Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι αφόρητα προβλέψιμη, αλλά οι πολιτικές της κάθε μέρα που περνάει σε κάθε τομέα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής γίνονται ολοένα και πιο αφόρητες για την πλειονότητα των πολιτών της χώρας και για όσους ευάλωτους καταφτάνουν κατατρεγμένοι στα μέρη μας.
Μια κυβέρνηση στριμωγμένη από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία για ακόμα ένα σκάνδαλο, που προκαλεί αναβρασμό και στο εσωτερικό της, με μια κοινωνία γονατισμένη από την ακρίβεια, εκμεταλλεύεται το (δικό της) φιάσκο της Λιβύης και τα εν εξελίξει γεωπολιτικά παιχνίδια, καταφεύγοντας με αναβαθμισμένο τρόπο στη γνωστή τραμπική συνταγή της «ασφάλειας». Το σπιράλ της κρίσης της τη μετατοπίζει όλο και πιο δεξιά.
Οποτε ζορίζεται το Μαξίμου καταφεύγει στην ακροδεξιά συνταγή. Το ζήσαμε στον Εβρο, στη Χίο και στη Λέσβο το 2020 με οδυνηρά αποτελέσματα. Τότε που ΜΑΤ, στρατός και μπουλντόζες άνοιγαν τάφους για πρόσφυγες, πολιτοφυλακές κυνηγούσαν μετανάστες, «τάγματα εφόδου» έστηναν μπλόκο σε οδικά δίκτυα, εν μέσω ενός πρωτοφανούς κλίματος βίας και τρομοκράτησης εργαζομένων στις ΜΚΟ και αλληλέγγυων υπό την ανοχή της αστυνομίας.
Ακούμε και πάλι από κυβερνητικά χείλη κραυγές για «εισβολή», «τσουνάμι μεταναστών», «υβριδικό πόλεμο». Ο Μητσοτάκης πιέζεται από τα δεξιά και στρίβει ακροδεξιά, υιοθετώντας ρητορική Χρυσής Αυγής. Ο Πλεύρης συμπεριφέρεται στους μετανάστες σαν να είναι σκουπίδια. Δεν είναι η πρώτη φορά. «Η κόλαση να φαντάζει παράδεισος σ’ αυτά που θα ζουν εδώ», «χρειάζονται νεκροί», έλεγε κάποτε ο σημερινός υπουργός Μετανάστευσης.
Από τα σιδερόφραχτα σύνορα του Εβρου τώρα σχεδιάζουν θαλάσσιους «φράχτες», αναστέλλουν το Διεθνές Δίκαιο, ταΐζουν τον ρατσισμό. Μια κυβέρνηση που εξαγγέλλει ανερυθρίαστα ότι θα παρανομήσει σε μια Ευρώπη που ξέρει να κλείνει τα μάτια. Το δράμα είναι ότι το ναυάγιο της πολιτικής οδηγεί με βεβαιότητα σε νέες Πύλους.
Στη συγκλονιστική ταινία «Ζώνη Ενδιαφέροντος» παρακολουθήσαμε τη ζωή της οικογένειας του Ρούντολφ Ες, σε ένα χαρούμενο σπίτι λίγα μέτρα μακριά από το πιο αποτρόπαιο μαζικό έγκλημα της Ιστορίας. Το ερώτημα της ταινίας δεν ήταν απλώς «πώς είναι δυνατόν κοινοί άνθρωποι να κάνουν τόσο τρομερά πράγματα», αλλά και «κατά πόσο είμαστε και εμείς σαν αυτούς». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών ασκούν πιέσεις σε κάθε κοινωνία. Είναι όμως ανάγκη η ελληνική κοινωνία να θυμηθεί ότι η χώρα μας υπήρξε τόπος φιλοξενίας και ανθρωπιάς, όπως και τόπος μισεμού. Ο λαός μας ξέρει καλά τι σημαίνει προσφυγιά. Οφείλουμε να υπερβούμε αυτούς που μας κυβερνούν.
«Εφ.Συν.»
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους
