Λόγια, πολλά λόγια, πολλά μπλα μπλα, αναλύσεις επί αναλύσεων. Θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας νέο κόμμα; Δικαιούται να κάνει νέο κόμμα; Έκανε αυτοκριτική για το παρελθόν του ώστε να δικαιούται να κάνει νέο κόμμα; Αυτόμαστιγώθηκε αρκετά ώστε να εξαγνιστεί και να έχει το δικαίωμα να κάνει νέο κόμμα; Εξομολογήθηκε στον παππά της ενορίας του για να αλαφρώσει από τις αμαρτίες του και να δικαιούται να εξαγγείλει νέο κόμμα;
Σήμερα ζούμε την ηθική κατάρρευση ενός συστήματος εξουσίας που κυβέρνησε τα τελευταία έξι χρόνια. Κυβέρνησε με το ψέμα, την προπαγάνδα, τη διαπλοκή, το ρουσφέτι, την ηθική εξαχρείωση. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έκανε απολύτως κατανοητό – και στον τελευταίο πολίτη – το βάθος της απατεωνιάς και της σήψης. Γι’ αυτό και έγιναν νούμερα μέσα στη λαϊκή χλεύη.
Απέναντι σε αυτό το επικίνδυνο αλλά και γελοίο συγχρόνως σύστημα εξουσίας – με τους φραπέδες και τις Ferrari – που όλοι πλέον το βλέπουν γυμνό, υπάρχουν μικρά κόμματα – του πέντε έως δέκα, άντε δώδεκα τοις εκατό – χωρίς κοινωνική δυναμική.
Αδύναμα και ανίκανα να αντιμετωπίσουν αυτό που οι πάντες διαπιστώνουν ότι είναι σάπιο και ότι πρέπει να φύγει. Ένας πολυδιασπασμένος προοδευτικός χώρος, που αδυνατεί να συμπράξει για να κάνει το αυτονόητο. Να διώξει τον Μητσοτάκη και το σύστημα εξουσίας του.
Και βέβαια δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποια νέα προσωπικότητα, κάποιος που θα είναι ικανός να εμπνεύσει και να ξεκολλήσει τον προοδευτικό χώρο από αυτό το τέλμα των μέτριων κομμάτων και των μέτριων ηγετών.
Μέχρι λοιπόν να εμφανιστεί αυτό το νέο πρόσωπο – που δεν έρχεται κατά παραγγελία – ας αρκεστούμε σε αυτά που έχουμε.
Έχουμε άραγε κάτι καλύτερο από τον Αλέξη Τσίπρα; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Στον προοδευτικό χώρο σήμερα δεν υπάρχει κάποιο πρόσωπο καταλληλότερο από τον Αλέξη Τσίπρα για να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη. Ρωτήστε και τον ίδιο τον Μητσοτάκη και τα στελέχη της ΝΔ τι πιστεύουν. Πέρα από τις μαγκιές και τους κομπασμούς, αυτοί ξέρουν πολύ καλύτερα ποιος είναι ο αντίπαλος που υπολογίζουν. Και ποιος είναι αυτός που τους φοβίζει. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ρεαλιστικά και λογικά.
Ο δρόμος για τον Αλέξη Τσίπρα φυσικά θα είναι δύσβατος και δύσκολος. Αλλά έχει το πλεονέκτημα ότι βρίσκει απέναντι του ένα απολύτως απαξιωμένο ηθικά και πολιτικά σύστημα εξουσίας. Και μια πολυδιασπασμένη αντιπολίτευση που είναι ανίκανη να εμπνεύσει.
Το να μπούμε σε αναλύσεις του τι πρέπει να γίνει και πως πρέπει να γίνει είναι πρώιμο και προς το παρόν δεν έχει νόημα. Το σίγουρο είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει. Η κοινωνία το περιμένει, διότι οι πάντες αντιλαμβάνονται το πολιτικό αδιέξοδο μιας κυβέρνησης σε αποδρομή.
Από τον Σεπτέμβριο οι συζητήσεις για το τι μέλλει γενέσθαι θα ενταθούν. Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση δεν θα τα παρατήσει.
Θα προσπαθήσει να ανακάμψει. Δεν θα το βάλει κάτω. Και σε αυτό είναι πολύ ικανή. Έχει τους μηχανισμούς και τη γνώση για να το προσπαθήσει. Όμως πλέον στη συνείδηση της κοινωνίας έχει απαξιωθεί και τα κόλπα της δεν πιάνουν.
Ο δρόμος για να φύγει αυτή η κυβέρνηση είναι ανοιχτός. Απλώς χρειάζεται ο κατάλληλος άνθρωπος που θα τους σπρώξει σ’αυτόν τον δρόμο. Υπάρχει άραγε – σήμερα – καταλληλότερος πολιτικός για να το κάνει αυτό από τον Αλέξη Τσίπρα;
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους
