Διαβάζουμε πως και φέτος διοργανώνεται στη Θεσσαλονίκη family pride. Μια γιορτή για την οικογένεια, την πατρίδα και την πίστη (τους). Βλέπουμε τις εικόνες που συνοδεύουν τα καλέσματα. Σημαίες, κοντάρια, λάβαρα, σταυροί, πανό με αετούς και αρχαιοελληνικές γραμματοσειρές. Cis, straight αγριεμένοι άντρες. Κάτω τα χέρια από τα παιδιά. Οικογένεια είναι μόνο μία, η παραδοσιακή, ελληνική, ορθόδοξη. Πιάνεις το μέτωπό σου. Διαβάζουμε πως ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης – ο πάλαι ποτέ μετριοπαθής κεντρώος, όχι κανένας φασίστας- φέτος θα συμμετέχει στο κάλεσμα της πατρίδας, θα στηρίξει την παραδοσιακή οικογένεια και θα απευθύνει χαιρετισμό.

Κρατάς την αναπνοή σου. Διαβάζουμε πως έχει αποσταλεί από την αντιδημαρχία παιδικής μέριμνας, οικογένειας και κοινωνίας των πολιτών επίσημο έγγραφο, κάλεσμα προς τους παιδικούς σταθμούς, ενημερώνοντας για την εκδήλωση και καλώντας στον εορτασμό της ελληνικής οικογένειας. Ουπς, λάθος. Νιώθεις ένα κόμπο στο στομάχι. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Και μετράς χτυπήματα, προσθέτεις ακόμα ένα. Ακόμα μια θεσμική υποχώρηση. Ακόμα ένα κατοχυρωμένο δικαίωμα που κάπου χάθηκε.

Στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης. Όλες οι απόψεις πρέπει να ακούγονται. Όλες οι απόψεις πρέπει να ακούγονται για τη δική σου τη ζωή. Όλοι (κυρίως όλοι) πρέπει να έχουν άποψη για την ύπαρξή σου, για το σώμα σου, για την ελευθερία σου. Να μαζευτούμε, να συζητήσουμε πολιτισμένα παρακαλώ. Έχεις δικαίωμα να υπάρχεις ή μήπως όχι; Σε παρακαλώ, μην είσαι πάλι τόσο θυμωμένη και οργισμένη, χάνεις το δίκιο σου. Να μαζευτούμε να συζητήσουμε όλες τις απόψεις.

Σύγκρουση δικαιωμάτων και ελευθεριών στη νομική γλώσσα της νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας. Σταθμίσεις, αντισταθμίσεις και ανατροπές. Διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας. Πού πήγε η κοινή λογική; Υπάρχει άραγε κάποια βασική κοινή παραδοχή της αλήθειας, αναρωτιέται η μεταδομίστρια μέσα μου.

Χθες ανακαλέσαν το προσφυγικό στον Μοχάμεντ. Έφτά χρόνια πολιτικός πρόσφυγας στην Ελλάδα από τη Συρία και κουήρ. Για λόγους εθνικής ασφάλειας. Μπορεί να προσφύγει ενώπιον της δικαιοσύνης. Δεν έχει πρόσβαση στο φάκελο του, δεν ξέρει γιατί θεωρείται κίνδυνος, κίνδυνος ποιού; Για ποιόν είναι ο Μοχάμεντ κίνδυνος; Λόγω της επικινδυνότητάς του δεν μπορεί να ξέρει γιατί ανακλήθηκε το καθεστώς. Εθνική ασφάλεια. Προστασία του κράτους από τον εχθρό, με τήρηση όλων των δικαιωμάτων και ελευθεριών. Η Αμάλ δε μπορεί να καταθέσει αίτηση ασύλου γιατί είναι από το Σουδάν, τη λάθος χώρα. Τη χώρα που όλες λένε ψέματα.

Η Αμάλ θεωρείται κι αυτή δημόσιος κίνδυνος που απειλεί τη ζωή του έθνους, γι αυτό δε μπορεί να κάνει αίτηση για άσυλο. Είναι ο λόγος που η Ελλάδα μπορεί να παραβιάζει τις διεθνείς συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να παρεκκλίνει από αυτές. Γιατί κινδυνεύουμε από την Αμαλ. Στο μεταξύ στη Γάζα χθες σκοτώθηκε η Νουρ, καθηγήτρια αγγλικών. Το διαβάζουμε από τις μαθήτριές της. Και η Χίμπα. Δεν το διαβάζουμε γιατί η αγαπημένη της δε μπορεί να γράψει. Δεν της έχουν μείνει λόγια. Χάνουμε το μέτρημα. Με κομμένη την ανάσα, για μία ακόμα μέρα, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, συνεχίζουμε με τις ειδήσεις της ημέρας.

