Ο μεγάλος αυτός λαϊκός συνθέτης και θυμόσοφος είχε διατυπώσει από παλιά την καινοφανή θεωρία ότι ‘’η γυναίκα ανακαλύπτει τον Θεό, όταν πάψει να την θέλει ο διάολος’’. Αντιστοίχως, ο Αλέξης ανακάλυψε την κάθαρση του ποδοσφαίρου, όταν έπαψε να τον θέλει η διαπλοκή που ο ίδιος έστησε.
Του Δημήτρη Καμπουράκη
Τελικά οι μηχανισμοί εκδικούνται πρώτα απ’ όλα αυτούς που τους στήνουν. Συνήθως βέβαια αποφέρουν ένα κάποιο πρόσκαιρο κέρδος στους εμπνευστές τους, πριν στραφούν εναντίον τους. Ε, στον Αλέξη ούτε αυτό έγινε. Η παράγκα του έπεσε πάνω στο κεφάλι του, πριν καν προλάβει να την ολοκληρώσει. Ατυχία…
Θυμάμαι το 1987, ανήμερα του περίφημου τελικού του Ευρωμπάσκετ που τελικά κερδίσαμε, το ‘’ΒΗΜΑ’’ της Κυριακής –εφημερίδα που τότε πουλούσε 200.000 φύλλα- είχε κυκλοφορήσει με τίτλο ‘’όλη η Ελλάδα σ’ ένα καλάθι’’. Το κύριο άρθρο της εφημερίδας ξεκινούσε με μια συγνώμη(!) προς τους αναγνώστες της, εξηγώντας ότι οι έκτακτες συνθήκες την ‘’εξανάγκασαν’’ να προτάξει την αθλητική επικαιρότητα έναντι της πολιτικής. Που να φανταζόταν εκείνη η γενιά κραταιών δημοσιογράφων ότι θα ερχόταν ο καιρός που το ποδόσφαιρο θα αποδεικνυόταν ικανό ως και να ρίξει μια κυβέρνηση και μάλιστα της αριστεράς.
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Τότε το τρίγωνο ‘’πολιτική - ποδόσφαιρο – μέσα ενημέρωσης’’ δεν υπήρχε ή αν υπήρχε δεν είχε την σημερινή ισχύ. Τότε ο Γουλανδρής του Ολυμπιακού ή ο Μπάρλος της ΑΕΚ μπορεί αν ήταν είδωλα και πανίσχυροι άνθρωποι, αλλά ουδείς μπορούσε να σκεφτεί ότι είχαν την ίδια ή και μεγαλύτερη δύναμη από τους πρωθυπουργούς της εποχής. Και φυσικά, ουδείς μπορούσε να διανοηθεί ότι ο Πρόεδρος ή οι οπαδοί μιας ομάδας θα σκέφτονταν να ρίξουν μια κυβέρνηση. Βέβαια, πάντα το ποδόσφαιρο και η πολιτική τέμνονταν σε κάποια σημεία, αλλά σε χαμηλό επίπεδο. Οι πολιτικοί πλησίαζαν τις ομάδες για να παίρνουν ψήφους από την μάζα των οπαδών τους, αλλά ως εκεί. Δεν υπήρχε διαπλοκή σε επίπεδο κορυφής.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει κάτι σήμερα -που τον βρίζουν όλοι ανεξαιρέτως- είναι ότι αντί να ξεδοντιάσει ή να καταργήσει εντελώς αυτό το αμαρτωλό τρίγωνο, προσπάθησε απλά να το φέρει στα μέτρα του και να το εκμεταλλευτεί. Δεν του άρεσε ο Μαρινάκης, θέλησε να τον αντικαταστήσει με τον Ιβάν χρησιμοποιώντας την ισχύ της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτές είναι θνησιγενείς συνταγές και σίγουρα δεν είναι αριστερές συνταγές. Και ακριβώς επειδή λειτούργησε μ’ αυτό τον τρόπο, τώρα καταλήγει καταγέλαστη η δήλωση του Αλέξη ότι θα εξυγιάνει τον χώρο του ποδοσφαίρου δίχως να τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Αυτά τα κάνουν από την αρχή, όχι αφού αποτύχουν οι προσπάθειες κατάληψης ενός αμαρτωλού χώρου με τα πιο επαίσχυντα μέσα.
Τώρα δεν υπάρχει σωτηρία για την κυβέρνηση. Οι σοβαροί άνθρωποι που θέλουν καθαρό ποδόσφαιρο δεν την εμπιστεύονται και όλοι ανεξαιρέτως οι φανατικοί οπαδοί των ομάδων, την θεωρούν υπεύθυνη για κάτι διαφορετικό που έπαθαν εξ’ αιτίας των κυβερνητικών επιλογών. Κοντολογίς, σαν όλα όσα καταπιάστηκαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι, κατάφεραν πρώτα να κάνουν μπάχαλο και το ποδοσφαιρικό τοπίο και μετά να το στρέψουν ολόκληρο εναντίον τους. Έτσι είναι αυτά ή για να το πω αλλιώς ‘’όλα εδώ πληρώνονται’’.
