Ο Αλέξανδρος Λοθάνο σφυρίζει τη σέντρα του Μουντιάλ και προβλέπει: Θα ξορκίσει ο Μέσι το «φάντασμα» του Μαραντόνα, σε μια από τις τελευταίες του ευκαιρίες να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής;
Kαταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ ανοησία την μόνιμη επωδό αρκετών ότι ο Λιονέλ Μέσι δεν θα φτάσει ποτέ στο ύψος του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αν δεν κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο, κυρίως επειδή ο Ντιεγκίτο «το πήρε μόνος του» το 1986.
Δεν το πήρε μόνος του, σε καμία περίπτωση. Ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, καμία αντίρρηση, αλλά μόνος του δεν το πήρε. Όπως δεν μπορεί να το πάρει μόνος του ο Μέσι, ο οποίος «καίγεται» για το μοναδικό (πολύ μεγάλο) τρόπαιο που λείπει από την πλούσια συλλογή του. Το θέμα, όμως, είναι αν μπορεί.
Τι να σας πω, δεν είμαι αισιόδοξος. Για την ακρίβεια, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος με αυτή την Αργεντινή. Δεν με πείθει σε τέρμα, άμυνα και μεσαία γραμμή, ενώ η δεδομένη ποιότητα της στην επίθεση τίθεται σε αμφισβήτηση, όταν ο Άνχελ ντι Μαρία τραυματίζεται πάντα στις κρίσιμες στιγμές, ο Σέρχιο Αγουέρο πέφτει σημαντικά όταν φοράει την φανέλα με το εθνόσημο και ο Γονσάλο Ιγουαΐν, ως γνωστόν, θα χάσει πάντα μια μεγάλη ευκαιρία στο καθοριστικό σημείο.
Ο Μέσι είναι διαστημικός (χωρίς εισαγωγικά), έκανε μια εξαιρετική προκριματική φάση και φτάνει στο Μουντιάλ στην πιο ώριμη ποδοσφαιρική ηλικία (τριάντα ετών), λίγο προτού αρχίσει η φυσιολογική φθορά λόγω ηλικίας. Αν και στην περίπτωση του Λέο και του Κριστιάνο Ρονάλντο, η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια.
Είμαι, λοιπόν, τόσο απαισιόδοξος (καλά, δεν κόβω και τις φλέβες μου), που αμφιβάλλω πολύ ακόμα και για το αν η Αλμπισελέστε θα καταφέρει να νικήσει τους σκληροτράχηλους, πρωτάρηδες Ισλανδούς στην πρεμιέρα και αν θα τερματίσει πάνω από την Κροατία, ούσα με την παρέα των Μόντριτς – Ράκιτιτς τα φαβορί για την πρώτη δυάδα του ομίλου.
Ποιος ξέρει, όμως, δεν αποκλείεται τώρα που πολλοί έχουμε ξεγραμμένη την Αργεντινή, αυτή να μας διαψεύσει. Ποιες ομάδες, όμως, βλέπω να έχουν τον πρώτο λόγο στο 21ο Παγκόσμιο Κύπελλο που ανοίγει σήμερα τις πύλες του στα γήπεδα της Ρωσίας; Τους συνήθεις ύποπτους, με δύο ομάδες να ξεχωρίζουν πάνω από τις υπόλοιπες.
Όταν παρέλαβε την Βραζιλία ο Τίτε, η Σελεσάο παρουσίαζε σημάδια διάλυσης. Την σουλούπωσε, της έδωσε ταυτότητα, την έκανε πολύ πιο αξιόπιστη στην άμυνα και άφησε στο πλούσιο ταλέντο της επίθεσης να κάνει τα υπόλοιπα.
