Το Πολυτεχνείο ζει, διότι ακριβώς δεν είχε ιδιοκτήτες
Σήμερα συμπληρώνονται 52 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η οποία έδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι καμία χούντα και κανένα αυταρχικό καθεστώς, δεν μπορεί να σταθεί, εάν ο ίδιος ο λαός βγει στο προσκήνιο και διεκδικήσει την ελευθερία του. Αυτό έγινε τέτοιες μέρες το 1973, όταν οι φοιτητιώσα νεολαία βγήκε μπροστά από τα τεθωρακισμένα και ζητούσε «Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία».
Η αυταπάρνηση της νεολαίας είχε σαν αποτέλεσμα, όπως σε κάθε εξέγερση, να ξεσηκωθούν και άλλες κοινωνικές ομάδες, με αποτέλεσμα το αίτημα για την πτώση της χούντας να αποκτήσει λαϊκά χαρακτηριστικά. Με αυτόν τον τρόπο άρχισε να απονομιμοποιείται η δικτατορία, με αποτέλεσμα να πέσει με την εθνική τραγωδία της Κύπρου.
52 χρόνια μετά, τη στιγμή που ο νεοσυντηρητισμός και ο ιστορικός αναθεωρητισμός κερδίζουν έδαφος σε ολοένα και περισσότερες χώρες, η ελληνική Αριστερά και όχι μόνο, δείχνει να βρίσκεται μακριά από τις ανάγκες της κοινωνίας και της εποχής.
Είναι ενδεικτικό ότι τα τελευταία 24ωρα έγινε χαμός στα σόσιαλ μίντια με το ξυλοδαρμό ατόμων του ελευθεριακού χώρου, από μέλη της ΑΡΑΣ, στο Πολυτεχνείο. Μετά τις έντονες μάλιστα αντιδράσεις, το Μέρα25 αποφάσισε τo αυτονόητο, τη λήξη της συνεργασίας με την οργάνωση, ενώ η ΛΑΕ που έχει οργανικές επαφές μαζί της, προσπαθεί να «κερδίσει» πολιτικό χρόνο, δια της «διαρκούς συνεδρίασης» των οργάνων.
Το Πολυτεχνείο έχει χαραχθεί στη συλλογική μνήμη του λαού μας, ως μία κορυφαία στιγμή διεκδίκησης της ελευθερίας και της δημοκρατίας, διότι ακριβώς δεν είχε ιδιοκτήτες. Τα 20χρονα παιδιά της εποχής εξέφρασαν τότε τις αγωνίες των απλών ανθρώπων, που ζούσαν σε καθεστώς φόβου, διώξεων και εξοριών. Με λίγα λόγια εξέφρασαν τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες της εποχής, για αυτό και ο λαός κατέβηκε στους δρόμους, τρομάζοντας το καθεστώς.
52 χρόνια μετά και η λάμψη του Πολυτεχνείου είναι ζωντανή, όχι σαν μία «μουσειακή ανάμνηση», αλλά σαν μία διαρκής υπενθύμιση, ότι η ελευθερία και η δημοκρατία δεν πέφτουν από τον ουρανό, αλλά κερδίζονται με αγώνες και αυταπάρνηση.
Το Πολυτεχνείο ζει, διότι ακριβώς δεν είχε ιδιοκτήτες. Πάντα η λογική της «ιδιοκτησίας» των κοινωνικών αγώνων οδηγεί σε αντιπολιτικές πρακτικές, που είναι η καλύτερη τροφή για την αναπαραγωγή της συντήρησης και των αντιδραστικών απόψεων. Για αυτό και αυτές τις μέρες το Πολυτεχνείο πρέπει να είναι ανοιχτό, χωρίς αποκλεισμούς, σε κάθε πολίτη που θέλει να τιμήσει τους αγώνες της γενιάς εκείνης, η οποία πήρε τη σκυτάλη των αγώνων από την γενιά της αντίστασης κατά της Κατοχής.