Έλεγχος της δημοσιογραφικής ελευθερίας στις ΗΠΑ. Μόνο με άδεια του προέδρου η ελευθερία. Κι άλλη ανελευθερία για την προστασία της ελευθερίας. Τι συμβαίνει; Θα πει κανείς κάτι; Ο ΟΗΕ τρομοκρατική οργάνωση, το Διεθνές ποινικό δικαστήριο πολιτικό όργανο, αριστεροί εξτρεμιστές. Υπήρξε άραγε ποτέ η κοινή λογική; Γιατί θέτουμε αυτές τις ερωτήσεις όταν λευκή λογική γίνεται λευκότερη;

Μετρώντας χτυπήματα, αναρωτιόμαστε μα που πήγαν οι θεσμοί; Ποιος θα εκπροσωπήσει τώρα τα δικαιώματά μας; Που είναι ο δήμαρχος; Αυτός που χαιρέτιζε το pride της Αθήνας; Πώς φτάσαμε από τον ένα δήμαρχο στον άλλο; Πριν δύο χρόνια δε γιορτάζαμε την ψήφιση του γκέι γάμου ως νόμο του κράτους; Αυτόν που ψηφίστηκε μέσα σε ένα παραλήρημα ομοφοβίας στη βουλή; Τότε που κοιτιόμασταν με απορία και αναρωτιόμασταν μα τι ψηφίζεται άραγε; Πού είναι οι ΜΚΟ; Η κοινωνία των πολιτών; Είναι αυτή που καλεί τους παιδικούς σταθμούς στο family pride; Θα είναι και αυτοί πλάι στο δήμαρχο; Από τότε που το κουήρ έγινε υπόθεση θεσμική, από τότε που εκχωρήσαμε τις μάχες του κινήματος στους θεσμούς, από τότε που επαναπαυθήκαμε δεν έχει μείνει τίποτα λέει η Ειρήνη. Μα πότε φτάσαμε στη νομιμοποιημένη, θεσμική στήριξη του εθνοφασισμού. Έγινε τόσο γρήγορα αυτή η κανονικοποίηση. Χρειαζόμαστε άλλα εργαλεία λέει η Ειρήνη, δεν έχει μείνει τίποτα.

Επειδή δεν είμαι τίποτα μπορώ να γίνω τα πάντα γράφει ο Πρεσιάδο. Επειδή δεν έχουμε το όνομα που μας έδωσαν μπορούμε να γίνουμε τα πάντα. Είμαστε και θέλουμε τα πάντα σε έναν κόσμο που καταρρέει. Όχι για μας, όχι επειδή τα αξίζουμε, δε θέλουμε να τα αγοράσουμε, δε θέλουμε να τα κατοχυρώσουμε. Τα θέλουμε γιατί είναι όλων μας, γιατί μας τα πήραν τραβώντας τα βίαια από τα χέρια. Είμαστε και θέλουμε τα πάντα όχι ως μη ρεαλιστές του περιθωρίου, αλλά ως τη μόνη δυνατή λύση.

Αυτή που θα έρθει από το περιθώριο. Γιατί δεν μας έχει μείνει τίποτε άλλο. Αυτό είναι το δικό μας κουήρ. Ένα κουήρ που δεν μπορεί να ησυχάσει όταν κάποιο από εμάς αποκλείεται, που δεν μπορεί να ησυχάσει με το δήμαρχο στο pride, όποιο pride. Δε λέμε ότι δεν έχει σημασία ποιος δήμαρχος είναι που. Έχει, δεν έχουμε την πολυτέλεια να απαξιώνουμε κανέναν αγώνα. Το καταλάβαμε στα σώματά μας που δε χωράνε. Που δεν τους επιτρέπεται να πιάνουν χώρο. Που δεν έχουν τόπο, που ήρθαν πολύ νωρίς ή πολύ αργά. Που δεν έχουν πατρίδα. Μα έχουν ελπίδα, γιατί το κουήρ για μας είναι η τέχνη του να μην κυβερνιέσαι.

Υγ της Ειρήνης:

«Ρε σύ στο στέλνω γιατί έχω χάσει τα λόγια μου», έτσι μου έγραψε η Σοφία την Παρασκευή, και η Σοφία σπάνια χάνει τα λόγια της. Ίσως είναι η εποχή που ξεκινά με απώλεια. Θέλω να πω, από τους χαιρετισμούς των Δημάρχων στο Pride στους χαιρετισμούς των Δημάρχων στο Family Pride δεν μεσολάβησε καιρός, ένα τσιγάρο δρόμος. Κομμένο κι αυτό. Εγώ γιατί μεγάλωσα, τα μικρά γιατί η αποστειρωμένη ζωή του φασισμού δεν επιτρέπει κατά-χρήσεις. Το σώμα δεν μπορεί να νοσεί. Το σώμα πρέπει να είναι υγιές, cis ετεροκανονικό, λευκό, και ευρωπαϊκό. Ετοιμοπόλεμο.

