Έχεις εσύ τα θέματα σου, έχω κι εγώ τα δικά μου – κι ενώ εσύ δεν μου γράφεις για τα δικά σου, εγώ εκτονώνω ό,τι με απασχολεί σε σένα. Όχι για να σε ταλαιπωρήσω, αλλά μήπως και καταφέρω κάπου να σε βοηθήσω. Σε αυτό το πλαίσιο, έγραψα όλα τα άγχη που είχα για την εμμηνόπαυση και όσα μου αποκάλυψε συνάδελφος για τις μέρες που έρχονται. Δεν σου έγραψα πως όποια αλλαγή παρατηρείται στην καθημερινότητα μου εξακολουθώ και την αποδίδω στην κλιμακτήριο. Για παράδειγμα, το πρόβλημά μου με τον ύπνο τα βράδια.
Γενικά, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που μπορούν να κοιμηθούν και όρθιοι. Επειδή ξυπνώ πολύ πρωί (πριν τις 06:00) και για τις τουλάχιστον επόμενες 12 ώρες δεν ξεκουράζομαι (κάτι κάνω που απαιτεί να λειτουργεί το πνεύμα ή/και το σώμα), μετά τις 21:00 συνήθως «σβήνω». Νιώθω σαν ηλεκτρική συσκευή που κάποιος βγάζει από την πρίζα.
Η συνάδελφος είχε αναφέρει διαταραχές στον ύπνο λόγω εμμηνόπαυσης, οπότε δεν χρειάστηκα άλλη αφορμή για να αποδώσω εκεί την πλήρη αφύπνιση του εγκεφάλου μου τη στιγμή που ακουμπούσα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι (λες και κάποιος πατούσε το ON). Προς υπεράσπισή μου, είχα μόλις αδιαθετήσει για δεύτερη φορά στον ίδιο μήνα και έχω μόνιμη θολούρα στο μυαλό – συμπτώματα που επίσης είχε αναφέρει η συνάδελφος.
Εν πάση περιπτώσει, την πρώτη ημέρα που δεν είχα καταρρεύσει στον καναπέ μέχρι τις 23:00, πέρασα τις ώρες μέχρι την αφύπνιση του ξυπνητηριού γυρνοβολώντας στο κρεβάτι μου, με καρφωμένη τη σκέψη «δεν θα κοιμηθούμε σήμερα». Αυτό που συνέβη ήταν πως δεν κοιμήθηκα ποτέ βαθιά. Έμεινα στα πρώτα στάδια.
Τη δεύτερη, έκανα όλα όσα συνήθως με παραδίδουν στην αγκαλιά του Μορφέα μέσα σε λίγα λεπτά. Για αρχή, διάβασα ένα βιβλίο. Τζίφος. Μετά έφυγα από το υπνοδωμάτιο και πήγα στο σαλόνι για να ξαπλώσω στον καναπέ (επίσης άχαστο σύστημα). Τίποτα.
Επιστράτευσα έτσι, τα μεγάλα μέσα και πήρα μια μελατονίνη. Bingo! Κοιμήθηκα κάποιες ώρες. Από την ώρα όμως που ξύπνησα άρχισα να σκέφτομαι τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για να επιστρέψω στις παλιές καλές ημέρες της απόλυτης ξεκούρασης. Δηλαδή, έκανα το πρόβλημα μεγαλύτερο μόνη μου. Εκτός κι αν ξέρεις κάποιον που έχει επωφεληθεί τοιουτοτρόπως από το overthinking, του οποίου για χρόνια ήμουν μετρ. Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να αναγνωρίζω τα σημάδια και να διακόπτω τη διαδικασία που κάνει την τρίχα τριχιά, πριν μου κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή.
Έτσι, αφήνοντας στην άκρη την κλιμακτήριο, σκέφτηκα ψύχραιμα τι είχε αλλάξει τις τελευταίες ημέρες σε σχέση με τις προηγούμενες που «έσβηνα». Διαπίστωσα πως είχα πάθει εμμονή με το MasterChef.
Αντί να παρακολουθώ στην τηλεόραση κάτι αδιάφορο (πώς νομίζεις κάνουν καριέρα παραγωγές όπως το Real Housewives της όποιας πόλης των ΗΠΑ ή άλλα ριάλιτι;) για να αδειάσω το μυαλό μου, όπως έκανα κάθε βράδυ που κοιμόμουν με το που ακουμπούσα το κεφάλι στο μαξιλάρι, έβλεπα κάτι που κρατούσε ενεργή την προσοχή μου – και τη λειτουργία του εγκεφάλου μου.
Αποφάσισα πως εκείνη την ημέρα θα απέφευγα τη συγκίνηση. Επιπροσθέτως, μετά την εθιμοτυπική βόλτα με τον σκύλο μου μετά τη δουλειά και τη μία ώρα στο γυμναστήριο (σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα), περπάτησα μια επιπλέον ώρα με τη Μυσιρλού.
Ήρθε λοιπόν, η ώρα της κρίσης. Εξαφάνισα την σκέψη «τι θα γίνει; Θα κοιμηθούμε σήμερα;» πριν ολοκληρωθεί στο μυαλό μου, έκλεισα τα μάτια μου και νίκησα!
Λίγες ώρες μετά, διάβασα μελέτη που εξέτασε δεδομένα από περισσότερα από 4.300 άτομα, από 9 ευρωπαϊκές χώρες ηλικίας 39 έως 67 ετών σε μια περίοδο 10 ετών, και ανέφερε ότι η τακτική άσκηση συνδέεται με λιγότερη αϋπνία.
Μετά τις προσαρμογές για την ηλικία, το φύλο, το δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ) και το ιστορικό καπνίσματος, όσοι ήταν επίμονα δραστήριοι είχαν 55% περισσότερες πιθανότητες να κοιμηθούν κανονικά (από 6 έως 9 ώρες). Εκείνοι που δραστηριοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της χρονικής περιόδου της έρευνας, είχαν 21% περισσότερες πιθανότητες για καλύτερο ύπνο.
Τα αποτελέσματα είναι ισχυρά από μόνα τους, αλλά υποστηρίζονται και από ένα υπάρχον σώμα βιβλιογραφίας. Υπάρχουν μελέτες που προτείνουν πως οι άνθρωποι που αρχίζουν να γίνονται πιο δραστήριοι σωματικά και να ασκούνται περισσότερο έχουν την τάση να έχουν βελτιωμένο νυχτερινό ύπνο όσον αφορά τον συνολικό χρόνο ύπνου τους και την ικανότητά τους να αποκοιμούνται.
Όπως είπε στο CNN η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και ειδικός στον ύπνο, Δρ. Erla Björnsdóttir, «τα αποτελέσματά μας συμφωνούν με προηγούμενες μελέτες που έδειξαν ευεργετική επίδραση της σωματικής δραστηριότητας στα συμπτώματα της αϋπνίας. Ωστόσο, η τρέχουσα μελέτη δείχνει επιπλέον τη σημασία της συνέπειας στην άσκηση με την πάροδο του χρόνου. Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να είστε σωματικά δραστήριοι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σας, προκειμένου να μειώσετε τον κίνδυνο αϋπνίας και σύντομης διάρκειας ύπνου».
Πριν σε αφήσω, να σου πω ότι αν δεν έβρισκα γιατρειά με τις βασικές αυτές μεθόδους, θα ζητούσα τη βοήθεια επαγγελματία υγείας και φυσικά, της ψυχολόγου μου. Δεν παίζω εγώ με τον ύπνο. Ελπίζω να μην παίζεις ούτε εσύ.