Ο Νεϊμάρ γύρισε (πολύ) «φουριόζος» από τον τραυματισμό του, ο Κασεμίρο δίνει, όπως και στην Ρεάλ, την απαραίτητη ισορροπία στην μεσαία γραμμή και οι Φιλίπε Κοουτίνιο, Γουίλιαν και Γκαμπριέλ Ζεσούς συμπληρώνουν, μαζί με τον Νέι, μια τετράδα που επιτρέπει στην Βραζιλία να ονειρεύεται ρεαλιστικά την κούπα, για πρώτη φορά από το 2002.
Το 2013, σε μια συζήτησή μου με τον Ζιοβάνι για την εθνική ομάδα, την φανέλα της οποίας τίμησε και ο ίδιος σε είκοσι περιπτώσεις, μου είχε «διαγράψει» τον τότε ομοσπονδιακό προπονητή Λουίς Φελίπε Σκολάρι, λέγοντας πως ο ιδανικός τεχνικός για την πεντάκις παγκόσμια πρωταθλήτρια είναι ο Τίτε. Φρονώ πως ο Ζιό θα δικαιωθεί.
Ποια ομάδα μπορεί να τον (με) διαψεύσει; Η τωρινή κάτοχος. Η Γερμανία είναι η μοναδική ομάδα που δεν έχει ένα ξεκάθαρο αστέρι τύπου Μέσι, Κριστιάνο, Νεϊμάρ ή Γκριεζμάν, αλλά ένα πολύ γεμάτο σύνολο, παίκτες με την «τεχνογνωσία» των τίτλων και εναλλακτικές για να φτάσει και πάλι πολύ μακριά.
Τα μοναδικά μου «αλλά» έχουν να κάνουν με την κατάσταση ετοιμότητας του Μάνουελ Νόιερ και το κατά πόσο δεν χωρούσε στην αποστολή ένας παίκτης που μπορεί να δώσει διαφορετικά πράγματα από τους υπάρχοντες μεσοεπιθετικούς, όπως είναι ο Λιρόι Σανέ.
Κατά τα άλλα; Μεγάλη κλάση, αλλά αρκετές αμφιβολίες. Η υπέρ ταλαντούχα Γαλλία πρέπει ακόμα να αποδείξει ότι διαθέτει την προσωπικότητα για να κάνει την υπέρβαση και, την στιγμή της αλήθειας, να είναι σε θέση για να κάνει το παραπάνω βήμα.
Η Ισπανία, αναμφίβολα ένα σύνολο με ταλέντο, εμπειρία και προσωπικότητα (αν και έχουμε ένα θεματάκι στο γκολ...), πρέπει να βρει την δύναμη για να ξεπεράσει το... τσουνάμι που προκάλεσε η «υπόθεση Λοπετέγι». Ο Φερνάντο Ιέρο μπορεί να αποδειχθεί καλός διαχειριστής, αλλά στα αποδυτήρια πάντα υπάρχουν σκιές στην κόντρα των διεθνών Ρεάλ και Μπαρτσελόνα.
Όπως και να' χει, τα λόγια πλέον περνούν σε δεύτερη μοίρα. Γεμίστε τα ψυγεία με προμήθειες (εύχομαι να είστε σε θέση να το κάνετε, γιατί η κρίση δεν δείχνει οίκτο σε κανέναν...), καθίστε αναπαυτικά στους καναπέδες και τις πολυθρόνες, αφήστε τις γυναίκες να πάνε βόλτα με τις φίλες τους και απολαύστε το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Γιατί, όπως διάβασα σε ένα εύστοχο σχόλιο του Facebook (ναι, που και που υπάρχουν και τέτοια...), αναφορικά με την σημασία που έχει ένα Μουντιάλ για έναν άνδρα: «Για να καταλάβετε τι σημαίνει το Μουντιάλ κορίτσια, φανταστείτε εκπτώσεις 70% σε ρούχα και παπούτσια, αλλά μόνο είκοσι μέρες (σ.σ. παραπάνω είναι...) κάθε τέσσερα χρόνια». Αυτό ακριβώς!
sdna.gr
