβουλευτική Ομάδα να μείνει χωρίς κόμμα, είτε το κόμμα να μείνει χωρίς Κοινοβουλευτική Ομάδα. Αμφότερα τα ενδεχόμενα θα είναι φυσικά πρωτοφανέρωτα, αλλά και τι δεν είναι πρωτοφανέρωτο σ’ αυτή την υπαρξιακή κρίση που αντιμετωπίζει η Αριστερά από τον Ιούνιο του 2023 και μετά;
Στο άμεσο μέλλον πάντως τα δεδομένα στην Πατησίων μάλλον δεν πρόκειται να διαφοροποιηθούν. Η μεγάλη πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας έχει την πεποίθηση ότι ο δημοκρατικός, αριστερός κόσμος επιθυμεί άμεσα λύσεις έτσι ώστε να δημιουργηθεί αντίπαλο δέος στη Νέα Δημοκρατία και στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος, παρά τη μεγάλη πτώση του, συνεχίζει να παίζει χωρίς αντίπαλο. Υπό αυτήν την έννοια συμμαχίες και εν τέλει λαϊκό μέτωπο πρέπει να δημιουργηθούν …χθες.
Οι εκτός ΚΟ καταλογίζουν, σ’ όσους διατυπώνουν αυτήν την άποψη, ιδιοτέλεια καθώς θεωρούν ότι αυτό που πάνω απ’ όλα ενδιαφέρει τους βουλευτές είναι η επανεκλογή τους η οποία δεν φαίνεται πολύ πιθανή, τουλάχιστον προς το παρόν, αν τελικώς η Νέα Αριστερά κατέβει με δικό της ψηφοδέλτιο στις προσεχείς εκλογες. Μάλλον υπερβολικό το επιχείρημα αν μιλάμε για αριστερούς ανθρώπους.
Ωστόσο η κομματική πλειοψηφία, όπως αυτή εκφράστηκε στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, υποστηρίζει ότι η Νέα Αριστερά δεν πρέπει να βιαστεί, παρά τα δυσμενή, για την ίδια, δημοσκοπικά ευρήματα. Αλλωστε απέχουμε πλέον ελάχιστο χρονικό διάστημα πριν τη διεξαγωγή του προγραμματικού συνεδρίου του κόμματος (στο οποίο αναμένεται να διαμορφωθούν, με εξειδικεύσεις, οι βασικές προγραμματικές του θέσεις).
- Το ποια τάση, τελικώς, θα επικρατήσει και αν το κόμμα καταφέρει να διατηρήσει την ενότητά του το προσεχές διάστημα είναι για τη Νέα Αριστερά ζητούμενο. Ισως το βασικό ζητούμενο από την απάντηση στο οποίο θα κριθεί αν ο χώρος μπορεί να υπάρξει αυτόνομα ή όχι.
“Οι δημοκρατικές πολίτες θέλουν λύσεις. Αμεσα, τώρα. Κυρίως για να απαλλαγούν από το άγος της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δεν μπορούν να παρακολουθούν εμάς να παίζουμε με τα κουβαδάκια μας” τόνιζε πηγή του κόμματος η οποία στηρίζει τις άμεσες λύσεις και την πολιτική συμμαχιών με τα όμορα κόμματα. Η αλήθεια είναι ότι ένα δίκιο το έχει, αν δει κανείς τα πράγματα υπό αριστερό πρίσμα.
Ωστόσο, η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία μέρα. Τα όμορα κόμματα του χώρου έχουν σημαντικές πολιτικές διαφορές μεταξύ τους. Το κυριότερο; Δεν υπάρχει ξεκάθαρα ο μεγάλος παίκτης, την ίδια ώρα που κανένα από αυτά τα κόμματα αυτά δεν μπορεί να περηφανευτεί για τα επίπεδα ενότητάς του.
Τα στελέχη της Νέας Αριστεράς ίσως χρειαστεί να πάρουν σύντομα κρίσιμες αποφάσεις, ιδιαίτερα αν η δημοσκοπική καχεξία συνεχιστεί. Και το σενάριο να χωρίσουν οι δρόμοι μεταξύ των δύο στρατοπέδων είναι αυτήν την ώρα περισσότερο πιθανό από το σενάριο της συνέχισης της συμπόρευσης. Υπάρχει πάντως η αίσθηση ότι το καλοκαίρι η κατάσταση θα ξεκαθαρίσει οριστικά και τελεσίδικα.