Η Χρυσάνθη ήρθε τις ίδιες μέρες από την Ορεστιάδα, μου είπε «Οργανώσαμε παρέμβαση για την Παλαιστίνη σε συναυλία στο φεστιβάλ του Άρδα, κι όταν μίλησε η Μποφίλιου ενάντια στη γενοκτονία τα χέρια από κάτω χαιρετούσαν ναζιστικά», τα ίδια χέρια που πήγαν να της αρπάξουν την πιο κυνηγημένη σημαία ουρλιάζοντας πως μόνο η ελληνική μπορεί να ανεμίζει στη χώρα τους, «για την Κύπρο δε λέτε τίποτα», λέμε, οι φασίστες και οι εθνικιστές την κόψανε στα δυο, λέμε, από τη δεκαετία του 50 λέμε, αλλά τι να λέμε τώρα και σε ποιον;

[Μία μεγάλη σημαία Ουράνιο τόξο ταξίδευε εκείνη την ώρα από τον Νότο της Κύπρου για να συναντήσει μια αντίστοιχη που ταξίδευε από τον Βορρά. Ενώθηκαν και ράφτηκαν μαζί πάνω στην πράσινη γραμμή. Δίνοντας ζωή στη νεκρή ζώνη. United in Pride. Μια σημαία για το νησί και για όλη την ανθρωπότητα. Η ίδια η Κύπρος μιλάει.]

Τις ημέρες του κρατικού και παρακρατικού ομο/τρανσφοβικού και μισογυνικού παραληρήματος που ονομάστηκε ψήφιση του γάμου ομοφύλων, διοργανώθηκε το μεγαλύτερο Family Pride στο Σύνταγμα. Ήταν Κυριακή 11 Φλεβάρη και το κάλεσμα από την Καμία Ανοχή για την υπεράσπιση της ζωής μας στον δρόμο αντιμετωπίστηκε από τις οργανώσεις και τις συλλογικότητες εν πολλοίς με αδιαφορία, ίσως γιατί τώρα πρέπει να είμαστε καλά παιδιά να ψηφιστεί ο νόμος ή ίσως γιατί ξεχάσαμε πως είμαστε τόσο δυνατοί και δυνατές και δυνατά όσο οι αντιστάσεις μας. Ίσως γιατί νομίσαμε πως η πόρτα που μισάνοιξε για τα πιο πλούσια, πιο λευκά, πιο καθωσπρέπει και πιο κανονικά από εμάς, σε εθνικές επιτροπές, σχέδια και νομοσχέδια, σε φεστιβάλ και ιδρύματα πολιτισμού ήταν κάτι παραπάνω από περιστρεφόμενη. Όπως μπαίνεις έτσι βγαίνεις, στροφή 360 μοίρες και πίσω στη γνωστή μας μοίρα – πως το έλεγε παλιά ο ποιητής, «Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω», κι αλίμονο αν δεν εγνώριζε ο Καβάφης από τείχη.

Και τώρα που ο κρότος των κτιστών ηχεί στ’ αυτιά μας στην τρομερή του ένταση, σε ένα εκπληκτικό μιξ με τον ήχο των drones πάνω από τον ουρανό στη Γάζα, τον ήχο της καθημερινής επέκτασης του Φράχτη στον Έβρο και στη Μεσόγειο, των περιφράξεων σε στρατόπεδα προσφύγων, καταυλισμούς Ρομά, φυλακές και γειτονιές, σε άδειες τσέπες που γεμίζουν μόνο εθνική υπερηφάνεια και σκορπίζονται στις ράγες στα Τέμπη ματωμένες, και τώρα που η λέξη δικαιοσύνη γράφεται μόνο ανορθόγραφα και αποδίδεται μόνο ανορθόδοξα (ήταν άραγε ποτέ αλλιώς; )

Σιγοτραγουδάω πως «Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς, Ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς, Ίσως να ‘ρθουν άλλα παιδιά, Με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ, Και να κάνουνε σαμποτάζ», και ετοιμάζομαι για το αυτό-οργανωμένο Trans Pride στην Αθήνα, το Σάββατο 4 Οκτώβρη στις 5 το απόγευμα στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Το κάλεσμα του Trans Pride 

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Loutraki365