Οι γυναίκες κοιτάζουν πάντα πίσω τους

Χρήστος Ασημακόπουλος

Χρήστος Ασημακόπουλος

Από την εφηβική μου ηλικία έχω γνωρίσει τον φόβο των γυναικών. Όχι φυσικά, δεν τον έχω νιώσει, τον έχω βιώσει όμως γιατί με έκπληξη, την πρώτη φορά που συνέβη, διαπίστωσα ότι αιτία αυτού του φόβου ήμουν και εγώ!

Αργά το βράδυ ή μόλις χάνεται το φως σε διαβάσεις, σε σκοτεινά δρομάκια, σε φωτισμένες λεωφόρους σε πάρκα ή ακόμα και ημέρα σε ολιγοσύχναστα μέρη, οι γυναίκες κοιτούν πάντα πίσω τους φοβισμένα.

Αυτή η αντανακλαστική κίνηση του κεφαλιού, το βήμα τους που γίνεται ξαφνικά πιο γρήγορο για να απομακρυνθούν ή πιο αργό για να τις προσπεράσεις και να σιγουρευτούν ότι δεν είσαι επικίνδυνος με κάνει πάντα να ντρέπομαι. Νιώθω έντονη στενοχώρια και ενοχή εκ μέρους του φύλου μου, που έχει εμπνεύσει εδώ και αιώνες αυτόν τον τρόμο.

Από τότε που συνειδητοποίησα αυτό το θλιβερό γεγονός είμαι πλέον πολύ προσεκτικός, βραδύνω το βήμα μου ή σταματώ ώσπου να απομακρυνθούν και να νιώσουν ασφαλείς, ευχόμενος μην τύχει κάποιος άλλος να βρεθεί πίσω τους.

Πολλές φορές έχει χρειαστεί να συνοδεύσω γνωστές μου γυναίκες έως τον προορισμό τους περιμένοντας να κλείσουν πίσω τους την πόρτα για να σιγουρευτούν ότι όλα είναι καλά. Ακόμα και ένα άγνωστο κορίτσι μεταμεσονύκτια ώρα με είχε παρακαλέσει, νιώθοντας ανασφάλεια, να βαδίσουμε μαζί έναν σκοτεινό δρόμο.Την έβλεπα σε όλη τη διαδρομή με λύπη, να σφίγγει στο χέρι τα κλειδιά της πολύ πριν φτάσει σπίτι, για να μην καθυστερήσει καθόλου μπροστά στην εξώπορτα.

 

Ο χρόνιος αυτός φόβος έχει περάσει από γενιά σε γενιά και έχει μετατραπεί σε ένστικτο επιβίωσης. Κι αν αυτό μπορεί κάποτε να ήταν, κακώς, αποδεκτό τώρα πλέον δεν μπορεί να συμβαίνει και να μας αφήνει αδιάφορους.

Πρέπει να διεκδικήσουμε σθεναρά μαζί με τις γυναίκες το αναφαίρετο δικαίωμά τους να κυκλοφορούν ότι ώρα θέλουν, όπου θέλουν, ντυμένες όπως θέλουν χωρίς να έχουν ανάγκη από άντρες «σωματοφύλακες».

Αυτή η ωμή στέρηση ελευθερίας που βιώνει ο μισός πληθυσμός, σε μία κοινωνία που θέλει να αποκαλείται «σύγχρονη» και πολιτισμένη είναι απαράδεκτη!

Δυστυχώς τα φαινόμενα έμφυλης βίας σε όλες τις εκφάνσεις της, αντί να μειώνονται αυξάνονται δραματικά και η εκκωφαντική σιωπή της, έτσι και αλλιώς «σιωπηρής», πλειοψηφίας θυμίζει ομερτά.

Σκέφτομαι ότι αν εγώ νιώθω ότι κουράστηκα πλέον να ντρέπομαι, φαντάζομαι πόσο περισσότερο εξουθενωτικό και εξοργιστικό είναι για τις γυναίκες να φοβούνται δια βίου.