Στις 24 Απριλίου, ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινότητας, ξεκινώντας από την Αρμενία και ολόκληρη η αρμενική διασπορά, ως διάφορους πολιτικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένου του Ελληνικού Κοινοβουλίου, τιμά τη μνήμη της Γενοκτονίας των Αρμενίων πριν από 110 χρόνια.
Στις 23 Απριλίου 1923, ο Μουσταφά Κεμάλ, νικητής του «Πολέμου της Ανεξαρτησίας», εγκαινίασε στην Άγκυρα, τη νέα πρωτεύουσα του νέου κράτους, τη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας, το ανώτατο όργανο που είχε τις τρεις εξουσίες: τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική. Ο Κεμάλ ήταν και επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων.
Η «εθνική κυριαρχία» για τον Κεμάλ δεν ήταν παρά η πολιτική, αν όχι φυσική, εξάλειψη όλων των μη τουρκικών, μη μουσουλμανικών πληθυσμών, ακόμη και εκείνων των μουσουλμάνων γυναικών της αίρεσης των Αλεβιτών.
Έναν αιώνα μετά, συγκεκριμένα 102 χρόνια, ο Πρόεδρος Ερντογάν είναι στην πράξη τόσο καλά εξοπλισμένος πολιτικά όσο ο Κεμάλ τη δεκαετία του 1920. Η συνέχεια είναι ουσιαστικό στοιχείο της Πολιτείας!
Στις 24 Απριλίου 1915, μόλις 8 χρόνια πριν από την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας, περισσότεροι από 2000 Αρμένιοι από την Κωνσταντινούπολη, ηγέτες και εκπρόσωποι της κοινότητας, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συγγραφείς και διανοούμενοι συνελήφθησαν υπό τις διαταγές του Ταλάτ Πασά, Υπουργού Εσωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτοί οι Αρμένιοι εξορίστηκαν στην Κεντρική Ανατολία και η πλειοψηφία τους δολοφονήθηκαν στο δρόμο. Η 24η Απριλίου είναι λοιπόν, σύμφωνα με τους Αρμένιους, η έναρξη της Γενοκτονίας.
Αυτές οι δύο ημερομηνίες, 23 και 24 Απριλίου, συνδέονται στενά μεταξύ τους. Γιατί ήταν η γενοκτονία των Αρμενίων, που άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία της Τουρκικής Δημοκρατίας. Η πολιτική εξουσία της εποχής (1908-1918), δηλαδή η Επιτροπή Ένωσης και Προόδου (CUP), όπως και οι διάδοχοί τους, οι Κεμαλιστές, πίστευαν ότι η μόνη λύση για να σωθεί το χρεοκοπημένο τουρκικό έθνος, ήταν η δημιουργία ενός Εθνικού Κράτους.
Το τελευταίο ορίζεται ως «ένα έθνος, μία σημαία, ένα κράτος, μία γλώσσα». Ο καθηγητής Χανς Λούκας Κίζερ, μεγάλος ιστορικός αυτής της εποχής, γράφει ότι ο στόχος του CUP και των Κεμαλιστών αργότερα, ήταν «να εξουδετερώσουν και να εκδιώξουν όλους τους μη μουσουλμανικούς και μη τουρκικούς πληθυσμούς από την Ανατολία». Άρα οι Αρμένιοι, οι Έλληνες, οι Ασσύριοι, οι Χαλδαίοι, οι Εβραίοι πρώτα και αργότερα οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες και οι Άραβες θα πρέπει να τουρκοποιηθούν ή να εκδιωχθούν από την Ανατολία.
Οι ιδεολόγοι του CUP και του Κεμαλισμού πίστευαν ότι οι μη Τούρκοι και οι μη Μουσουλμάνοι της Αυτοκρατορίας, λειτουργούσαν ως η πέμπτη φάλαγγα των ξένων δυνάμεων, ιδιαίτερα της «Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας που επιθυμούν να διασπάσουν και να αποικίσουν την Αυτοκρατορία». Η ηγεσία του CUP ήταν βαθιά φιλογερμανική.
Η σύνδεση μεταξύ 23 και 24 Απριλίου έχει αποδειχθεί πολλές φορές από γεγονότα και δηλώσεις αξιωματούχων. Ο Ταλάτ Πασάς, που ονομάστηκε αρχιτέκτονας της γενοκτονίας από τους ιστορικούς και τους Αρμένιους, εξακολουθεί να θεωρείται από το τουρκικό κράτος ως «μεγάλος εθνικός ήρωας». Πολλές δεκάδες λεωφόροι, δημόσιες πλατείες και δρόμοι στην Τουρκία φέρουν σήμερα το όνομα του Ταλάτ Πασά.
Οι πολιτικές φιλίες μεταξύ Ταλάτ Πασά και Μουσταφά Κεμάλ αποκαλύπτονται ξεκάθαρα στην αλληλογραφία αυτών των δύο προσωπικοτήτων. «Ο Ταλάτ Πασάς καθάρισε το δρόμο μπροστά μας», είπε στη χήρα του σύμφωνα με τον δημοσιογράφο-ιστορικό Μουράτ Μπαρντάκτσι.
Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Βετσντί Γκονούλ, διακήρυξε τον Νοέμβριο του 2008 στις Βρυξέλλες τη σχέση μεταξύ των γενοκτονιών και της δημιουργίας του τουρκικού έθνους-κράτους: «Αν υπήρχαν ακόμα Ρουμ στο Αιγαίο και Αρμένιοι στις άλλες περιοχές της Τουρκίας, θα μπορούσαμε να έχουμε το ίδιο εθνικό κράτος;».
Αυτή η πολύ οικεία και πολύ ισχυρή σχέση μεταξύ 23 και 24 Απριλίου αναγκάζει τους Τούρκους αξιωματούχους να στήσουν μια μεγάλη επιχείρηση προπαγάνδας για τις 23 Απριλίου και να παραμείνουν σιωπηλοί ή ακόμα και να αρνηθούν την 24η Απριλίου.
Η Τουρκική Δημοκρατία σήμερα, 102 χρόνια μετά τη δημιουργία της, εξακολουθεί να αδυνατεί να αντιμετωπίσει τη δική της ιστορία. Η Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915 έχει αναγνωριστεί επίσημα από 31 κυβερνήσεις ή κοινοβούλια, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Μόνο η Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν αρνούνται αυτό το τραγικό γεγονός.
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους
